Το ταπεινό κλειστό προπονητήριο του ΟΑΚΑ δεν χρειάζεται ηλεκτρισμό. Φωτίζεται, ολόκληρο, από το χαμόγελο του Εμμανουήλ Καραλή. Ο 18χρονος περιπατητής των αιθέρων ξεχειλίζει από θετική ενέργεια και φαίνεται να έχει ανοσία σε ο,τιδήποτε δυσοίωνο και βλαπτικό. Δύο συναθλήτριες τον αποχαιρετούν με ένθερμες αγκαλιές και εκείνος χαμογελάει από αυτί σε αυτί.
«Μισό λεπτάκι, τελειώνει με τις διατατικές και έρχεται», ενημερώνει ο προπονητής του, Βασίλης Μεγαλοοικονόμου. Ο Εμμανουήλ μας εντοπίζει εξ αποστάσεως και στέλνει άλλο ένα χαμόγελο για επιβεβαίωση. Ακόμα και αν ένιωθε συγκρατημένος για το μέλλον, που δεν ένιωθε, η 5η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου έφτασε για να γεμίσει τις μπαταρίες της αισιοδοξίας. Η χειραψία του μεγάλου μικρού τσακίζει δάχτυλα.
–Έγραψες στο Τwitter ότι μετά το Μπέρμιγχαμ ήσουν ο πιο ευτυχισμένος έφηβος του κόσμου.
Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει! Αισθάνομαι σαν να ήταν μία συνηθισμένη εβδομάδα από τη ζωή μου. Όποτε το σκέφτομαι, γεμίζω με ευτυχία. Έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου σε αυτόν τον αγώνα.
–Μήπως ήταν μία επιτυχία που ήρθε πριν στην ώρα της;
Όχι, δεν ήρθε πρόωρα. Ήμουν σίγουρος ότι θα έκανα ρεκόρ. Πήγα στο Μπέρμιγχαμ με την ιδανική προδιάθεση. Αυτό που έκανα, το είχα ονειρευτεί εκ των προτέρων. Η επιτυχία μου δίνει ώθηση για να φτάσω ακόμα πιο ψηλά.
–Θα προτιμούσες να γίνεις αθλητής των μεγάλων αγώνων ή των ρεκόρ;
Των αγώνων. Τα ρεκόρ πρέπει να γίνονται μέσα στον αγώνα.
–Είναι άτιμο πράγμα, το επί κοντώ.
Είναι. Άτιμο! Και πολύ περίεργο. Μπορεί κάποιος να αισθάνεται τέλεια και έπειτα να κάνει τρεις άκυρες. Ή να έχει τα χάλια του σωματικά, αλλά να του βγουν όλα σωστά. Γι’αυτό είναι τόσο απρόβλεπτο και συναρπαστικό. Σε έναν αγώνα επί κοντώ, ξεκινούν όλοι ίσοι.
-Μα, πόση διαφορά μπορούν να κάνουν 5 πόντοι; Τόσο δύσκολο είναι πια το 5,85μ. όταν κάποιος πηδάει 5.80μ.;
Όσο ανεβαίνεις, αυτά τα λίγα εκατοστά φαίνονται βουνό. Είναι πια θέμα λεπτομέρειας, η επιτυχία. Μία μικρή κίνηση του σώματος μπορεί να κάνει τη διαφορά. Φαίνεται ασύλληπτο, αν το καλοσκεφτείς, να φτάνει ο άνθρωπος στα 6 μέτρα. με μοναδικό εφόδιο ένα κοντάρι.
-Τι βλέπεις από εκεί ψηλά, που δεν μπορούμε να το δούμε εμείς από κάτω; Πώς είναι, στους αιθέρες;
Κάνει κρύο! Δεν περιγράφονται, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της πτήσης. Ούτε η αίσθηση, να αντικρύζεις τον πήχη από κοντά. Εμένα μου αρέσει να τον βλέπω από μακριά, όταν τον ξεπερνάω…
-Το επί κοντώ πάει να δημιουργήσει σχολή στην Ελλάδα, με την Κατερίνα, τον Φιλιππίδη, εσένα, τη Νικόλ…
Δεν το θεωρώ συγκυριακό. Οι καλοί αθλητές γίνονται πρότυπα και φέρνουν περισσότερα ταλέντα στους στίβους. Υπάρχει πλέον και ένα δυναμικό αξιόλογων Ελλήνων προπονητών.
