Τελικά τους Ελληνες παράγοντες δεν τους πιάνεις πουθενά.
Πεισματικά δεν ήθελαν ξένους διαιτητές στη Σούπερ Λίγκα για να μπορούν να ελέγχουν τους Ελληνες, να φωνάζουν για ψύλλου πήδημα, να εκφοβίζουν και να παίρνουν σφυρίγματα σε επόμενα κρίσιμα παιχνίδια. Τελικά οι ξένοι ήρθαν (γιατί άκρη με τους ντόπιους ρέφερι δεν έβρισκαν), με τα καλά και τα άσχημά τους, αλλά τουλάχιστον οι φωνές σταματούν πολύ γρήγορα και, κυρίως, τα ματς μπορούν να λήγουν ομαλά χωρίς παρατράγουδα.
Εσχάτως και έπειτα από κάποιες ελάχιστες κακές διαιτησίες βρήκαν πάλι αφορμή να φωνάζουν οι παράγοντες ότι δεν έρχονται διαιτητές κλάσης από την ελίτ κατηγορία της UEFA. Λες κι αν έρθουν, θα είναι αλάνθαστοι στα ματς της ελληνικής μπανανίας. Λες κι αυτοί δεν κάνουν λάθη. Λες κι ο Ελληνας παράγοντας, αυτή η μεγάλη πληγή του ελληνικού ποδοσφαίρου, περιμένει κάποιο λάθος για να χαλάσει τον κόσμο, δεν τον χαλάει και μόνος του με δούρειο ίππο τα οπαδικά ΜΜΕ, τα οποία 365 μέρες τον χρόνο ασχολούνται πρώτα και κύρια με το ποιος σφυρίζει την Κυριακή, τι έχει κάνει στο παρελθόν και πόσες φορές έχει αδικήσει την αγαπημένη τους ομάδα.
Τρανό παράδειγμα αυτό που συνέβη στην έκτη αγωνιστική των πλέι οφ, όπου για ένα κακώς ακυρωθέν γκολ της μιας ομάδας χάθηκε πάλι η μπάλα και μαζί με τα χλωρά κάηκαν και τα ξερά. Βολικό, γιατί έτσι κανείς δεν βλέπει το χάλι της ομάδας και οι ευθύνες γίνονται μπαλάκι μεταξύ τρίτων.
Και πολλοί ζητούν ξανά Ελληνες διαιτητές. Γιατί είναι πολύ εύκολο να τους τρομοκρατήσουν. Δεν αλλάζει δυστυχώς τίποτε στο ελληνικό ποδόσφαιρο και πάντα θα γίνεται αυτό που θέλουν οι παράγοντες. Ο Χριστός ο ίδιος να κατέβει να σφυρίξει ελληνικό ματς, είναι βέβαιο –μέρες που είναι– ότι θα τον ξανασταυρώσουν για ένα πλάγιο, ένα οφσάιντ κι ένα πέναλτι. Καλό Πάσχα…
