H γνωστή τραγουδίστρια μιλάει για τη συμμετοχή της στην τηλεόραση («Γη της ελιάς») και για το πρότζεκτ αναβίωσης του πνεύματος της παλιάς μπουάτ.
Η Ελπίδα είναι µια χορτάτη καλλιτέχνιδα. Συµπλήρωσε πάνω από µισό αιώνα στο ελληνικό τραγούδι ταυτισµένη µε την ποπ σκηνή της δεκαετίας του 1970, µια ταµπέλα πουσύµφωνα µε την ίδια της στέρησε µεγαλύτερο ρεπερτόριο.
Φωνή µεγάλης έκτασης, γλυκιά και ιδιαίτερη, αγαπήθηκε πολύ από τον κόσµο κι αυτό δεν άλλαξε µέχρι σήµερα. Ακόµη όλοι αναφέρουν το όνοµά της µε χαµόγελο και τη θυµούνται στη Eurovision να τραγουδάει το δύσκολο τραγούδι «Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ», που βρίσκεται σήµερα ανάµεσα στα 40 καλύτερα κοµµάτια από καταβολής του εν λόγω ευρωπαϊκού διαγωνισµού.
Τελευταία ο ίδιος κόσµος τη βλέπει καθηµερινά ως ηθοποιό στην τηλεοπτική «Γη της ελιάς» και τη σταµατά στον δρόµο για να τη ρωτήσει τι θα γίνει παρακάτω. Αφορµή ωστόσο γι’ αυτήν τη συνέντευξη ήταν ένας κύκλος µουσικών παραστάσεων που θα ξεκινήσουν σε ένα µήνα από τώρα µαζί µε τον συνθέτη Γιάννη Χριστοδουλόπουλο.
Είναι η δεύτερη συνάντησή µας µέσα σε µια πενταετία και γνωρίζω ότι το τελευταίο διάστηµα σας βρήκαν µεγάλες δυσκολίες. Θέλετε να µου πείτε τι σας συνέβη;
Για δύο χρόνια πέρασα πολύ δύσκολα, από όταν άρχισε να κλονίζεται η υγεία του άντρα µου. Ηταν έντεκα χρόνια µεγαλύτερός µου – έφυγε από ανακοπή. Πήγαµε διακοπές στο σπίτι µας στο Πόρτο Υδρα όπως κάθε χρόνο. Ηταν 3 Ιουλίου του 2020, ο πρώτος καιρός της πανδηµίας. Βγήκαµε να φάµε κι εκεί µου είπε ότι δεν αισθάνεται καλά. Μέχρι να µπούµε στο αυτοκίνητο έµεινε στα χέρια µου.
Επαθα σοκ. Εχανα τον σύντροφό µου µε τον οποίο ήµασταν µαζί 45 χρόνια. Παντρευτήκαµε το 1979 – γνωριζόµασταν από το ’74. Με βοήθησαν πολύ και οι γείτονες, έτρεξε κι ένας γιατρός που τον παρακολουθούσε. Εβλεπα τον άντρα µου ξαπλωµένο κάτω και αδυνατούσα να χωνέψω ότι πέθανε.
Ησυχος θάνατος όµως.
Αυτό ήθελε… ∆εν υπήρχε καλύτερος θάνατος. Ούτε προετοιµασµένη ήµουν ούτε ήξερα πώς να αντιδράσω. Ειδοποίησα τα παιδιά µας· «ο µπαµπάς δεν είναι καλά» τους είπα για να µην πάθουν σοκ.
Σας συναντώ µε αφορµή µια νέα σειρά παραστάσεων από κοινού µε τον συνθέτη Γιάννη Χριστοδουλόπουλο. Βάλτε και τον ρόλο που πήρατε στη «Γη της ελιάς» τη φετινή σεζόν.
Τώρα αρχίζω και συνέρχοµαι, αλλά πήγα στην Κύπρο για γυρίσµατα µε το σίριαλ και ήρθα στα ίσια µου. Είχα χρόνια να ταξιδέψω, δεν µου έκανε κέφι κιόλας, αλλά τώρα αυτό µου άρεσε. Πέρασα ωραία, συνάντησα ανθρώπους που µε αγαπούν και µε αποδέχονται. Λάτρεψα την Αντζελα Γκερέκου, την οποία ήξερα από τον καιρό που ήταν µε τον Τόλη Βοσκόπουλο και δουλεύαµε µαζί. Απ’ ό,τι µου είπε η ίδια, της είχε µιλήσει ο Τόλης για µένα. Σπουδαίος ο Τόλης και καλός άνθρωπος, δυο τρεις σεζόν είχαµε συνεργαστεί.
