Ένα ποίημα αφιερωμένο στο «λαβωμένο» αντιτορπιλικό «Βέλος», από τον Δημ. Σταματέλλο, συνταξιούχο του ΝΑΤ.
Τυχερό το Β.Π. ΒΕΛΟΣ
τα δεμένα πλοία, ξεχασμένα
χωρίς ανθρώπινη παρουσία,
μένουν άψυχα παροπλισμένα,
ούτε οι γλάροι δεν πετούν γύρω τους.
Πού είναι οι φωταψίες;
Πού είναι οι φωνές; Πρόσω, ανάποδα, κράτει.
Πάνε οι ελπίδες, οι χαρές, τα γέλια.
Τώρα μόνο σκουριές, ακίνητα νερά γύρω τους.
Κλειστά δωμάτια, σιωπή και στη σιωπή!
Μοχανικά περιμένουν το τίποτα!
Κάτι σαν τους μοναχικούς ανθρώπους!
Μα όχι το τυχερό «Βελάκι» μας.
Η αγάπη των ανθρώπων που τον έδιναν ζωή!
Δεν απομακρύνθηκαν, δεν το ξέχασαν
το ξαναζωντανεύουν με τις αναμνήσεις του!
