Εξαιτίας υποστελέχωσης και πληρότητας οι ειδικευόμενοι γιατροί έχουν στην ευθύνη τους 20 ασθενείς ο καθένας
«Νιώθεις ότι πνίγεσαι». Με αυτήν τη λακωνική φράση οι ειδικευόμενοι γιατροί του νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς» περιγράφουν το σημείο μηδέν στο οποίο έχουν φτάσει εξαιτίας των τραγικών συνθηκών που επικρατούν στο νοσοκομείο, γεγονός που αναγκάζει ορισμένους από αυτούς να εγκαταλείψουν την ειδικότητά τους προτού καν την ολοκληρώσουν.
Πρόκειται για εκπαιδευόμενους γιατρούς οι οποίοι λόγω της πίεσης που δέχεται το νοσοκομείο σε συνδυασμό με τις σοβαρές ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό έχουν βάλει την εκπαίδευσή τους στην άκρη και καλούνται να αντέξουν κάτι που δεν είναι βιώσιμο: ο καθένας τους έχει υπό την ευθύνη του είκοσι ασθενείς!
«Είναι δυσάρεστη εμπειρία, νιώθεις ότι πνίγεσαι· δεν είναι βιώσιμο αυτό το πράγμα. Κάποιοι λένε “παραιτούμαι χωρίς να έχω τελειώσει την ειδικότητα”. Αλλοι λένε “ήθελα να πάρω παράταση και να παραμείνω αφού πάρω την ειδικότητα γιατί θέλω να βοηθήσω, αλλά δεν αντέχω άλλο”. Εχουμε έντονες εξάρσεις συναισθημάτων» εξομολογείται στο Documento ο Στέφανος Φερούς, ειδικευόμενος παθολογίας στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς».
Ο Στέφ. Φερούς είναι ένας από τους γιατρούς που καθημερινά πρέπει να γίνονται χίλια κομμάτια για να εξυπηρετούν δεκάδες αρρώστους, αρνούμενοι πολλές φορές να πάρουν ακόμη και το ρεπό τους για λόγους συναδελφικής αλληλεγγύης. «Δεν παίρνεις το ρεπό σου» εξηγεί «όχι γιατί θα σου πουν να μην το πάρεις. Ξέρεις από μόνος σου ότι δεν μπορείς να το πάρεις, γιατί αν φύγεις, ο κάθε ειδικευόμενος μετά θα έχει 30 ασθενείς στην ευθύνη του».
Με το ίδιο σκεπτικό –προς τιμήν τους– αντιδρούν και πορεύονται μέσα στο νοσοκομείο και άλλοι γιατροί, ανεξαρτήτως βαθμίδας. «Βλέπω τη διευθύντριά μου να μας βοηθάει και να παίρνει ιστορικό από τους ασθενείς, βλέπω από τους επιμελητές μας –ανεξαρτήτως βαθμίδας– να έχουν αρχίσει να βοηθάνε στις δουλειές των ειδικευόμενων. Η κλινική δεν είναι το κτίριο, για εμάς είναι οι άνθρωποι που δουλεύουμε όλοι μαζί βοηθώντας ο ένας τον άλλο» τονίζει ο Στέφ. Φερούς, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για τους συναδέλφους του.
«Ελλιπής περίθαλψη των αρρώστων»
Οι ειδικευόμενοι γιατροί εξηγούν πόσους ασθενείς θα έπρεπε να έχουν στην ευθύνη τους ώστε να υπάρχει χρόνος τόσο για την εκπαίδευσή τους όσο και για να τους προσφέρουν τις κατάλληλες υπηρεσίες.
«Ενας ειδικευόμενος με βάση τα οργανογράμματα επί υπουργίας Αδωνη Γεωργιάδη οφείλει να είναι υπεύθυνος κατά μέσο όρο για 2,5 αρρώστους και φτάνει να έχει δεκαπλάσιο φόρτο, δηλαδή 25 αρρώστους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πρώτον, ότι γίνεται ελλιπής περίθαλψη των αρρώστων και, δεύτερον, ότι εμείς θα πεθάνουμε πάνω στα πόδια μας γιατί αυτό το πράγμα είναι ανθρωπίνως αδύνατο. Οταν μπήκα το κακό σενάριο ήταν να είχαμε δέκα αρρώστους ο καθένας, αλλά στα συνηθισμένα μας είχαμε περίπου επτά οκτώ – και πάλι δηλαδή παραπάνω από αυτό που θα έπρεπε» καταγγέλλει η Αργυρή Eρωτοκρίτου, παθολόγος — επιμελήτρια β΄ στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς».
«Οι παρεχόμενες υπηρεσίες στους ασθενείς δεν επηρεάζονται μόνο επειδή δεν προλαβαίνουν οι ειδικευόμενοι. Δεν προλαβαίνουν οι επιμελητές, δεν προλαβαίνει ο νοσοκόμος, δεν προλαβαίνουν οι τραυματιοφορείς, δεν προλαβαίνει ο αξονικός» συμπληρώνει την απαρίθμηση των κακώς κειμένων ο Στέφ. Φερούς.
«Η ασχολία ενός ειδικευόμενου ξεκινάει στις 8 το πρωί. Περιμένει στην ουρά ώστε να αδειάσει ένας υπολογιστής –γιατί με 14 γιατρούς στη δική μου κλινική έχουμε δύο υπολογιστές– ώστε να μπορέσει να δει τον ηλεκτρονικό φάκελο του αρρώστου, να τυπώσει τις εξετάσεις που θέλει να του κάνει, διαδικασία που μπορεί να του πάρει μία ώρα. Μετά θα πάρει σβάρνα όλο το νοσοκομείο για να βρει τους ασθενείς και να τους κάνει από αιμοληψία μέχρι να μετρήσει την πίεση, το ζάχαρο και μέσα σε αυτό να εξετάσει τον άρρωστο ως οφείλει κλινικά» είναι το πρόγραμμα-γολγοθάς ενός ειδικευόμενου όπως το περιγράφει η Αργ. Eρωτοκρίτου, εστιάζοντας στις επιπτώσεις που προκαλούν αυτές οι συνθήκες.
«Οταν ο ειδικευόμενους έχει φτάσει να χρειάζεται να τα κάνει όλα αυτά για 20 ασθενείς αυτό που γίνεται είναι ότι ποτέ δεν συναντά επί της ουσίας τον επιμελητή του για να κάνουν από κοινού επίσκεψη στους ασθενείς. Γιατί η καθημερινότητα του ειδικευόμενου καταλήγει να είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε λάντζα. Αυτό όμως αποσυνδέει πλήρως τη δουλειά που κάνει ο επιμελητής από τον ειδικευόμενο και είναι διάλυση για την εκπαίδευσή του» καταλήγει η Αργ. Eρωτοκρίτου.
Οι λύσεις – μπαλώματα
Από την πλευρά της η ΟΕΝΓΕ καταγγέλλει την πολιτική του υπουργείου Υγείας, καθώς, όπως φαίνεται, και σε αυτό το ζήτημα «λύση» συνιστά η γνωστή κυβερνητική τακτική των «μπαλωμάτων».
«Η διοίκηση της 1ης ΥΠΕ και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας παρασκηνιακά προσπαθεί να μετακινήσει προσωρινά παρατασιακούς ειδικευόμενους παθολόγους από άλλα νοσοκομεία, που και αυτά όμως αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα υποστελέχωσης» καταγγέλλει η ΟΕΝΓΕ.
Αργυρή Eρωτοκρίτου, Παθολόγος – επιμελήτρια β΄ στο «Γ. Γεννηματάς»