-Συχνά γυμνάζεστε μαζί με τη Στεφανίδη. Τι παίρνεις από αυτήν;
Οι σχέσεις μας είναι πολύ φιλικές. Αλλά το επί κοντώ των ανδρών έχει άλλους θεούς από το γυναικείο. Η ψυχολογία είναι αλλιώτικη, όπως και τα κοντάρια. Οι προπονητές αντιμετωπίζουν τις αθλήτριες με διαφορετικό τρόπο. Από την Κατερίνα παίρνω χρήσιμα πράγματα εκτός αγώνων. Για παράδειγμα, μαθαίνω να ελέγχω τον εαυτό και τα συναισθήματά μου.
–Είναι πάντως μοναχικός, ο δρόμος που τραβάει ένας αθλητής ατομικού αγωνίσματος.
Έτσι μαθαίνεις να εκτιμάς αυτά που έχεις. Κάνεις φιλίες και γνωριμίες. Αλλωστε, δεν είμαι μόνος. Δίπλα μου υπάρχει μία ομάδα 9 ατόμων. Η οικογένειά μου, τρεις διαφορετικοί προπονητές, ψυχολόγοι, διατροφολόγοι, ποδολόγοι, γυμναστές. Μόνος είμαι μόνο την ώρα του αγώνα. Τότε, απλώς εκτελώ. Οφείλω επίσης να ευχαριστήσω τους χορηγούς μου, που μεριμνούν σε συνεργασία με την Ομοσπονδία ώστε να καλύπτεται το οικονομικό κόστος του πρωταθλητισμού. Και την κυρία Μελίνα. Ξέρει εκείνη!
-Είσαι 18 ετών και ζεις ζωή επαγγελματία αθλητή. Πώς υποφέρεται αυτό, για να ένα παιδί της ηλικίας σου;
Έχω συνηθίσει τις θυσίες και δεν μου λείπουν όσα χάνω από την καθημερινότητά μου. Βέβαια, με πέθανε η απουσία μου από την πενταήμερη εκδρομή του σχολείου! Όλοι οι φίλοι μου πήγαν στην Πάτρα για το καρναβάλι, αλλά εγώ έκανα προετοιμασία μου για το Παγκόσμιο. Ήταν δική μου η επιλογή, ώστε να παρουσιαστώ 110 τοις εκατό έτοιμος στο Μπέρμιγχαμ. Δεν πιέστηκα…
–Δηλαδή δεν βγαίνεις καθόλου έξω;
Χμμμ, όχι, καθόλου! (γελάει) Μπορεί να μου λείπουν οι εκδρομές, αλλά είμαι απλός άνθρωπος, χαμηλών τόνων, και δεν συμπαθώ το ξενύχτι. Τα περισσότερα Σαββατοκύριακα ταξιδεύω για αγώνες, ενώ τις καθημερινές έχω προπόνηση.
-Το βάρος στους ώμους σου πρέπει να είναι μεγάλο, τώρα που αυξήθηκαν οι προσδοκίες για διακρίσεις με τα εθνικά χρώματα.
Ωστόσο, η αναγνώριση με κάνει χαρούμενο. Καταλαβαίνω ότι αξίζει τον κόπο. Δεν με επηρεάζει αρνητικά η ευθύνη. Μου δίνει πρόσθετο κίνητρο, για να κάνω ακόμα καλύτερα αυτό που αγαπώ.
–Και δεν φοβάσαι την κακιά στιγμή; Ένας τραυματισμός, χτύπα ξύλο, μπορεί να καταστρέψει τα πάντα.
Όχι. Σκέφτομαι πάντοτε θετικά. Αν μελετάς το κακό, το πιθανότερο είναι να το πάθεις.
-Υπάρχει κάτι που μπορεί να σου σβήσει το χαμόγελο;
Ακόμα και μετά από μία κακή εμφάνιση, πάλι γελάω. Μπορεί να με στενοχωρήσει ένας κακότυχος αγώνας, όπου δεν θα κάνω τίποτε. Για παράδειγμα, πέρυσι έσπασαν τα κοντάρια μου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων και, καπάκι, στο Πανελλήνιο. Ήταν μεγάλη γκαντεμιά. Για 3-4 εβδομάδες, δεν μιλιόμουν.
