Μέρα με τη μέρα φτάνουμε στο τέλος αυτής της πρωτοφανούς κρίσης και πανδημίας, ένα ένα αίρονται τα μέτρα και μια νέα, ιδιότυπη «κανονικότητα» ανοίγεται μπροστά μας.
Αν κάτι μάθαμε σίγουρα, κλεισμένοι στα σπίτια, βλέποντας ολημερίς ειδήσεις, είναι η σημασία και η εκτίμηση της ανθρώπινης ζωής. Σε αυτό, αναπόσπαστο ρόλο διαδραμάτισαν οι γιατροί, με τις συμβουλές προστασίας που μας προσέφεραν καθώς και με τις καταθέσεις ψυχής και τον δύσκολο και άνευ προηγουμένου αγώνα που έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν με έναν «αόρατο» εχθρό. Αποδείχτηκαν, δικαιολογημένα, οι άνθρωποι μας, το στήριγμα μας, η ελπίδα μας. Οι ήρωες μας!
Ποιος μπορεί, ή καλύτερα, ποιος τολμά να ξεχάσει τις εικόνες με τα παραμορφωμένα πρόσωπα γιατρών εξαιτίας της πολύωρης χρήσης μάσκας; Ποιος τολμά να ξεχάσει τις εκκλήσεις τους για την τήρηση των μέτρων προστασίας; Ποιος τολμά να ξεχάσει τον καθημερινό, άνισο αγώνα με τον θάνατο; Ποιος τολμά να ξεχάσει γιατρούς με δάκρυα στα μάτια, γιατρούς να κοιμούνται για 5-10 λεπτά στο πάτωμα ή στο γραφείο τους, για να αντέξουν, για να προσφέρουν όσο το δυνατόν καλύτερες και περισσότερες υπηρεσίες για εμάς; Ποιος τολμά να ξεχάσει δηλώσεις γιατρών που βρέθηκαν σε κατάσταση επιλογής για το ποιος θα πεθαίνει και ποιος θα ζει; Ποιος τολμά να ξεχάσει την αυτοκτονία νοσοκόμας στην Ιταλία, υπό τον φόβο να μην κολλήσει συναδέλφους της, όταν έμαθε ότι βρέθηκε θετική στον κορονοϊό;
Βρέθηκαν εκεί. Πάντα εκεί. Στην πρώτη γραμμή της μάχης. Κοιτάζοντας κατάματα τον θάνατο. Εκεί, και ας είχαν ελλείψεις σε βασικό ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό. Εκεί, και ας είχαν ελλείψεις σε προσωπικό. Εκεί, ξέροντας ότι μπορεί να είναι το επόμενο θύμα. Εκεί, ακόμη και όταν η κυβέρνηση έστειλε την αστυνομία για να διαλύσει την ειρηνική τους διαμαρτυρία. Πάντα πρόθυμοι και πιστοί στον όρκο τους. Στην προστασία της ανθρώπινης ζωής. Και εμείς; Βγήκαμε στα μπαλκόνια μας και τους χειροκροτήσαμε. Καλά κάναμε. Ανεβάσαμε, στα socialmedia, ευχαριστήρια και αλληλέγγυα ποστ. Και καλά κάναμε. Φτάνει όμως αυτό; Πατσίσαμε με το χειροκρότημα;
Γιατροί, νοσηλευτές, νοσοκόμες κτλ. είναι από τα επαγγέλματα που χτυπήθηκαν βάναυσα από την λαίλαπα της μνημονιακής λιτότητας, τόσο με τις μειώσεις μισθών όσο και με απολύσεις. Σύμφωνα με την Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών Πειραιώς (ΕΙΝΑΠ), οι μισθοί των γιατρών των δημόσιων νοσοκομείων, στα χρόνια της κρίσης, περικόπηκαν κοντά στο 40% ενώ, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο τότε υπουργός υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, δήλωνε «δεν θα μου κλέψει την δόξα των απολύσεων η τρόικα» και ο τότε υπουργός Διοικητής Μεταρρύθμισης, Κυριάκος Μητσοτάκης, έκανε απολύσεις 1.200 γιατρών, στέλνοντας επιπλέον στην διαθεσιμότητα 7.900 γιατρούς και υγειονομικό προσωπικό του ΕΟΠΥΥ. Τότε, κάποιοι συντάχθηκαν στους δίκαιους αγώνες των εργαζομένων υγείας και κάποιοι όχι.
