Σ’ ένα ταξίδι από Αθήνα σε Θεσσαλονίκη και το χάρισμα της ζωής περνά από την παρουσία στην απουσία. Μέσα στη σιγή της νύχτας εκεί στα Τέμπη και ο θάνατος κεραυνοβολεί και πάλι. Γιατί ο θάνατος έτσι και αλλιώς αφαιρεί από τη ζωή κάθε πειστικό νόημα.
Με το θάνατο κανένα γιατί δεν βρίσκει απάντηση. Κανένας λυγμός δεν φέρνει πίσω το αγαπημένο πρόσωπο. Όλες οι γραμμές ζωής ακυρώνονται στην αθέατη σκιά του θανάτου.
Τα τηλεοπτικά κανάλια με τους μεγεθυντικούς τους φακούς και με τις φρικιαστικές τους φωνές θα δώσουν και πάλι μιξαρισμένα αισθήματα πόνου και οίκτου πολιορκώντας τον άνθρωπο που έχει συνηθίσει να στέκεται μπροστά στην οθόνη και να κοιτά τα γεγονότα από απόσταση. Εικόνες και περιγραφές σε μια σπατάλη δίχως όρια, αλλά θα πει κανείς η σπατάλη δεν είναι η δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας;
Όμως αναπτύσσεται και μια βουβή συνομιλία της αιτίας που έκανε το θάνατο πρωταγωνιστή, τον πόνο έποικο της ψυχής και τις ώρες αβάστακτες. Χωρίς να θέλεις να μοιράσεις ευθύνες σε καίνε οι φλόγες της αιτίας του κακού, οι ανεύθυνες συμπεριφορές κάποιων που συνετέλεσαν ώστε το κακό γα γίνει χείμαρρος πόνου.
Πίσω από το συμβάν της σύγκρουσης των τρένων υπάρχει μια αρχιτεκτονική που προετοίμασε το κακό. Μια αρχιτεκτονική που όταν την αναψηλαφήσεις γκρεμίζει το φρούριο του νου και εξεγείρει τις ακραίες εντάσεις θυμού.
Μας λένε πως έκανε λάθος ένας σταθμάρχης και κρίνεται εκείνος υπεύθυνος για το κακό, αλλά δεν μας λένε πως ένας πρώην αχθοφόρος του ΟΣΕ μετά μετακλητός στο Υπουργείο Παιδείας έγινε σταθμάρχης. Με ποια παρένθετα πρόσωπα λειτούργησε ο αχθοφόρος να γίνει σταθμάρχης θα μάθουμε ποτέ;
Ούτε μας λένε ότι η Κομισιόν έστειλε την Ελλάδα στο Ευρωδικαστήριο περίπου 15 μέρες πριν από την τραγωδία στα Τέμπη γιατί δεν εκπλήρωνε η χώρα την οδηγία για τη δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου. Ούτε ότι μας είχαν προειδοποιήσει από Ευρώπη ότι υπάρχουν εκκρεμότητες, της συμβατικής συμφωνίας μεταξύ ελληνικού Δημοσίου και του διαχειριστή της υποδομής ΟΣΕ. Τονίζοντας μας, ότι είναι εξωφρενικό να μη λειτουργεί η τηλεματική για την οποία η Ένωση έχει δώσει εκατομμύρια και όλοι να αδιαφορούν αφήνοντας το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας σε κατάσταση 60 χρόνων πριν.
Ξεχνάνε να μας πουν ότι λιγότερο από έναν χρόνο πριν πρόεδρος της επιτροπής ETCS, η οποία είναι αρμόδια για τα έργα σηματοδότησης και ασφάλειας στο σιδηροδρομικό δίκτυο, είχε υποβάλει την παραίτησή του στη διοίκηση της ΕΡΓΟΣΕ, προχωρώντας σε σοβαρότατες καταγγελίες λέγοντας ότι όλα τα τεχνικά θέματα προκαλούν αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στην υλοποίηση των συμβάσεων ανάταξης, όπως η σηματοδότησης στο σιδηροδρομικό δίκτυο που κανονικά θα έπρεπε να είχε υλοποιηθεί μέχρι το 2016.
Εξ’ αντανακλάσεως όλοι κρίνονται αθώοι. Όπως κάποτε όλοι έπρεπε να γίνουν ένοχοι, για να δικαιολογήσουν το μεγάλο φαγοπότι. Θυμάστε το μαζί τα φάγαμε. Έτσι και αλλιώς πάντα το έγκλημα ψάχνει τους σχετικισμούς για να μοιράσει ευθύνες και αναζητά τις συμπτώσεις για να πετάξει τις ενοχές.
Οι άριστοι της κυβέρνησης έδωσαν εξετάσεις και φαίνεται πως και πάλι απέτυχαν. Τέσσερα χρόνια κυβέρνησης της ΝΔ ανάλαφρα, απαλά, δίχως υποψιασμούς, βούλιαξαν στη συνήθεια μιας δανεικής επιτυχίας που την είχαν κατασκευάσει οι μιντιοκράτες.
Την έπαρση της ΝΔ την αντικατέστησε το γκρεμόχορτο της αποτυχίας, εκεί κοντά στο τελείωμα της θητείας της. Είδαν ξαφνικά κατάματα το αόματο τίποτα και ζαλίστηκαν, είδαν ότι το πιο ισχυρό αντίδοτο της έπαρσης είναι η αποτυχία. Ναι η αποτυχία έβαλε τη σφραγίδα στη ΝΔ λίγο πριν φύγει από την εξουσία.
Κανένα λοιπόν δάκρυ από πολιτικό δεν μπορεί να είναι αυθεντικό και ας λένε οι τηλεοπτικοί δημοσιογραφίσκοι τα άχαρα τους για δήθεν δάκρυα από υπουργούς και άλλες τέτοια δανικά κλισέ. Και αυτό γιατί το ψέμα των πολιτικών είναι το αλάτι της υποκρισίας τους και τα δάκρια τους η νερωμένη αγωνία για το μέλλον τους.
Να λοιπόν πως όλα συμπλέκονται μέσα στο υφάδι της πολιτικής, οικογενειοκρατίες, αδράνειες, ανικανότητες, καθυποταγές. Ο πολίτης αυτής της χώρας πρέπει να καταλάβει αυτό που υποστήριζε ο μαθηματικός και φιλόσοφος Πασκάλ. «Αφού με ένα ίσως και με ένα πιθανόν ο κόσμος δεν αλλάζει, με τη βοήθεια ενός απλού όχι μπορεί να βρει την ελευθερία του.» Αυτό το όχι ας το πει κάποια φορά ο πολίτης μήπως αλλάξει η ζωή του.
Ο Απόστολος Αποστόλου είναι καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας
