Η Ελευθερία Γιαγή γράφει στο Documento για την εμπειρία της στην Ουγκάντα
Όταν πήγα να κάνω το υποχρεωτικό εμβόλιο για τον κίτρινο πυρετό, η γιατρός με ρώτησε τι με έπιασε και πάω στην Ουγκάντα! Τι να της απαντούσα; Πέρα από το Μαρόκο και την Αίγυπτο, η Ουγκάντα θα ήταν το πρώτο μου ταξίδι στην αληθινή Αφρική και δεν είχα ιδέα για το τι θα αντιμετώπιζα.
Πρώτα θα πέταγα από Αθήνα για Αιθιοπία και μετά από 5 ώρες αναμονή θα έπαιρνα την πτήση για Ουγκάντα. Εν μέσω καραντίνας, έψαχνα για μια χώρα με ανοιχτά σύνορα και επειδή η Νότια Αμερική μου φαινόταν μακριά, κατέληξα στην Αφρική. Διαβάζοντας σιγά σιγά για διάφορες χώρες, κατέληξα στην Ουγκάντα για τους εξής λόγους:
- Επειδή είναι επισκιασμένη από τις γειτονικές και φημισμένες Κένυα και Τανζανία.
- Επειδή είναι από τους πιο οικονομικούς προορισμούς για ταξιδιώτες, με μεγάλη ποικιλία δραστηριοτήτων.
- Επειδή είναι η 4η πιο φτωχή χώρα στην Αφρική αλλά με τους φιλικότερους κατοίκους.
- Επειδή είναι μία από τις 3 χώρες στον κόσμο που μπορείς να συναντήσεις τον Ορεινό Γορίλα, που κινδυνεύει άμεσα με αφανισμό (οι άλλες 2 είναι η Ρουάντα και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό).
- Επειδή είναι από τις μεγαλύτερες παραγωγούς καφέ, και μπορείς να δεις τα στάδια καλλιέργειας και επεξεργασίας και να δοκιμάσεις φανταστικό καφέ σε επίσκεψη στις φυτείες.
- Επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι μιλάνε Αγγλικά μιας και υπάρχουν διαφορετικές γλώσσες και διάλεκτοι σε κάθε περιοχή, οπότε χρειάζεται μια κοινή γλώσσα για να μιλήσουν μεταξύ τους.
- Επειδή μου έλειψε να φοράω σαγιονάρες με κάλτσες, άσχετα μεταξύ τους πολύχρωμα ρούχα και να περιπλανιέμαι σε αγορές με φαγητά και third-fourth hand ρούχα!
Στην Ουγκάντα λατρεύουν τα παιδιά και η κοινωνία αποτελείται κατά 50% από έφηβους και μικρά παιδιά, με όριο ζωής τα 64.
Είναι επίσης ιδανική για όποιον λατρεύει την φύση καθώς έχει πολλές λίμνες, ποτάμια, εθνικά πάρκα, βουνά και σαβάνα. Στα εθνικά πάρκα μπορεί κανείς τα δει πολλά άγρια ζώα, όπως λιοντάρια, ελέφαντες, βουβάλια, αντιλόπες, λεοπάρδαλεις, καμηλοπάρδαλεις, ζέβρες, ιπποπόταμους, κροκόδειλους, μπαμπουΐνους, χιμπατζήδες και άλλα 90 θηλαστικά, καθώς και πάνω από 500 είδη πουλιών.
Το πρώτο πάρκο που επισκέφθηκα ήταν το Queen Elizabeth. Η διαδρομή από την πρωτεύουσα παίρνει περίπου 7 ώρες συν την απαραίτητη στάση για φωτογραφία στον ισημερινό, κάτι που ήθελα οπωσδήποτε! Η Ουγκάντα είναι μία από τις λίγες χώρες που μπορείς να σταθείς το ένα πόδι να πατάει στον βόρειο ημισφαίριο και το άλλο στο νότιο.