Πώς είναι να παίζετε ένα ρόλο;
Είχα εµπειρία, καθώς πριν από λίγα χρόνια κάναµε µια παράσταση µε τη Σαλίνα Γαβαλά και τον Αντώνη Λουδάρο. Τόλµησα αφού ο Λουδάρος µου είπε πως κάτι έβλεπε σε µένα. Κι εγώ είδα να βγάζω πράγµατα απ’ την ψυχή µου, άρα το ’χα και δεν το ’ξερα.
Ηταν και ότι απείχατε για χρόνια από τη δισκογραφία.
Ναι, αλλά νοµίζω πως οι τραγουδιστές που είναι ερµηνευτές έχουν αυτήν τη διάθεση, είναι και εν δυνάµει ηθοποιοί. Σε τρία λεπτά οφείλουν να ολοκληρώσουν ένα ρόλο.
Στη «Γη της ελιάς» εσείς, στο σίριαλ του Παπακαλιάτη η Χάρις Αλεξίου.
Το ξέρω και από σύµπτωση µας το ανακοίνωσαν σχεδόν την ίδια στιγµή. Παλιά, στα ξεκινήµατά µας, κάναµε πολλή παρέα µε τη Χαρούλα. Εκείνη βέβαια είχε κάνει θέατρο, για ηθοποιός πήγαινε, ενώ εγώ ποτέ. Η Χαρούλα είναι πολύ καλή ερµηνεύτρια και πάντα πίστευα ότι θα γινόταν και καλή ηθοποιός. Το λέω ειλικρινά. Ας θυµηθούµε τη Μελίνα, ακόµη και τη Βουγιουκλάκη στα τραγούδια του Χατζιδάκι, αλλά και την Ειρήνη Παπά στα δηµοτικά µε τον Παπαθανασίου. ∆εν χρειάζεται να έχεις µεγάλη φωνή για να είσαι καλός ερµηνευτής.
Πώς είναι η εµπειρία σας από την τηλεόραση;
Στην αρχή το πήρα για αστείο· έλεγα «δεν το πιστεύω. Τι βλέπουν αυτοί που δεν βλέπω εγώ;». Είχα περιέργεια και είπα στον σκηνοθέτη «άµα δεις ότι δεν, µη γίνω ρεζίλι και χάσω ό,τι κέρδισα έως τώρα ως τραγουδίστρια». Από τις πρώτες σκηνές όµως ο σκηνοθέτης και η Γκερέκου µου έλεγαν πόσο καλή είµαι. Ο δε Μόρτζος που είχε δει τις σκηνές µονταρισµένες ενθουσιάστηκε µαζί µου. Γελούσα ειλικρινά – µετά το τέλος κάθε δύσκολης σκηνής όλο το συνεργείο χειροκροτούσε. Ισως αυτό µε βοήθησε να µπω στον ρόλο, γιατί δεν είµαι άνθρωπος της θλίψης, πάντα µε το χαµόγελο είµαι. Πιστεύω ότι θα έβγαζα πιο άνετα µια κωµωδία. Γι’ αυτό θεωρούσα ότι δεν θα µπορέσω να τα καταφέρω σε δραµατικό ρόλο.
Βλέπετε τον εαυτό σας, στήνεστε µπροστά στην τηλεόραση;
Ε µε βλέπω για να δω αν αξίζει τον κόπο – κατάλαβα βέβαια πως τα καταφέρνω. ∆εν τρελαίνοµαι µε τον εαυτό µου, µπορώ και καλύτερα. Είµαι γκεστ – ήδη έχουµε γυρίσει και τα 40 τόσα επεισόδια στα οποία εµφανίζοµαι. Κοιτάω να δω τι γίνεται στα σίριαλ· τα βράδια που δεν γυρνάω και κάθοµαι εδώ µέσα µόνη µου τι άλλο να κάνω; ∆ιαλέγω ένα δυο σίριαλ και τα βλέπω. Παλιότερα είχαµε κολλήσει µε τα τούρκικα, όπως ο «Σουλεϊµάν ο Μεγαλοπρεπής» (γέλια). Πολύ καλοί ηθοποιοί και ωραία γυρίσµατα.
Η Χάρις Αλεξίου πάντως δήλωσε πρόσφατα πως είπε ναι στο σίριαλ για να µην κάθεται άπραγη στο σπίτι της.
