Τι σχέση µπορεί να έχει η πρόσφατη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτµεντ για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα µε το µπουνίδι που έπεσε τις προάλλες στη Βουλή; Φαινοµενικά καµιά. Οµως και ο Φλώρος και ο Γραµµένος προέρχονται από χώρους που συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς, η οποία εσχάτως εµφανίζεται δυναµικά µε χαστούκια µέσα σε εκκλησίες και µε ιερείς που αναλαµβάνουν εργολαβικά να διώξουν τον Αντίχριστο. Εποµένως δεν είναι τυχαίο ότι ο δηµόσιος διάλογος τις τελευταίες µέρες περιστρέφεται γύρω από τέτοιου είδους µορφώµατα, όχι βέβαια επί της ουσίας αλλά µε ψηφοθηρική διάθεση. Ακόµη και η δήλωση της Φλέσσα για τα Τέµπη δεν αθωώνει µόνο την κυβέρνηση αλλά ψαρεύει στα θολά νερά της αντισυστηµικής πεποίθησης «όλοι ίδιοι είναι».
Οσοι δηµοκράτες είχαν πανηγυρίσει για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής µάλλον βιάστηκαν. Οσα πρέσβευε τα ασπάστηκαν σε πιο light εκδοχή η Ελληνική Λύση, οι Σπαρτιάτες, η Νίκη και διάφορες άλλες µικρότερες παραφυάδες. Τα µορφολογικά χαρακτηριστικά τους διαβαθµίζονται στον δεξιό αυταρχισµό µε έµφαση στο πρόταγµα «νόµος και τάξη», άλλοτε σε έναν εγχώριο εθνικισµό και άλλοτε διατυµπανίζοντας έναν λαϊκίστικο αντικρατισµό.
Ολοι τους ελλαδέµποροι, πουλάνε πότε ορθοδοξία και θρησκοληψία, πότε αντισηµιτισµό και θεωρίες συνωµοσίας και πότε πατριωτισµό ντυµένο µε χλαµύδες. Οι ψηφοφόροι του Βελόπουλου και του Νατσιού δεν είναι φυσικά οργανωµένοι σε τάγµατα εφόδου, δεν σκοτώνουν µετανάστες, αλλά ενσπείρουν καθηµερινά το ρατσιστικό ή οµοφοβικό τους δηλητήριο σε άτοµα στα οποία η αµορφωσιά, ο ανορθολογισµός και ο αγώνας για την επιβίωση έχουν παραλύσει κάθε κύτταρο σκέψης.
Το ανησυχητικό είναι ότι τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό τέτοιου είδους σχήµατα δουλεύουν υπογείως µε έντονη εκδοτική δραστηριότητα, διαδικτυακό «ακτιβισµό» και προπαγανδιστικό καταιγισµό από περιθωριακά κανάλια. Αντιγράφουν µεθόδους και ιδεολογία της Alt Right (Εναλλακτική ∆εξιά) έτσι όπως εµφανίστηκε στις ΗΠΑ επί Τραµπ και εξαπλώθηκε στη συνέχεια και σε χώρες της Ευρώπης, γονιµοποιώντας παλιότερα µορφώµατα. Χρειάζεται ωστόσο να γίνει µια διάκριση: ο αριστερός λαϊκισµός είναι «συµπεριληπτικός» (inclusionary), προορισµένος να ανέχεται τη διαφορετικότητα των φύλων, των ηλικιών, των φυλών κ.λπ. Ο δεξιός λαϊκισµός, αντίθετα, είναι «περιοριστικός» (exclusionary), αφού αποκλείει από το σύνολο «λαός» οποιονδήποτε δεν συγκαταλέγεται στο έθνος. Η Alt Right επιθυµεί επίσης να κατασκευάσει µια ποπ κουλτούρα για να διαδώσει τις ιδέες της και να επηρεάσει κοινωνικές νόρµες.
Επιστηµονικές µελέτες έδειξαν ότι η σύγχρονη ακροδεξιά γεννήθηκε στη διάρκεια της παγκόσµιας οικονοµικής κρίσης του 2008, αλλά ανδρώθηκε µέσα στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Εκεί θέριεψε ο ατοµικισµός, εκεί επικράτησε η άποψη ότι η κοινωνική αλληλεγγύη είναι αδυναµία και όχι προσόν. Τo κράτος οµνύει στην ασφάλεια µέσα από το µονοπώλιο της βίας και της καταστολής. Ο Ορµπάν στην Ουγγαρία, η Μελόνι στην Ιταλία, η επέλαση της Λεπέν στη Γαλλία και η συµµετοχή ακροδεξιών κοµµάτων σε κυβερνήσεις των σκανδιναβικών κρατών χτυπούν εκκωφαντικά µια καµπάνα που η ΕΕ δεν ακούει. Επιβεβαιώνουν παραφρασµένη την εναρκτήρια φράση από το «Κοµµουνιστικό µανιφέστο» των Μαρξ και Ενγκελς: «Eνα φάντασµα πλανάται πάνω από την Ευρώπη».
Η Ευρώπη κατάντησε µια γηραιά κυρία που κοιτάζει µε βλέµµα απλανές εικόνες στις οθόνες ενώ η φωτιά ήδη καίει την αυλή του σπιτιού της.
