Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης και πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, δικηγόρος Αντώνης Ρουπακιώτης στρέφει τα «πυρά» του κατά του πρωθυπουργού για τη δίωξη του Κώστα Βαξεβάνη αλλά και τον χαρακτηρισμό «συμμορία» που επιστράτευσε πριν από μερικές ημέρες στη Βουλή.
Σε δήλωσή του τονίζει:
Τελικά αποδεικνύεται, ότι τίποτε δεν είναι σταθερό, πολύ περισσότερο ότι δεν υπάρχουν αυτονόητα ακόμη και στη σύγχρονη λειτουργία της δημοκρατίας, εφόσον το κράτος δικαίου δεν εξαντλείται με την υποκριτική και αναλώσιμη επίκλησή του, αλλά δοκιμάζεται στην πραγμάτωσή του.
Στην πικρή – και όχι μόνο- αυτή διαπίστωση μας οδήγησε ο Πρωθυπουργός της χώρας με την προχθεσινή ομιλία του στην Βουλή.
Επέλεξε- γιατί περί επιλογής πρόκειται – να καταγγείλει τους δημοσιογράφους Κ. Βαξεβάνη και Γ. Παπαδάκου ως «συμμορίτες», γιατί ενοχλούν, γνωρίζοντας- γιατί εν γνώσει του το έπραξε- ότι με την ενέργειά του αυτή κονιορτοποιεί το τεκμήριο αθωότητας, εφόσον και οι δύο βρίσκονται στο πρώιμο στάδιο δικαστικής διερεύνησης από την ανακρίτρια, αν διέπραξαν ποινικά αδικήματα κατά την έρευνά τους για την υπόθεση Novartis, για την οποία πολλοί βαρύνονται, γι’ αυτό και φοβούνται (αυτό ας το αφήσουμε ασχολίαστο προς το παρόν).
Τι και αν αποτελεί θεμελιώδη αρχή του ποινικού συστήματός μας το τεκμήριο της αθωότητας, για την παραβίαση του οποίου τιμωρήθηκε η Ελλάδα από την ΕΔΔΑ για όμοια περίπτωση (Δ. Κώνστα).
Αδιαφόρησε -και πάλι εν γνώσει του- ότι με την παρουσίασή του αυτή δεν παραβιάζει μόνον δεινά το Σύνταγμα, αλλά αποδεικνύει επιπλέον, ότι η ελευθεροτυπία στην πατρίδα μας είναι ιδιαίτερα κινδυνώδης για όσους όντως την υπηρετούν και ζηλευτή για όσους επέλεξαν να υπηρετούν.
Απέδειξε ότι τα περί ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, ακούστηκε μάλιστα -και ως ειρωνεία βέβαια εκτιμήθηκε- και από τα έδρανα της κυβερνητικής εξουσίας κατά τη διάρκεια της ίδιας συζήτησης στη Βουλή, αποτελούν σταθερό καταφύγιο εκείνων που σε «ειδικού χαρακτήρα» υποθέσεις επηρεάζουν παντί τρόπω τη λειτουργία του δικαστικού συστήματος.
Ωστόσο οι δηλώσεις του πρωθυπουργού δεν είναι μόνες, αλλά, αντίθετα, αποτελούν έναν κρίκο στην αλυσίδα εξακολουθητικής παραβίασης των κανόνων λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματός μας και των κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των πολιτών. Και αυτό συνιστά πρόσθετο κίνδυνο για τη δημοκρατία και αντιστοίχως πρόσθετο λόγο εγρήγορσης των πολιτών.
Οι Κ. Βαξεβάνης και Γ. Παπαδάκου, όπως και άλλοι- ίσως αύριο- δεν έχουν τόσο την ανάγκη στήριξής τους από εμάς, όσο έχουμε εμείς την ανάγκη ύπαρξής τους για την συνέχιση της υπεύθυνης έρευνας τους για την αλήθεια και την αξιόπιστη ενημέρωση της κοινωνίας.
Όσο δε για τον κατάλογο του «εμείς», αυτός μένει ανοικτός για όλους…
Και ας μην παριστάνουν, με την επίκληση προσχηματικών λόγων, κάποιοι ακαδημαϊκοί, διανοούμενοι και παράγοντες του δημοσίου βίου, ότι δεν τους αφορούν, ενώ όφειλαν να πρωτοστατούν στην στήριξη όσων αποτελούν θεμέλια της δημοκρατίας.
Ανεξάρτητα όμως από τον κατάλογο αυτόν, είναι επιβεβλημένο να διατυπώσουν τον δικό τους λόγο οι ίδιοι δικαστές και να αποδείξουν, ότι, αν «οι άλλοι» προβάλλουν την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης για την οικειοποίησή της, αυτοί την θεωρούν ως χρέος στήριξής της, όχι μόνο με ρηματικές δηλώσεις τους, αλλά κυρίως κατά την επιτέλεση του δικαιοδοτικού έργου τους.