Το ίδιο έκανα κι εγώ. Να πηγαίνω να βλέπω θέατρο; Το έκανα, φτάνει. Βαριέµαι να ντύνοµαι και να στολίζοµαι. Μεγάλωσα κιόλας, προτιµώ να καλέσω πέντε φίλους ή να κάνω µια σειρά λίγων παραστάσεων όπως τώρα. Ο Γιάννης µου έκανε την πρόταση να παίζουµε κάθε Τετάρτη στο θέατρο Μπέλλος στην Πλάκα. Ανοιχτό ήταν, αλλά το ανακαίνισαν και χωράει περίπου 180 άτοµα. Ο,τι πρέπει.
Γνωρίζατε τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο ως όνοµα;
Τον γνώριζα. ∆εν ήξερα όµως πόσο συνεργάσιµο και γλυκό παιδί είναι. Γράφει ωραιότατα τραγούδια, ενώ τώρα κάνει τη µουσική και στο σίριαλ µε τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Γνωριστήκαµε όταν µας κάλεσαν µαζί στο «Μουσικό κουτί». Η εκποµπή πήγε πολύ καλά, µε άκουσε να τραγουδάω το «Ανεστάκι» και άλλα δηµοτικά, το «Ιδανικός κι ανάξιος εραστής» του αδερφού µου, οπότε µου έκανε την πρόταση συνεργασίας. ∆εν έχω παράπονο, το τηλέφωνό µου δεν σταµατάει να χτυπάει για τηλεόραση και συνεντεύξεις. Η «Γη της ελιάς» προέκυψε όταν είχα ήδη συµφωνήσει µε τον Γιάννη. Αφού µου έκανε πρόταση, να έλεγα όχι; Είχα τίποτε καλύτερο να κάνω;
Από τι θα αποτελείται το πρόγραµµά σας;
Από υπέροχα τραγούδια. Από νέο κύµα µέχρι σηµερινά. Απ’ όλα, καλά τραγούδια µόνο και αρκετά δικά µου. Και Χατζιδάκι και Θεοδωράκη.
Εχει πλάκα τώρα που το λέτε, διότι είχατε συλληφθεί µες στη χούντα λόγω Θεοδωράκη.
Σ’ εσάς το είχα πει αυτό πρώτη φορά. Ναι, τραγουδούσαµε µέσα σε εκδροµικό πούλµαν το «Στο περιγιάλι το κρυφό», κάποιος µας κάρφωσε και µε συνέλαβαν. Στην παράσταση θα λέω και πολλά δικά µου, τον «Σωκράτη», το «Στην ντισκοτέκ» – ειδικά αυτό το τραγούδι του Τουρνά από το 1979 είναι διαχρονικότατο. ∆εν θα πω και το «Ετσι απλά σ’ αγαπώ» του Λάκη Παπαδόπουλου και του Ντούµου; Εχω πει πάρα πολύ ωραία τραγούδια. Μπορεί να εκτελούµε και τις παραγγελιές του κόσµου, αφού ο Γιάννης µπορεί να παίξει ό,τι τραγούδι του ζητήσεις. Λαϊκά µόνο δεν νοµίζω να τραγουδήσω.
Με πάτε στην επόµενη ερώτηση. Ποπ µπορεί να ήσασταν, περάσατε όµως από όλα τα λαϊκά µαγαζιά.
Αλήθεια είναι αυτό. Πέρασα από τα ∆ειλινά, τη Φαντασία, τη Μέδουσα µε τον Μαρίνο, τον Ζυγό στην Πλάκα µε Μοσχολιού – Γαργανουράκη και τον αδερφό µου. Συνεργάστηκα µε Χάρρυ Κλυνν και Μητσιά, µε Μητροπάνο, µε τους πάντες. Ξεκίνησα ως ποπ τραγουδίστρια και δεν το αρνούµαι.
Είχατε φιλίες µε καλλιτέχνες σε οικογενειακό επίπεδο;
Ενας µου έχει µείνει µόνο και είµαστε σαν αδέρφια: ο Κώστας Τουρνάς. Τον γνώρισα το 1972, όταν ήταν στους Poll, λίγο προτού ακολουθήσει σόλο καριέρα. Στη συνέχεια γνωρίστηκαν µε τον άντρα µου και έγιναν κολλητοί. Ιδιαίτερος καλλιτέχνης ο Κώστας και τον καιρό εκείνο ήταν πολύ µπροστά.
