Το τουρκικό νόμισμα κατρακυλά σε ιστορικώς χαμηλά επίπεδα, όπως και οι τουρκικοί τίτλοι. Το κόστος δανεισμού ανέρχεται σε δυσβάστακτα «υψηλά» με συνεχή άνοδο, ενώ το εξωτερικό της έλλειμμα ευρίσκεται εις σημείον εκρήξεως την στιγμή όπου οι άμεσες ξένες επενδύσεις εμφανίζουν εντόνους τάσεις απομακρύνσεως από την χώρα…
Το χρονικόν οριοθέσιον δεν είναι, φυσικά, η υπόθεσις Μπράνσον, αλλά η ερντογανική, ισλαμοδικτατορική και εκδήλως και άκρως αντιαμερικανική και αντισημιτική συμπεριφορά μετά το οπερετικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016. Προς την ιδίαν κατεύθυνσιν ελειτούργησε και η σύσφιξις των σχέσεων Αγκύρας – Μόσχας με πρώτο δείγμα την (μετέωρον) υπόθεσιν των S-400 και δεύτερο την ρωσικήν επένδυσιν στο Ακούγιου. Το ερυθρό νήμα των τουρκικών ανακολουθιών και ασυμβάτων προς τις συμμαχικές, υποτίθεται, χώρες ΗΠΑ και Ισραήλ είναι μακρόν.
Το είχα επισημάνει ήδη από την υπόθεση του «Mavi Marmara» αλλά λίγο έλειψε να λιθοβοληθώ από ιδεοληπτικούς πόλους δημοσίου λόγου. Η ιστορία, όμως, είναι μια άκρως ενοχλητική υπόθεση για τους… ιδεολογικώς θεολογούντες. Και η ιστορία οδήγησε την Τουρκία στο εκρηκτικό γαλάκτωμα ενός ριζοσπαστικού «αδελφομουσουλμανικού» ισλάμ και «γκριζολυκώδους» μετανεωτερικού ισλαμοφασισμού. Ουδείς δύναται να αγνοήσει αυτήν την –θεωρητικώς ανίερη– συμμαχία μεταξύ του τουρκικού μετακεμαλικού σωβινισμού και του υπερεθνικού Ισλάμ της Ιεράς Ομμα (διεθνούς κοινότητος) των Πιστών. Η εθνοκεντρική προσέγγιση των διεθνών –μη ισλαμικών– εθνικών κοινωνικών σχηματισμών, οι οποίοι υιοθετούντες τα προτάγματα του Διαφωτισμού εσυνέδεσαν την δημοκρατική λειτουργία με τις βουλήσεις των εθνοτικώς και πολιτισμικώς προσδιοριζομένων λαών των, με την λαϊκήν κυριαρχία επί των εδαφών επί των οποίων οι λαοί αυτοί διαβιούσαν και δημιουργούσαν, όπως και με τις ιστορικές μνήμες που τους συνέδεαν με τους συγκεκριμένους αυτούς γεωγραφικούς χώρους.
Δεν δύνανται, συνεπώς, να αποδεχθούν την μετατροπή του δημοκρατικού αυτού μωσαϊκού του Διαφωτισμού σε ισλαμοδικτατορία με κεντρικό πόλο γεωστρατηγικής ισχύος την Αγκυρα και με εργαλεία επιβολής i) την Οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων και ii) τα «ιερά» κεφάλαια γνωστού «πετροκρατιδίου» του Αραβοπερσικού Κόλπου. Αυτή λοιπόν η αντίδρασις εκδηλούται στην παρούσα οικονομική πολιτική της Ουάσινγκτον και αυτή προκαλεί τις προαναφερθείσες συνέπειες διά την ερντογανικήν Αγκυρα. Συνέπειες οι οποίες και θα την αποσταθεροποιήσουν, έπειτα και από κάποιες απέλπιδες προσπάθειες να περισωθεί οικονομικώς συνάπτοντας δάνεια σε κινεζικό γουάν, δηλαδή «το ύψιστο έγκλημα καθοσιώσεως» για την αμερικανική εθνική ασφάλεια και το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό κατεστημένο, το οποίον μέχρι σήμερα, παρ’ όλα τα ανωτέρω, εστήριζε την Άγκυρα!
Στο σημείο όμως αυτό ο κ. Ερντογάν, τη υποδείξει του δυσαρεστημένου από την Αθήνα κ. Πούτιν, θα ανοίξει όλα τα μέτωπα που δύνανται να καταλήξουν σε εργαλεία εκβιασμού των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ: Αιγαίο, Θράκη, ΑΟΖ Κυπριακής Δημοκρατίας, ΑΟΖ Ελλάδος – Αλβανίας. Εδώ η Αθήνα θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στις κινήσεις της έναντι 1) της Μόσχας, όπου η κατάστασις είναι κρίσιμη 2) των συμμάχων της στις δύο «τριμερείς της ανατολικής Μεσογείου» και στη Γαλλία, όπου και θα πρέπει να προχωρήσει ταχύτατα στον τομέα του συνδυαστικού αμυντικού σχεδιασμού, πιθανότατα αναγκαίου, μέχρι τον Νοέμβριο 2018 (αχρείαστος να ’ναι!) 3) των οιωνδήποτε υποχωρήσεων σε τουρκικές απαιτήσεις αφορούσες υποθέσεις των μουσουλμάνων συμπατριωτών μας στη Θράκη, διότι άλλως θα δημιουργηθούν πόλοι αποσταθεροποιήσεως οι οποίοι δεν θα δύνανται να ελεγχθούν και 4) της οιασδήποτε πρωτοβουλίας «προς ρύθμισιν» των ελληνοαλβανικών ζητημάτων ώστε να αποφευχθούν επιζήμια για τη χώρα νομικά προηγούμενα.
Τα εν λόγω πρέπει να τύχουν εισηγήσεων από ελληνικής και κυπριακής πλευράς ως «θετικοί μοχλοί αναπτυχθησομένης –επί ελληνικού χώρου– δυτικής ασφαλείας» προς την Ουάσινγκτον και όχι με την γνωστή «ελληνική κλάψα» την οποία όλοι οι Αμερικανοί επίσημοι… βαριούνται φρικτώς! Τονίζω: προς την Ουάσινγκτον, άνευ μεσολαβητών, θεσμικών ή μη!
* Ο Ι.Θ. Μάζης είναι καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής, ΕΚΠΑ
