Μια νέα γυναίκα χτίζει το παρατηρητήριό της σε ένα ψιλικατζίδικο στη Νίκαια. Η Ελένη Ουζουνίδου, που υποδύεται την κεντρική ηρωίδα, πιστεύει πολύ στο θέατρο και κάνει «βουτιά» στην πραγµατική ζωή και στους ανθρώπους που είναι έτοιµοι να πληρώσουν το τίµηµα για να ακολουθήσουν το όνειρό τους.
Ποια είναι η «Ψιλικατζού»;
Η παράσταση αναφέρεται στην πραγµατική ιστορία της Κωνσταντίνας ∆εληµήτρου. Είναι µια γυναίκα που αποφάσισε να κάνει στροφή στα 25 της χρόνια, να εγκαταλείψει το µακιγιάζ σε νύφες και την πώληση προϊόντων αδυνατίσµατος και να ανοίξει µε τον σύζυγό της ένα ψιλικατζίδικο στη Νίκαια. Από εκεί βλέπει τον κόσµο, τους ανθρώπους, τις ιστορίες τους, τα φαινόµενα ρατσισµού στις φτωχογειτονιές. Ολα αυτά την τροφοδότησαν µε υλικό για το δηµοφιλές µπλογκ που δηµιούργησε στο διαδίκτυο, στο οποίο περιέγραφε αυτά τα βιώµατα. Οταν έκλεισε το µαγαζί της αποφάσισε να εκδώσει αυτό το ιδιαίτερο ηµερολόγιο κι έγραψε άλλη µια ιστορία για τις προσπάθειές της να αποκτήσει παιδί και τις κωµικοτραγικές περιπέτειες που έζησε.
Γιατί σας συγκίνησε τόσο αυτό το προσωπικό παραµύθι;
Το κείµενο είναι γραµµένο µε µεγάλη ευαισθησία και σκιαγραφεί µέσα από το ιδιαίτερο φίλτρο που το διακρίνει πολλές πτυχές της κοινωνικής πραγµατικότητας. Η λαχτάρα και η δυνατή προσωπικότητα της Κωνσταντίνας µε γοήτευσαν και µου αρέσει να διηγούµαι την ιστορία της πάνω στη σκηνή.
Σας γοητεύει η εναλλαγή των προσωπείων, το παιχνίδι µε τους ρόλους;
∆εν έχω λαχτάρα να παίζω συγκεκριµένους ρόλους. ∆ίνω όµως µεγάλη έµφαση στα κείµενα. Στη συγκεκριµένη φάση της ζωής µου επιλέγω συνήθως έργα που αναφέρονται στη σύγχρονη εποχή. Αυτό νοµίζω ότι ενδιαφέρει τον κόσµο που έρχεται να ακούσει αληθινές ιστορίες.
Το ψιλικατζίδικο γίνεται ο καθρέφτης της εποχής µας;
Είναι µια σύγχρονη εικόνα. Τα ψιλικατζίδικα είναι ακόµη και σήµερα σηµεία αναφοράς για τις γειτονιές, που απαρτίζονται πλέον από διαφορετικούς ανθρώπους, φυλές και κουλτούρες. Μέσα από το έργο βλέπουµε παράλληλα πόσο έντονα είναι τα φαινόµενα του φόβου και του ρατσισµού. Αυτή η κατάσταση όχι µόνο δεν εξοµαλύνεται µε τον καιρό, αλλά πολλές φορές οξύνεται. ∆υστυχώς µας τροµάζει το ανοίκειο και το διαφορετικό. Το µεγαλύτερο κοµµάτι της παράστασης όµως αφοσιώνεται στο θέµα της εξωσωµατικής γονιµοποίησης και στην προσπάθεια της πρωταγωνίστριας να αποκτήσει παιδί.