–Λένε ότι τα καλά παιδιά τερματίζουν τελευταία.
Αλήθεια; Δεν το πιστεύω αυτό. Καταλαβαίνω με ποια λογική το λες. Ο αθλητής πρέπει να είναι και λίγο σκύλος. Μέσα στον αγώνα, γίνομαι και εγώ μπουλντόγκ. Μπορεί να με βλέπει ο κόσμος χαμογελαστό, αλλά το αίμα μου βράζει. Εγώ είμαι ήρεμη δύναμη.
–Η Στεφανίδη λέει ότι φοράει την πολεμική της μάσκα στον αγώνα.
Παρακολουθώντας το βίντεο, καταλαβαίνω από το βλέμμα μου αν κατέβηκα συγκεντρωμένος και αποφασιστικός. Καμιά φορά, βλέπω ότι ήμουν χαζεμένος ή είχα το μυαλό αλλού. Αλλά δεν μου ταιριάζει να κατεβαίνω σαν ρομπότ. Τις καλύτερες επιδόσεις μου τις πετυχαίνω όταν αγωνίζομαι χαρούμενος και χαλαρός. Όχι χύμα, αλλά σε mood για πάρτι».
-Τι είναι πιο σημαντικό; Το μυαλό, το κορμί ή η ψυχή;
Μέσα στον αγώνα; Η ψυχή! Έπειτα, το μυαλό. Για εμένα τουλάχιστον. Μπορεί κάποιος να υπερβεί τα σωματικά προβλήματα, όταν το λέει η καρδιά του.
-Προέρχεσαι από αθλητική οικογένεια. Ο πατέρας σου έκανε δέκαθλο και η μητέρα σου πηδούσε μήκος.
Δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν, αν είχα διαφορετικούς γονείς. Έχουν πείρα πρωταθλητισμού και με συμβουλεύουν συνεχώς. Τις αποφάσεις τις παίρνω εγώ, αλλά εκείνοι ξέρουν πώς να με κατευθύνουν προς τη σωστή επιλογή. Ποτέ δεν θα με αναγκάσουν να κάνω κάτι.
-Μεγάλωσες με σκούρο δέρμα, σε μία χώρα που δεν έχει μάθει να αποδέχεται το διαφορετικό. Υποθέτω ότι έχεις αντιμετωπίσει προβλήματα στη ζωή σου.
Ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζω… Υπάρχει περίσσευμα αρνητικής ενέργειας εκεί έξω, αλλά και πολλή καφρίλα… Δεν αφήνω αυτές τις συμπεριφορές να με επηρεάζουν. Τις μετατρέπω σε θετική ενέργεια. Μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο.
–Δεν είναι πάντοτε εύκολη η αδιαφορία.
Μου λένε καμιά φορά, «μαύρε, πήγαινε στη χώρα σου». Εγώ απλά γελάω και απομακρύνομαι. Δεν θυμώνω. Δεν τσακώνομαι. Δεν έχει τύχει, να γίνει σκηνικό. Εξαρτάται και από τον χαρακτήρα του καθ’ ενός. Ο στίβος έκανε το πετσί μου πιο σκληρό. Και η μητέρα μου, έχει ζοριστεί. Τα καταφέραμε, όμως! Όλα καλά…
-Δεν σε ενοχλούν, οι ξενοφοβικές κορόνες στα social media;
Εχει τύχει, ομολογώ, να σβήσω τον υπολογιστή και να κατεβάσω τους διακόπτες. Υπάρχουν όμως και χρήστες που στέκονται στο πλευρό μου. Για κάθε άσχημο σχόλιο, μαζεύονται 20-30 άτομα και με υποστηρίζουν. Πιστεύω ότι οι Έλληνες έχουν ανθρωπιά. Σιγά σιγά, ανοίγουν και το μυαλά. Την κρίση τη συνηθίσαμε και την αντέχουμε. Γίναμε μαχητές και επιβιώνουμε.