Σήμερα, όμως, αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει και οφείλει να αλλάξει. Το ευχαριστώ μας δεν πρέπει να μείνει στο χειροκρότημα και στις ιντερνετικές αναρτήσεις. Ο κορονοϊός έφερε στο προσκήνιο την σημασία και την αλυσιδωτή σχέση πολιτών-εργαζομένων υγείας. Μια σχέση, που ποτέ δεν εκτιμήσαμε μέχρι σήμερα. Μια νέα σχέση αλληλεγγύης και συν-διεκδίκησης γεννάται με το πέρας της πανδημίας. Ποτέ άλλοτε δεν μας είχε δοθεί τόσο ξεκάθαρα μια τέτοια ευκαιρία επαναπροσδιορισμού της σχέσης πολιτών-γιατρών.
Το μέλλον, λοιπόν, αυτής της σχέσης είναι ελπιδοφόρο και συγκεκριμένο. Χθες, τους χειροκροτήσαμε από τα μπαλκόνια μας. Αύριο, οφείλουμε να συμμετέχουμε και να συν-διεκδικούμε μαζί τους καλύτερους μισθούς, προσλήψεις εργαζομένων, επάρκεια ιατρικού και νοσηλευτικού εξοπλισμού. Ναι, να βρεθούμε στον δρόμο. Μαζί τους. Να βρεθούμε εκεί, όταν διεκδικούν. Θα είναι η σειρά μας, να δηλώσουμε παρόν και να πούμε ευχαριστώ. Να βρεθούμε εκεί, όταν μας έχουν ανάγκη. Να τους χειροκροτήσουμε εκεί. Στον δρόμο, στην πορεία. Να γίνουμε η ασπίδα τους, ενάντια στην κρατική καταστολή, ενάντια στην κυβερνητική αναλγησία.
Δίχως να χωριζόμαστε σε δεξιούς και αριστερούς, να απαιτήσουμε η Υγεία να παραμείνει δημόσιο αγαθό. Να απαιτήσουμε την στελέχωση της με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Να μην επιτρέψουμε, εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες, τις νέες μειώσεις μισθών, την περαιτέρω υποχρηματοδότηση του δημόσιου συστήματος υγείας, ως απόρροια του νέου μνημονίου που βρίσκεται προ των πυλών με υπογραφή Μητσοτάκη.
Ενώνοντας τις δυνάμεις μας και τις φωνές μας με τους εργαζόμενους υγείας, ενάντια στην υπονόμευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που απέδειξε περίτρανα την χρησιμότητα του και την αποτελεσματικότητα του, χάρη στα γρανάζια που το κυλούν. Χάρη στους γιατρούς. Σε ένα κοινό μέτωπο, πολιτών-εργαζομένων, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της υγείας. Τρανό παράδειγμα η Αμερική, όπου χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν επειδή δεν είχαν θέση στο σύστημα υγείας της χώρας, όντας ανασφάλιστοι. Ένα ακραία ιδιωτικοποιημένο, νεοφιλελεύθερο σύστημα υγείας, που οι μη προνομιούχοι μένουν εκτός, ζώντας (όσο και αν ζουν) με μια διαρκή ανασφάλεια μήπως και πάθουν κάτι και δεν έχουν που να πάνε για περίθαλψη και που οι έχοντες, οι προνομιούχοι, απολαμβάνουν ιατρική περίθαλψη, υψηλού επιπέδου θα λέγαμε. Ένα σύστημα υγείας, στο οποίο μηδενίζεται η αξία της ανθρώπινης ζωής.
Ας περάσουμε, λοιπόν, από το ευχαριστώ του «καναπέ», στο ευχαριστώ του «δρόμου». Όποτε και αν μας καλέσουν, ας είμαστε εκεί. Σε μια κοινή μάχη ώστε να βγούμε όλοι νικητές γιατί η πραγματοποίηση των αιτημάτων των εργαζομένων υγείας θέτουν ως κερδισμένους και τους ίδιους τους πολίτες, καθώς τα αιτήματα αυτά, συνεπάγονται με αναβάθμιση της ποιότητας του συστήματος υγείας. Του Εθνικού και Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Ας σπάσουμε την κοινωνική και εθνική προκατάληψη μας για τις πορείες και για τις διεκδικήσεις δικαιωμάτων και αιτημάτων στον δρόμο (όχι, η πορεία και οι διεκδικήσεις δεν σε κάνουν ούτε μπαχαλάκη, ούτε αναρχικό, ούτε αριστερό), απλώνοντας το χέρι μας, στους ανθρώπους που μας το κρατούσαν στις δύσκολες εκείνες στιγμές. Στους γιατρούς μας. Στους ήρωες μας!
O Θεόκριτος Αργυριάδης είναι φοιτητής πολιτικών επιστημών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
