Το ταλέντο δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να κακοποιεί ανθρώπινες ψυχές.
Η κίνηση της Σοφίας Μπεκατώρου είναι πολύ σηµαντική γιατί µε την πράξη της έκανε µια καινούργια αρχή, άνοιξε έναν κύκλο και έδωσε δύναµη σε πολλές γυναίκες που έχουν υποστεί αυτό τον εφιάλτη να βρουν το κουράγιο και να µιλήσουν. Είναι πραγµατικά αξιοθαύµαστη για τη δύναµή της.
Οι καταγγελίες που έρχονται αυτές τις µέρες στο φως της δηµοσιότητας και για τον χώρο του θεάτρου (την αρχή έκανε η Ζέτα ∆ούκα) δεν µε εκπλήσσουν. Για αρκετά χρόνια η ψυχολογική και λεκτική βία που κάποιες φορές κατέληγε και σε σωµατική θεωρούνταν από αρκετούς σκηνοθέτες αναπόσπαστο κοµµάτι της δηµιουργικής διαδικασίας, ήταν µια µέθοδος. Αυτοί οι άνθρωποι έµαθαν τη συγκεκριµένη πρακτική από τους πιο παλιούς και δυστυχώς πορεύτηκαν έτσι για αρκετά χρόνια. Όµως όσο περνούσε ο καιρός οι άνθρωποι της τέχνης και του θεάτρου άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι τελικά η πίεση έφερνε το αντίθετο αποτέλεσµα από το επιδιωκόµενο. Η υπερβολική ένταση µπορεί να κλειδώσει έναν ηθοποιό και έτσι να µην καταφέρει ποτέ να ξεδιπλωθεί µέσα σε έναν ρόλο. Με αυτό τον τρόπο όµως κάποιοι σκηνοθέτες ένιωθαν (προφανώς λανθασµένα) ότι καταργούσαν τις άµυνες και τα όρια του ηθοποιού.
Μου έχει τύχει να συνεργαστώ µε οξύθυµους συνεργάτες και σε µερικές περιπτώσεις αν δεν τηρούνταν κάποιοι όροι της παραγωγής (π.χ. αν τα σκηνικά δεν ήταν στην ώρα τους) έχω δει να κλοτσάνε και καρέκλες, ευτυχώς όχι ανθρώπους. Νιώθω τυχερή που δεν έχω εργαστεί σε τόσο νοσηρά περιβάλλοντα, αλλά από την άλλη έχω ακούσει αρκετά τέτοια περιστατικά. Οι νέοι άνθρωποι είναι σηµαντικό να γνωρίζουν ότι δεν γίνεται έτσι τέχνη. Το θέατρο είναι χώρος ελευθερίας και κανένας δεν έχει δικαίωµα να µειώνει την αξιοπρέπειά µας ή να ασκεί πάνω µας σωµατική βία. Είναι θετικό εποµένως που ξεκίνησε η κουβέντα, γιατί αυτά τα φαινόµενα είναι καλό να καταγγέλλονται και οι ηθοποιοί να σηκώνονται και να φεύγουν από τέτοιες συνεργασίες. ∆εν χρειάζεται να υποµένουµε βασανιστήρια και νοσηρές καταστάσεις για να βγάλουµε έναν ρόλο. Το ταλέντο δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωµα να κακοποιεί ψυχές.
Το θέατρο είναι χώρος ιερός, τόπος δηµιουργικής συνάντησης και ζύµωσης. Είµαστε όλοι συν-δηµιουργοί (σκηνοθέτες, ηθοποιοί και τεχνικοί). Για να πλάσεις έναν ρόλο πρέπει να είσαι σωµατικά υγιής και ήρεµος µες στην ψυχή σου. Τα τελευταία χρόνια έχω συνεργαστεί µε ανθρώπους ευγενικούς που έχουν χιούµορ και δεν προσβάλλουν τους συνεργάτες τους. Ένα µικρό χωριό είµαστε στον χώρο του πολιτισµού και ξέρουµε ποιοι είναι αυτοί που υπάρχει πιθανότητα πάνω σε µια δύσκολη στιγµή να µας φέρουν ακόµη και την καρέκλα στο κεφάλι. ∆εν πλησίασα ποτέ προς τα εκεί. Έµεινα µακριά από τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες συµπεριφορές.
∆εν αποκλείεται το επόµενο διάστηµα να δουν το φως της δηµοσιότητας και περιστατικά που αφορούν σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο του θεάτρου και του πολιτισµού. ∆εν έχω βιώσει ποτέ κάτι τέτοιο και δεν θέλω ούτε να το σκέφτοµαι. Οι νέοι ηθοποιοί είναι σηµαντικό να γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να φοβούνται για τίποτε και ότι υπάρχουµε και όλοι εµείς οι υπόλοιποι που θα τους στηρίξουµε και θα σταθούµε δίπλα τους αν συµβεί οτιδήποτε. Το θέατρο δεν είναι τόπος µαρτυρίου. Το αντίθετο. Κανένας δεν παίζει έναν ρόλο για να αισθάνεται καταπιεσµένος και φοβισµένος. ∆εν ξέρω αν θα σπάσει το φράγµα της σιωπής. Για µένα δεν υπάρχει η ερώτηση «γιατί τώρα;». Γιατί τώρα ήρθε η στιγµή να γίνει.