Υπάρχει ένα κοµµάτι κοινωνικού καταναγκασµού γύρω από θέµα της µητρότητας;
Είναι ένα ζήτηµα ευαίσθητο. Υπάρχει εδραιωµένη κοινωνικά η αντίληψη ότι όλες οι γυναίκες πρέπει να αποκτήσουν παιδί. Πίστευα ότι αυτό το στερεότυπο έχει σπάσει και πως θα ήταν φυσιολογικό για µια γυναίκα να ανακοινώσει ότι δεν µπορεί ή ότι δεν θέλει να κάνει παιδί. ∆ιαπιστώνω όµως πως και σε αυτό το κοµµάτι παραµένουµε συντηρητικοί. Πολλές γυναίκες που παρακολουθούν την παράσταση µου λένε τις ιστορίες τους, τις δυσκολίες που έχουν να αντιµετωπίσουν µε τον περίγυρό τους, την αµηχανία που καµιά φορά δηµιουργεί αυτό το θέµα. Αυτό που µε ξάφνιασε είναι ότι πολλές από αυτές µας συναντούν µαζί µε τον άντρα τους. Τα ζευγάρια είναι πλέον πιο µαζί, πιο ενωµένα.
Ποιες παραστάσεις ενεργοποιούν αληθινά συναισθήµατα σήµερα;
Το θέατρο λειτουργεί σαν καταφύγιο. Το κοινό αυξάνεται και δίνει το παρών στις καλοφτιαγµένες παραστάσεις. ∆ιαπιστώνω ότι έχει αλλάξει και η νοοτροπία σε σχέση µε το περιεχόµενο και έχει δοθεί έµφαση στις ιστορίες που είναι «ζωντανές» και βρίσκονται πιο κοντά µας. Είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι οι θεατές στηρίζουν τις µικρές σκηνές. Τα πράγµατα όµως είναι δύσκολα. Εµείς που έχουµε την τύχη να δουλεύουµε στο θέατρο αναγκαζόµαστε να κάνουµε πολλές δουλειές για να επιβιώσουµε. Ακουσα πρόσφατα ότι υπάρχουν νέοι ηθοποιοί που πληρώνονται µε σάντουιτς για τη δουλειά τους.
Πώς διατηρείτε την αισιοδοξία σας; Υπάρχει φως στο βάθος αυτής της διαδροµής;
Πριν από λίγα χρόνια ήµουν πιο αισιόδοξη, αλλά τώρα νιώθω πιο συγκρατηµένη. ∆εν πρόκειται να αλλάξει κάτι αν µείνουµε µε σταυρωµένα χέρια και κοιτάµε µε θυµό ο ένας τον άλλον. Οταν οι άνθρωποι φοβούνται γίνονται πιο συντηρητικοί, κλείνονται στον εαυτό τους, κλείνουν την πόρτα του σπιτιού τους και οτιδήποτε ξένο τούς ταράζει και τους αποσυντονίζει. ∆εν έχουµε την παιδεία και τις βάσεις για να εξελιχθούµε γρήγορα σε αυτό το κοµµάτι και να κάνουµε βήµατα µπροστά.
Εχετε ζήσει αρκετό καιρό στη Θεσσαλονίκη και τη βόρεια Ελλάδα…
Στα πρώτα µου βήµατα µπήκα στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και δούλεψα εκεί για έξι χρόνια. Αν όµως βρισκόµουν στο δίληµµα να διαλέξω, θα προτιµούσα την Αθήνα. Εχει απίστευτες οµορφιές η Θεσσαλονίκη, αλλά υπάρχει κάτι βαρύ στην ατµόσφαιρα. Αυτό αποτυπώνεται και στην παράσταση «Αρίστος» που παρουσιάζουµε στο Θέατρο του Νέου Κόσµου. Το παρακράτος έχει αφήσει ένα στίγµα που βαραίνει την πόλη έως σήµερα.
Ποιες είναι οι µνήµες σας από την Κοµοτηνή;
Είναι όπως είναι σήµερα όλη η Ελλάδα. Η πολυπολιτισµικότητα και η συνύπαρξη µε διαφορετικές κουλτούρες υπάρχουν σε κάθε γωνιά της. Για µένα όµως είναι µια κανονικότητα µέσα στην οποία έχω µεγαλώσει. Εχω φίλους µουσουλµάνους, Εβραίους και Αρµένιους. ∆εν πιστεύουµε στην ίδια θρησκεία, αλλά ζήσαµε στον ίδιο τόπο και µας συνδέουν πολλά.
INFO
Πολυχώρος Vault / Theatre Plus, Μελενίκου 26, Γκάζι Συγγραφέας: Κωνσταντίνα Δελημήτρου Δραματουργική επεξεργασία /διασκευή / σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς Παίζουν: Ελένη Ουζουνίδου, Αννα Ψαρρά