Ένας ντόπιος κυκλοφορείτριγύρω και με λίγα χρήματα σου δείχνει ένα πείραμα για το πώς ένα λουλούδι πάνω σε νερό κινείται διαφορετικά στα δύο ημισφαίρια. Επίσης αν ζυγιστείτε σε αυτό το σημείο, το βάρος σας θα είναι περίπου 3% λιγότερο, καθώς η βαρύτητα είναι πιο αδύναμη σε αυτό το σημείο!
Επίσης στην διαδρομή προς το πάρκο θα βρεθείτε σε ελικοειδείς λόφους και καταπράσινες εκτάσεις τσαγιού. Στα μεγάλα υψόμετρα καλλιεργείται επίσης ο καλύτερος καφές. Τα πολύ ψηλά δέντρα είναι ευκάλυπτοι.
Το εθνικό πάρκο σχηματίστηκε το 1952 και ονομάστηκε Kalinza, αλλά δύο χρόνια αργότερα μετονομάστηκε σε Queen Elizabeth μετά από επίσκεψη της βασίλισσας της Αγγλίας. Δίπλα στο πάρκο βρίσκονται η λίμνη George και η λίμνη Edward ενώ το που κανάλι της συνδέει ονομάζεται Kalinza. Υπάρχουν βάρκες όπου μπορείτε να κάνετε βόλτα στο κανάλι για να δείτε ζώα όπως ιπποπόταμους και ελέφαντες.
Στο πάρκο μπορείτε να βρείτε τον αφρικανικό ελέφαντα, αφρικανικό buffalo, αφρικανική λεοπάρδαλη, ιπποπόταμο, λιοντάρια, κροκόδειλους, μπαμπουΐνους, χιμπατζήδες και άλλα 90 θηλαστικά και πάνω από 500 είδη πουλιών. Η έκταση του πάρκου είναι 1.978 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Εάν θέλετε κατά την είσοδό σας μπορείτε να πληρώσετε για να έχετε προσωπικό ξεναγό με όπλο, ο οποίος είναι και υποχρεωτικός κατά το νυχτερινό σαφάρι. Ο οδηγός μου όμως ήταν αρκετά έμπειρος στο να βρίσκει τα ζώα και έτσι δεν χρειάστηκε. Το αμάξι είναι ειδικά διαμορφωμένο ώστε να σηκώνεται η οροφή και να έχεις χώρο από όλες τις πλευρές για να βλέπεις τα ζώα.
Επίσης μέσα στο πάρκο μπορείτε να δείτε κρατήρες που έχουν μεταμορφωθεί σε λίμνες και λίμνες από τις οποίες μαζεύουν αλάτι.
Το σαφάρι κρατάει περίπου 4 ώρες, το όχημα κινείται με αργή ταχύτητα και μαζί με τον οδηγό σας, προσπαθείτε να εντοπίσετε τα διάφορα ζώα. Είναι πιο δύσκολο από ότι ακούγεται καθώς μπορεί να κρύβονται μέσα σε θάμνους ή πίσω από πυκνή βλάστηση.
Εγώ στάθηκα πολύ τυχερή και κατάφερα να δω όλα τα ζώα εκτός από την λεοπάρδαλη. Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με ένα θηλυκό λιοντάρι, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω όταν ήταν απέναντί μου στα τρία μέτρα και κοιταζόμασταν μέσα στα μάτια. Τελικά μετά από λίγο πήρε μία βαθιά αναπνοή και ακούμπησε το κεφάλι του στα μπροστινά πόδια του για να κοιμηθεί, ακριβώς όπως κάνουν οι γάτες μου!
Μέσα στα πάρκα υπάρχουν τα λεγόμενα lodges, δηλαδή ξενοδοχεία που αντί για δωμάτια μένεις σε σκηνή. Εγώ έμεινα στο Bush Lodge, ώστε να μπορούμε με λίγη ώρα οδήγησης να φτάσουμε στα ζώα. Αν είστε τυχεροί, κατά την διαμονή σας εκεί, θα σας επισκεφθούν ελέφαντες και ιπποπόταμοι!
Τα δωμάτια είναι στην ουσία μια τεράστια σκηνή με κανονική τουαλέτα και νιπτήρα. Στο πίσω μέρος υπάρχει ένα πανέμορφο εξωτερικό ντους για μπάνιο κάτω από τα αστέρια! Τα κρεβάτια έχουν μια τεράστια κουνουπιέρα, και σίτες παντού τριγύρω.