Πόσο συχνά τρέχει ο νους σας στον Χούλιο Ιγκλέσιας που σας είχε προτείνει συνεργασία στη µεγάλη ακµή σας;
Αµα βρίσκω κάτι στο κινητό που µου στέλνουν… Ενθουσιάστηκα που είδα ξανά το ντοκουµέντο από την εµφάνισή µου στη Χιλή. Πιτσιρίκα ήµουν, στα 25. Ηθελα να το δω αυτό – δεν ήξερα ότι υπήρχε. Εκεί γνωριστήκαµε µε τον Ιγκλέσιας και µετά πήγα και τον είδα όταν είχε έρθει στην Ελλάδα. Με ήθελαν από την εταιρεία του να κάνουµε δισκογραφία, αλλά οι Ελληνες εδώ… Τέλος πάντων. Συγκινήθηκα, είδα το τραγούδι που τραγούδησα τότε και δεν το θυµόµουν. Ετρεχαν τα µάτια µου γιατί θυµήθηκα στιγµιότυπα. Κατάλαβα επίσης γιατί άφησα το τραγούδι· δεν γινόταν να προχωρήσω. ∆εν µε έπιασε το παράπονο αλλά νοσταλγία.
Είναι ωραίο συναίσθηµα η νοσταλγία, αρκεί να µη σε πνίγει.
Ναι, ευτυχώς δεν εγκλωβίζοµαι στη νοσταλγία. Εζησα, χάρηκα, γνώρισα, ένιωσα. Το λέω και το ξαναλέω: είµαι ένας άνθρωπος που µεγάλωσε στην επαρχία, έφυγε από εκεί, σπούδασε ό,τι σπούδασε, µόνη µου µπήκα στο κυκλωµατάκι, φυσικά µε τη βοήθεια του µεγαλύτερου αδερφού µου. Ως Καραγιαννόπουλος ο Κώστας έπαιξε κιθάρα σε όλες τις µεγάλες στιγµές του ελληνικού τραγουδιού. Εφτασα στο σηµείο να µε γνωρίζουν οι Ελληνες σε όλο τον κόσµο. Τι άλλο να θέλει κανείς;
Είναι επανάσταση το διαδίκτυο;
Είναι, αν και δεν µε ενθουσιάζει.
∆εν σας ενθουσιάζουν οι επαναστάσεις;
Απείχα γενικώς (γέλια). Στο Πολυτεχνείο όµως πήγαινα φάρµακα και τρόφιµα. Παρέες πηγαίναµε µαζί µε τον αδερφό µου και κανείς δεν το έµαθε ποτέ. Ετσι ήµασταν από τον πατέρα µας που ήταν αριστερός. Ο θείος µου, ο αδερφός του πατέρα µου, ήταν πρωτοπαλίκαρο του Αρη Βελουχιώτη. Φανερά πολιτικοποιηµένη όµως δεν υπήρξα ποτέ. Κοίταγα µόνο ποιος αγαπάει την πατρίδα µου για να είµαι µαζί του, ανεξαρτήτως κοµµάτων, εκτός φυσικά από τους φασίστες. Και το ΠΑΣΟΚ λατρεύτηκε το 1981, µετά τι έγινε όµως; Πλάκωσαν τα σκάνδαλα.
Σας χτύπησε η κρίση;
Φυσικά. Αυτήν τη στιγµή είµαι στα κανονικά, όπως όλοι οι άνθρωποι. Ζω µε τη σύνταξη του άντρα µου. Είχα µια τιµητική σύνταξη, αλλά µόλις πέθανε ο άντρας µου µου την έκοψαν για να παίρνω τη δική του. Μου έδωσαν το 70% της σύνταξής του κι έκοψαν τη δική µου, λες και αυτή δεν µου την είχαν δώσει τιµής ένεκεν. ∆εν τίµησα δηλαδή την Ελλάδα στο εξωτερικό όταν πέθανε ο άντρας µου; Ντροπή, µεγάλη ντροπή! ∆εν είµαι καλλιτέχνιδα τώρα; ∆εν τραγούδησα κάτω από τη σηµαία µας; Και µιλάµε για 698 ευρώ· δεν ήταν και τίποτε. Την έκοψαν χωρίς να µου πουν τίποτε… Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Για να δούµε τώρα στην εκκαθάριση, µην κόψουν κι άλλο τις συντάξεις. ∆εν ασχολούµαι – έχω ένα σπιτάκι στο χωριό και θα πάω εκεί να την αράξω, να µου φέρνουν κάτι να τρώω οι γείτονες που µε αγαπάνε (γέλια).
