Και αν φτιάχνουμε πράγματι το ένα…
Στην πόλη της Αθήνας στην ουσία δεν γίνεται τίποτα…
Ο Μεγάλος Περίπατος έγινε Μεγάλος Πονοκέφαλος με τον υπάλληλο του Δήμου να τον ποτίζει το 2020 με την υδροφόρα για να μην ξεραθούν τα φυτά… και ξανακούσει ο Δήμαρχος τα εξ αμάξης…
Το παρελθόν με τις νεοκλασικές του γραμμές κοιτάζει υπεροπτικά τους σύγχρονους Έλληνες ενώ εκεί κοντά στην Κάνιγγος μια γωνιακή «πολυκατοικία» μας θυμίζει πως θα μπορούσε να υπάρχει αισθητική και στιλ.
Πάνω από μια δεκαετία τώρα το κέντρο είναι ένα φάντασμα με κλειστά και αχρησιμοποίητα εκατοντάδες κτίρια αλλά και εκατοντάδες καταστήματα και ισόγειοι χώροι να μας θυμίζουν πως η πόλη κάποτε έσφυζε με ζωή.
Το αναπαλαιωμένο καφέ της Ομονοίας με την κλασσική του μουσική μας θυμίζει πως θα μπορούσε να υπάρχει Πολιτισμός.
Το σιντριβάνι θυμίζει πρωτοβουλίες προσπαθώντας να μας πείσει πως στην πόλη κάτι γίνεται, το παλιό γωνιακό φαρμακείο του Μπακάκου δεν υπάρχει πια και ο σύγχρονος φούρνος που το αντικατέστησε πιάνει πρώτο τραπέζι πίστα στη «νέα πλατεία».
Κοντά του άστεγοι, βαποράκια, χρήστες και πορτοφολάδες μαζί με βρώμα και σκόνη.
Το τι κάνει η Αστυνομία κανείς δεν μπορεί να πει.
Το μόνο καλό πως η αθηναϊκή «terrace» θα χρησιμοποιήσει προφανώς καρέκλες υβρίδια της βιενέζικης και παριζιάνικης…
Τα δίδυμα νεοκλασικά κτίρια στη συμβολή της πλατείας με την Αθηνάς περιμένουν ακόμα την αναστήλωση…
Και αναρωτιέται κανείς, αν θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένας δυνατός φορέας, ξεχωριστός, ισχυρός που θα έχει ως μοναδικό στόχο την ανάπλαση του κέντρο: δυναμικά, σοβαρά, επιστημονικά και κοινωνικά…
Αλλά είναι πολλά τα λεφτά, μάτια μου…
Και τα συμφέροντα των σύγχρονων τσιφλικάδων δεν το αφήνουν!
Σημείωση: Γράφτηκε με βάση ένα μικρό οδοιπορικό ενώ κατευθυνόμουν από την Πανεπιστημίου προς το Μεταξουργείο και βασίστηκε στα «κλικ» με το κινητό…
