Χρειαζόμαστε τη φιλανθρωπία σήμερα; Το κράτος πρόνοιας που οικοδομήθηκε με υλικά ψυχροπολεμικών αποτρεπτικών πολιτικών αναδιανομής του εισοδήματος έδινε λύσεις σε ζητήματα στέγης, πρόνοιας και σίτισης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού της ανέχειας. Οι κλοσάρ, η αναζήτηση τροφής στους κάδους των σκουπιδιών και οι ουρές σε συσσίτια στις μεγαλουπόλεις του νεοφιλελευθερισμού έγιναν σήμα κατατεθέν της πολιτικής που παίζει με τα νούμερα του καπιταλισμού-καζίνο και του κάθε πολίτη-παρτάκια.
Η πολιτική που παράγει ανασφάλεια και «απόβλητους» ενώ περιθωριοποιεί διαρκώς μεγαλύτερα τμήματα του κοινωνικού ιστού αποζητά ήρωες. Ερχονται υπερπλούσιοι που κέρδισαν αμύθητα ποσά έχοντας επενδύσει στις πολιτικές περιθωριοποίησης και προσφέρουν έναν πενιχρό οβολό (συσσίτια, υπηρεσίες υγείας ή ό,τι άλλο) πουλώντας ελπίδες για να σώσουν την ψυχή τους. Ερχονται «πεφωτισμένοι» και εκμεταλλεύονται με καλές ή κακές προθέσεις τη συμπόνια των μισθοσυντήρητων, οι οποίοι ξορκίζουν έτσι το φαινόμενο που τους απειλεί άμεσα.
Και οι μεν και οι δε δουλεύουν στον χώρο που αφήνει το καταρρέον κοινωνικό κράτος. Τους παρέχει προβολή, διαφήμιση. Μια θεσμοθετημένη στην αγορά εταιρική κοινωνική ευθύνη επέβαλε να χορηγούν ημερίδα για τους εθισμούς τρεις επιχειρήσεις που τους πουλάνε (καπνοβιομηχανία, ζυθοποιία και στοιχηματικές), όπως καταγγέλθηκε σε εκδήλωση εργαζομένων στην απεξάρτηση με παρουσιαστή τον Χριστόφορο Ζαραλίκο.
Οι πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα μάς επιστρέφουν στην προβιομηχανική Δύση της δεσμευτικής αγαθοεργίας των πλουσίων, στην ελεημοσύνη που οδηγεί σε παράδεισο, στο να αποκαλούνται «οκνηροί» οι φτωχοί και, πιο πρόσφατα, στην αθλιότητα της φιλανθρωπίας της Φρειδερίκης, που «συμπαραστεκόταν» σε όσους κατέστρεφε, και των πρωθυπουργών που μαγειρεύουν συσσίτια και ικέτες. Μόνη λύση: να μη γινόμαστε το θέαμα στα pass και τα άλλα ψίχουλα ελεημοσύνης προς άνεργους, αγρότες, νέους κ.ά.
