Να ανοίξει η συζήτηση στη χώρα για το αν το νέο δόγμα Μητσοτάκη στην εξωτερική μας πολιτική (η πολιτική του «καλού παιδιού») είναι επ’ ωφελεία των εθνικών μας συμφερόντων ζητά κορυφαίος διπλωμάτης που για ευνόητους λόγους θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Όπως σημειώνει στο Documento, από την απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974 για έξοδο από το ΝΑΤΟ λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και το «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι το «Αντικαταστήστε τη λέξη Ελλάδα με τη λέξη Ουκρανία και οι ομοιότητες αναδύονται εύγλωττα» του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κογκρέσο υπάρχει τεράστια απόσταση. Απόσταση που δεν δικαιολογείται από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Ακροθιγώς αναφέρθηκε στο θέμα και ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της ΝΔ Κώστας Καραμανλής την περασμένη Τετάρτη στην ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής λέγοντας ότι η Ευρώπη «πρέπει να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, γιατί δεν είναι ξεκάθαρο εάν οι ΗΠΑ έχουν εξίσου ισχυρά κίνητρα για την ταχεία περάτωση του πολέμου, αφού εκ των πραγμάτων δεν υφίστανται τις οδυνηρές του συνέπειες».
Μπορεί η αναφορά του Κ. Καραμανλή να έδειχνε προς τις Βρυξέλλες, αλλά η ταύτιση του Κυρ. Μητσοτάκη με την πιο σκληρή νατοϊκή πτέρυγα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών εντός της ΕΕ στο ουκρανικό δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνείας.
Η πρόταση που έβαλε στο τραπέζι ο Βαληνάκης
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν αυτή η ταύτιση βοηθά τα ελληνικά συμφέροντα. Αν θα οδηγήσει τις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία) να απογαλακτιστούν από την πολιτική των ίσων αποστάσεων στα ελληνοτουρκικά ή αν θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε και εμείς τη διεθνή συγκυρία για να αιτηθούμε συγκεκριμένα ανταλλάγματα, όπως πρότεινε ένας ακόμη καραμανλικός, ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Καραμανλή Ιωάννης Βαληνάκης. Για τον τελευταίο το «ναι» στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με Σουηδία και Φινλανδία δεν έπρεπε να δοθεί άνευ ανταλλαγμάτων, όπως ούτε η στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και η μετατροπή της Ελλάδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ αλλά και χώρα υποδοχής του σχιστολιθικού φυσικού αερίου. Είναι πολλά τα «ναι» χωρίς αντάλλαγμα ή με αντάλλαγμα μια ρητορική αναφορά στις τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο. Σε όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προσθέσει κανείς και το εξοπλιστικό κρεσέντο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το οποίο δεσμεύει τη χώρα και πέραν του 2028 και κοστίζει μέχρι τώρα το αστρονομικό ποσό των 11 δισ. ευρώ! Τα οποία φυσικά θα καταλήξουν σε ΗΠΑ και Γαλλία.
Εκτός κι αν όλα τα παραπάνω γίνονται, όπως λένε οι κακές γλώσσες, με αντάλλαγμα τη στήριξη Μητσοτάκη, την ομιλία του στο Κογκρέσο, το χειροκρότημα της Πελόζι και ίσως –το πιο σημαντικό– τη βοήθεια στον έλεγχο και του διαδικτύου, για το οποίο ο πρωθυπουργός δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Ουδείς πρέπει να ξεχνά την αποκάλυψη της συνεργασίας του Μαξίμου με τη σκιώδη εταιρεία «εξόρυξης δεδομένων» Palantir Technologies ή τη σύναψη σύμβασης με την εταιρεία PricewaterhouseCoopers Business Solutions για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση «ενός στοχευμένου εργαλείου το οποίο θα παρέχει δυνατότητες για τις αρμόδιες αρχές δημόσιας υγείας και πολιτικής προστασίας, ειδικά ως προς την οπτικοποίηση τάσεων και την εξαγωγή βασικών στατιστικών συμπερασμάτων».
Στο προσκήνιο και πάλι η «μυστική διπλωματία»
Η αποκάλυψη από τον Γερμανό καγκελάριο Ολαφ Σολτς ότι θα στείλουμε άρματα στην Ουκρανία σε αντάλλαγμα αντίστοιχων γερμανικών επανέφερε το θέμα της «μυστικής διπλωματίας» από τον Κυρ. Μητσοτάκη. Ο τελευταίος επιμένει να κλείνει συμφωνίες ερήμην των επίσημων καναλιών του κράτους – στη συγκεκριμένη περίπτωση του ΚΥΣΕΑ. Συμφωνίες που δεν ανακοινώνει ούτε στην αντιπολίτευση.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το ίδιο είχε συμβεί και το καλοκαίρι του 2020, όταν μάθαμε από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου (κατά τη διάρκεια δηλώσεών του ύστερα από συνάντηση με τον Μαλτέζο ομόλογό του Εβαρίστ Μπαρτόλο) για την τριμερή συνάντηση Γερμανίας – Ελλάδας – Τουρκίας που έλαβε χώρα στο Βερολίνο λίγα 24ωρα πριν από τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στον απόηχο της απόφασης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Σε εκείνη τη συνάντηση συμμετείχαν ο εκπρόσωπος του Ερντογάν Ιμπραχίμ Καλίν, η υπεύθυνη Ευρωπαϊκών Θεμάτων του Μεγάρου Μαξίμου Ελένη Σουρανή και ο σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής της Ανγκελα Μέρκελ Γιαν Χέκερ.
Και το επόμενο καλοκαίρι μάθαμε από τον Τούρκο πρόεδρο ότι με τον Ελληνα πρωθυπουργό αποφάσισαν να πυκνώσουν τις απευθείας επαφές τους στο μέλλον, ενώ τον περασμένο Μάρτιο πάλι ο Ερντογάν αποκάλυψε ότι στην περίφημη συνάντησή τους στον Βόσπορο, όταν τα ελληνικά ΜΜΕ μιλούσαν για τον χαλβά από στραγάλι, συμφώνησε με τον Κυρ. Μητσοτάκη να μην εμπλέξουν τρίτα μέρη στις μεταξύ τους σχέσεις.
Το πραγματικό ερώτημα για τα άρματα που θα στείλουμε στην Ουκρανία το έθεσε ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη και υποστράτηγος τεθωρακισμένων εν αποστρατεία Νίκος Τόσκας, ο οποίος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για το ενδεχόμενο να αποσυρθούν τα BMP-1 χωρίς καν να αντικατασταθούν από τα Marder ή ακόμη χειρότερα να δούμε τα γερμανικά τεθωρακισμένα να πηγαίνουν στον Εβρο και όχι στα νησιά!
Μάλιστα ο Ν. Τόσκας δεν έκρυψε την ανησυχία του για το ενδεχόμενο να ζούμε μια περίοδο «μερικής αποστρατιωτικοποίησης των νησιών μας, κάτι που θέλουν οι Τούρκοι αλλά και οι σύμμαχοί μας».
