Επανέκδοση του instrumental άλμπουμ «Ο Μίμης Πλέσσας παίζει philicorda»
Για τις φροντισμένες επανεκδόσεις ολόκληρων άλμπουμ σε βινύλια από την ανεξάρτητη B-otherside records του Μίμη Βασιλειάδη είχαμε ξαναγράψει στο παρελθόν. Πρόσφατα επανακυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε βινύλιο, ύστερα από σχεδόν 60 χρόνια, ένα σπάνιο χαμένο διαμάντι του κορυφαίου συνθέτη Μίμη Πλέσσα. Οχι ακριβώς «χαμένο», για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, αφού για το άλμπουμ είχε πρωτογράψει στο περιοδικό «Jazz & Τζαζ» το 1996 ο μουσικογράφος Φώντας Τρούσας. Το κείμενο, μάλιστα, είχε προξενήσει εντύπωση στον ίδιο τον Πλέσσα, ο οποίος έστειλε φιλική επιστολή στο περιοδικό, η οποία και δημοσιεύτηκε (Μάρτιος 1997). Κι αν λάβουμε υπόψη πως δέκα κομμάτια είχαν κυκλοφορήσει ως premium CD με τεύχος του «Jazz & Τζαζ», δεν αλλάζει το γεγονός πως τώρα έχουμε στα χέρια μας ολόκληρο το συγκεκριμένο άλμπουμ. Και πάλι όχι ακριβώς ολόκληρο… Από την πρώτη πλευρά απουσιάζει το τρίτο track, τα «Θαλασσοπούλια» του Μάνου Χατζιδάκι, εφόσον οι διαχειριστές του χατζιδακικού έργου δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία του κι έτσι αφαιρέθηκε από το πρωτότυπο master.
Οπως και να ’χει, το άλμπουμ είναι ένα χάρμα ώτων που, όπως σημειώνει και ο Τρούσας, ορισμένα κομμάτια ακούγονται χωρίς ίχνος σκόνης ακόμη και σήμερα. Η ιδέα πίσω από το concept –πάμε τώρα πίσω στο 1965– ήταν ο πειραματισμός του Πλέσσα με τη philicorda, το Hammond organ που είχε πλασάρει η Philips τα χρόνια εκείνα. Πάνω σ’ αυτό το επαναστατικό για τo πλαίσιo της εποχής όργανο ο Πλέσσας έστησε ένα έξοχο instrumental άλμπουμ με τη σύμπραξη κι άλλων μουσικών, όπως ο Παναγιωτόπουλος στην τρομπέτα, ο Σχίζας στο τρομπόνι, ο Καλλίρης στην κιθάρα, ο Τεκεντζόγλου στα τύμπανα κ.ά. Ο ίδιος ο Πλέσσας φυσικά έπαιζε τη philicorda, μεταγράφοντας γι’ αυτήν επτά δικές του συνθέσεις, όπως και άλλες συναδέλφων του. Ενδεικτικοί τίτλοι: «Αν σ’ αρνηθώ», «Δυο πουλιά», «Οι χάντρες» (του Πλέσσα), «Ο καημός» (του Μίκη Θεοδωράκη), «Ξύπνα αγάπη μου» (του Κώστα Γιαννίδη), «Πέταξε ένα πουλί» (του Κώστα Κλάββα) κ.λπ.
Τα credits του άλμπουμ τα έχουμε από το οπισθόφυλλο που είναι πιστό αντίγραφο της πρώτης έκδοσης, εξαιρουμένης πάντα της «απαγορευμένης» επανακυκλοφορίας του Χατζιδάκι. Αναφέρομαι σ’ ένα χειρόγραφο σημείωμα του Πλέσσα, στα ονόματα των μουσικών που έπαιξαν τότε, αλλά και στους μάλλον χαριτωμένους, για τα σημερινά δεδομένα, μουσικολογικούς χαρακτηρισμούς που συνόδευαν τα κομμάτια: για παράδειγμα στο κομμάτι του Θεοδωράκη διαβάζουμε «slow», στου Κλάββα «shake» και σε κάποια του Πλέσσα «bolero», «slow rock» μέχρι και «surf». Επί του κυρίως θέματος τώρα, πρόκειται για ένα ακρόαμα που μας πηγαίνει σαν χρονομηχανή στη δεκαετία του ’60, στις μεγάλες ορχήστρες, ακόμη και στη farfisa που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν πολλά ψυχεδελικά συγκροτήματα της εποχής στο εξωτερικό. Είναι τέτοιος δηλαδή ο ήχος της philicorda που μοιραία σε παραπέμπει μέχρι και σε πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο.
Διαβάστε επίσης:
Θοδωρής Σκυφτούλης: Ύποπτες οι εποχές µας για να κάνεις πλακίτσα
Ζιλιέτ Μπινός και Ρέιφ Φάινς στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Στην πρόβα: Στο μυαλό της Μπλανς Ντιμπουά (Photos)
Μισές δουλειές… ολόκληρη παράσταση
Τιμ Ρόμπινς: Ηθοποιός με άποψη και νεύρο
Είμαστε φτιαγμένοι από αστρόσκονη
Στην Πρόβα: Είδαμε την «Κόρη του λοχαγού» -Ένας ύμνος στην αγάπη