Κατά την ώρα του δείπνου ανάβουν μια τεράστια φωτιά στο κέντρο του εστιατορίου, και το βράδυ μπορείτε να αποκοιμηθείτε με ήχους από ύαινες, λιοντάρια και ιπποπόταμους…
Το αποκορύφωμα της εβδομάδας σαφάρι με την εταιρία Fravan safaris, ήταν η επίσκεψη στο εθνικό πάρκο Bwindi και το gorilla tracking, δηλαδή πεζοπορία μέσα στην ζούγκλα προς αναζήτηση και παρακολούθηση των ορεινών γοριλών στο φυσικό τους περιβάλλον.
Ο ορεινός γορίλας είναι είδος προς εξαφάνιση και ζει μόνο σε 3 χώρες, την Ουγκάντα, την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και την Ρουάντα. Χρόνο με τον χρόνο, με τις προσπάθειες που γίνονται από τις κυβερνήσεις, ο πληθυσμός τους σταδιακά αυξάνεται. Οι γορίλες ζουν ελεύθεροι μέσα στο δάσος και προστατεύονται από τις αρχές άγριας ζωής. Καθημερινά τους παρακολουθούν, παρέχουν ιατρική περίθαλψη αν χρειαστεί και τους προστατεύουν από τους λαθροκυνηγούς.
Μόνο ένα γκρουπ 8 ατόμων επιτρέπεται να βρίσκεται με κάθε οικογένεια γοριλών κάθε ημέρα, και υπάρχουν συνολικά 18 οικογένειες στην Ουγκάντα. Η αναζήτηση των γοριλών μπορεί να διαρκέσει από 1 ώρα ως και όλη την ημέρα! Κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά μπορεί να κινηθούν από το προηγούμενο βράδυ που εντοπίστηκαν. Αν και κανείς δεν μπορεί να σας εξασφαλίσει ότι θα καταφέρετε να τους βρείτε, τα ποσοστά μέχρι τώρα είναι σχεδόν 100 % .
Εγώ πρέπει να πω ότι ήμουν τυχερή σε όλους τους τομείς. Περπάτησα μόνο μία ώρα μέσα στην ζούγκλα, λόγω του ιού είμασταν μόνο 3 άτομα στο γκρουπ, βρήκαμε μια οικογένεια με πολλά θηλυκά και 2 μωράκια, και τέλος η ορατότητα και ο καιρός ήταν πολύ καλά. Με λίγα λόγια δεν θα μπορούσε να είχε πάει καλύτερα!
Η αλήθεια είναι ότι την περισσότερη ώρα απλά μασουλούσαν φύλλα και άραζαν στον ήλιο.. αλλά έμοιαζαν τόσο πολύ με ανθρώπους. Το ίδιο σίγουρα θα σκέφτονταν και αυτό για εμάς μιας και δεν μας έδιναν καμία σημασία.
Επόμενος σταθμός η λίμνη Mburo και το σαφάρι με ζέβρες και καμηλοπαρδάλεις!
Κατά την επιστροφή στη πρωτεύουσα, η κατάσταση αλλάζει λίγο. Πολλή κίνηση και απίστευτο μποτιλιάρισματα, διακοπές στην ηλεκτροδότηση, ζέστη, σκόνη, μικροκλοπές, αργό ίντερνετ, μικρά σπίτια, έλλειψη νερού και φαγητού είναι τα θέματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι περισσότεροι κάτοικοι.
Παρ’ όλα αυτά, η Ουγκάντα είναι η χώρα όπου συνάντησα τους πιο χαμογελαστούς, κεφάτους και φιλόξενους ανθρώπους. Όλοι όσοι συνάντησα και γνώρισα έστω και για λίγα λεπτά, με κάλεσαν για φαγητό και ξενάγηση στα σπίτια τους. Μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι αξίζει κάποιος να επισκεφθεί την Ουγκάντα!
Info: Διαβάστε κι άλλες «περιπέτειες» της Ελευθερίας στο Eleftherizoi.wordpress.com