Η γραμμή άμυνας του πρωθυπουργικού επιτελείου για τις υποκλοπές είναι πλατωνικής έμπνευσης. Ως γνωστόν, η φράση «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» αποδίδεται στον Πλάτωνα, που στην Απολογία του Σωκράτη βάζει στο στόμα του δασκάλου του κάτι παρεμφερές.
«Εν οίδα ότι ουδέν οίδα … γιατί δεν μελέτησα», συμπληρώνει όμως ειρωνικά την διάσημη φράση ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, στις ‘Ιστορίες του κ Κόινερ’. Κατ’ αναλογία κι η μητσοτακική γραμμή άμυνας για τις υποκλοπές χρήζει της συμπλήρωσης: «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα …γιατί δεν ερεύνησα».
Προανάκριση
Αποτελούν άραγε οι πρωθυπουργικές υποκλοπές κάποιο οικογενειακό χούι κι αν είναι έτσι, πέρασε αυτό στην επόμενη γενεά ή μήπως κατευθείαν στην μεθεπομένη; Λεπτομέρειες θα πει κανείς της πολιτικής γενετικής …
Όμως μπαίνοντας στα παπούτσια ενός τρίτου, καλοπροαίρετου τόσο προς τον Πρωθυπουργό όσο και προς την αλήθεια, ας δεχθούμε ότι τον παγίδεψε ο «μικρός». Ο εν λόγω μικρός του μαγαζιού δεν ήταν άλλος από τον θρυλικό Gregory που δεν κουνιόταν φύλο στην χώρα ερήμην του. Ποια ήταν τα κίνητρα αυτής του της προδοσίας, πότε, πώς κι από ποιόν διερευνήθηκαν;
Από την εποχή που δεν άντεξε τάχα ο «μικρός» την τοξικότητα ή του ισχυρισμού ότι τον έδιωξε γιατί ήταν αμελής, έχει κυλήσει πολύ νερό στο ποτάμι. Την τοιαύτη διαχείριση οικογενειακών σκανδάλων στην Κρήτη την λένε «κατούμωμα!» Τι ισχύει όμως όταν απέναντι στις όποιες οικογενειακές υποχρεώσεις ορθώνεται ο όρκος που έχει πάρει ένας Πρωθυπουργός στην πατρίδα;
Προφανώς στην ιστορία αυτή κάποιος έχασε το μέτρο κι έφθασε μέχρι την παρακολούθηση ευρωβουλευτή και υποψήφιου αρχηγού αντιπολιτευτικού κόμματος. Το είχε κάνει ήδη πολλές φορές χωρίς να το πληρώσει, όπως δείχνουν οι αποκαλύψεις αλλά κι όπως υποδείκνυε εξ αρχής ο κοινός νους.
Αν ο κ. Ανδρουλάκης δεν είχε διατηρήσει την ευρωβουλευτική του ιδιότητα, τι θα είχε γίνει; Θα είχαμε μείνει μάλλον με την καταγγελία Κουκάκη. Η οποία θυμίζω αντί να προκαλέσει την διερεύνηση, προκάλεσε την γνωστή φωτογραφική νομική διευθέτηση. Πόσο πιο εύγλωττη να γίνει αυτή η νομοθέτηση με την τεχνική της γάτας που σκεπάζει τις ακαθαρσίες της; Αν κάποτε μιλούσαμε για ‘κουτσονόμο’, γιατί να μην ονομάσουμε ‘μητσονόμο’ την αναδρομική νομοθέτηση παρεμπόδισης των αποκαλύψεων Κουκάκη;
Κι από εκεί και πέρα ξεκινά όλο αυτό το αντιαισθητικό πολιτικό κατενάτσιο σε δημόσια θέα. Σταχυολογώ:
- την προσπάθεια αλλαγής της σύνθεσης της επιτροπής θεσμών,
- τον εκφυλισμό της Εξεταστικής σε μια γελοία διεκπεραιωτική διαδικασία
- την απουσία των βασικών μαρτύρων,
- την απαράδεκτη και παράνομη επίκληση του απορρήτου, από τον ίδιο τον ελεγχόμενο για παραβίασή του Πρωθυπουργό και συγχρόνως αρμόδιο ως εποπτεύοντα για την εφαρμογή του σχετικού νόμου.
- την εμφάνιση πλήθους δημοσκοπήσεων και δημοσιευμάτων για εκβιαστική αλλαγή ατζέντας,
- την ανεπανάληπτη εισαγγελική ρήση «θα παρακολουθούσα και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας!»,
- το πρόσφατο κρυφτούλι με την PEGA και την ενοχοποίηση ακόμη και των ευρωπαϊκών θεσμών εκ μέρους των «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ!»,
- το μπούλινγκ ακόμη και στον κ Κ Καραμανλή των Ανωγείων. «Τα άγια τοις κυσί!»…
Ποιος αντικειμενικός τρίτος δεν θα διέκρινε σε όλα αυτά μια στάση ενοχική με στόχο την συγκάλυψη και όχι μόνο; Ποιος δεν θα υποπτευόταν ότι αυτή η πολιτική ηγεσία έχει κάτι το σοβαρό να κρύψει και το επιχειρεί ‘’πάσει δυνάμει’’; Τι άλλο μπορεί να δείχνει όλο αυτό το γαϊτανάκι;
Στα «πέναλτι»
Το ‘πέναλτι’ ωστόσο αποτελεί αλλαγή πίστας.
Δεν στέκομαι τόσο στο ότι η ‘ορφανή’ προς το παρόν παρακολούθηση είναι πια τόσο μαζική που πιάνει και τους εσωτερικούς του Μαξίμου ή ότι θίγει και «γυναικόπαιδα», παρότι όλα αυτά αποτελούν κραυγαλέες ενδείξεις παρακμής. Δεν το αξιολογώ συνεπειοκρατικά, βάσει των σεισμικών επιπτώσεων στις εκλογικές, προσωπικές ή επιχειρηματικές σχέσεις. Στέκομαι εδώ για λόγους αμιγώς εγκληματολογικούς.
Η ερώτηση πλέον αλλάζει χρώμα και χαρακτήρα κι αφορά στο κίνητρο. Αν η παρακολούθηση της προσωπικής ζωής του κ Ανδρουλάκη συνδεόταν με την πολιτική, έστω με την πιο ποταπή και απεχθή της μορφή, ποιο ήταν άραγε το κίνητρο για την παρακολούθηση τόσων πανίσχυρων προσώπων , ακόμη και της ίδιας παράταξης αν όχι η συγκεκαλυμένη δράση μιας σπείρας κοινών εκβιαστών;
H ενοχική και θρασεία στάση Μητσοτάκη αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Από την καλοηθέστερη εκδοχή του αποτυχημένου θείου που διαχειρίστηκε το Μαξίμου σαν το χωράφι του πατέρα του και κατήντησε την χώρα περιβόλι του Pretador μέχρι το κακοηθέστερο, εκείνο της εγκληματικής οργάνωσης με δραστηριότητες που δεν μπορεί να δικαιολογήσει ούτε η πιο διασταλτική ερμηνεία του όρου πολιτική.
Είναι ανησυχητικό ότι συνάδει ακόμη μαζί του μέρος της ιεραρχίας, γιατί η πλειονότητα της παράταξής του πιστεύω ότι κρατάει πλέον αποστάσεις από μια περιπέτεια που ολοφάνερα θέτει τη Δημοκρατία εν κινδύνω και απειλεί ακόμη και τα εθνικά μας ζητήματα υπό το φόβο του τεράστιου πολιτικού κόστους για τον κ. Μητσοτάκη.