–Ποιο στοιχείο από τον χαρακτήρα του Έλληνα θα ήθελες να αλλάξεις;
Μόνο τον ρατσισμό. Τίποτε άλλο. Είμαστε λαός καλός και ευγενικός. Πολύ δύσκολες οι ερωτήσεις σου, πρώτη φορά δυσκολεύομαι τόσο…
–Πρόσεξα ότι αρκετοί Έλληνες πρωταθλητές έχουν έναν ξένο γονιό ή πολυετή διαμονή στο εξωτερικό. Ο Αντετοκούνμπο, ο Γκάλης, ο Γιαννιώτης, η Κατερίνα, ο Πύρρος, ο φίλος σου ο Τσιτσιπάς. Μήπως είναι χρήσιμο, να διώχνει κανείς λίγη Ελλάδα από μέσα του;
Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Όλοι οι λαοί έχουν κουσούρια, όχι μόνο οι Έλληνες. Άλλωστε ο Πετρούνιας ζει όλη του τη ζωή εδώ και είναι θεός…
-Ο στίβος έχει ατιμαστεί από κρούσματα ντόπινγκ. Δεν σε ενοχλούσε αυτό το φαινόμενο, όσο μεγάλωνες μέσα στα στάδια;
Εννοείται ότι απογοητεύτηκα. Ταυτόχρονα, όμως, απέκτησα και κίνητρο. Θέλω να κάνω δίκαιο αθλητισμό και να γίνω πρότυπο για τα παιδιά. Να αποδείξω, ότι γίνεται και χωρίς φάρμακα.
–Γίνεται;
Ασφαλώς και γίνεται. Στο επί κοντώ, μετράει πάνω απ’ όλα η δεξιοτεχνία. Η ντόπα μπορεί να σε κάνει πιο γρήγορο, αλλά η ταχύτητα δεν ωφελεί χωρίς τεχνική.
-Μπορείς να περιγράψεις τον εαυτό σου με πέντε επίθετα;
Μικρός. Χαρούμενος. Παθιασμένος. Λίγο ευαίσθητος, με την έννοια ότι η θετική μου ενέργεια βγαίνει πότε πότε σε κακό. Χρειάζομαι άλλη μία λέξη, ε; Χμμμ…
–Είσαι ελεύθερος να διαλέξεις και ελάττωμα.
Μου αρέσουν πολύ τα μπέργκερ, χα χα! Μπορώ να τρώω κάθε μέρα. Μπέργκερ και σουβλάκια. Η διατροφολόγος μου με έχει πεθάνει…
-Πού θα βρίσκεσαι σε πέντε χρόνια; Τι προβλέπεις, στην κρυστάλλινη σφαίρα σου;
Θα είμαι θετικός και θα κάνω με πάθος αυτό που αγαπώ. Δεν βάζω μακρινούς στόχους για επιδόσεις, ρεκόρ και διακρίσεις. Είμαι άνθρωπος του εδώ και τώρα. Θέλω απλώς να γίνω ο καλύτερος εαυτός μου.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ
Ο Εμμανουήλ Καραλής γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1999 στην Αθήνα, ταυτόχρονα με τη δίδυμη αδελφή του Αγγελική. Ο πατέρας του Χάρης είναι Έλληνας και μεγάλωσε στον Πύργο Ηλείας, όπως και η μητέρα του, Σάρα, με καταγωγή από την Ουγκάντα. Ο μικρός ακούει και στο παρατσούκλι «Μανόλο», αλλά πήρε το όνομα «Εμμανουήλ» από τον παππού του, ο οποίος ήταν ορθόδοξος ιερέας στην Αφρική. Έχει καταρρίψει παγκόσμια ρεκόρ Εφήβων και Παίδων, κέρδισε μετάλλια στην κατηγορία των U18 (χάλκινο παγκόσμιο το 2015, χρυσό ευρωπαϊκό το 2016) ενώ τα 5μ80 που πήδηξε στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών στο Μπέρμιγχαμ είναι το προσωπικό του ρεκόρ. Στον ανοιχτό στίβο, έχει 5μ55 από το 2016. Οι επιδόσεις του έφεραν στην Αθήνα σειρήνες από το Κατάρ («θα σε κάνουμε πάμπλουτο αν αλλάξεις υπηκοότητα») και από δεκάδες κολέγια των ΗΠΑ, αλλά η απόφαση του ίδιου και της οικογένειάς του είναι να παραμείνει στην Ελλάδα. «Δεν υπάρχουν στο NCAA πολλοί προπονητές ειδικευμένοι στο επί κοντώ», εξηγεί η κυρία Σάρα.
