Στο νέο μυθιστόρημα της Έλενας Γκίκα-Πετρουλάκη με τίτλο «Η ζωή που σού ’κλεψα» δύο δίδυμες αδερφές συνδέουν τη ζωή τους με έναν άντρα σε μια διαδρομή χωρίς τέρμα. Ένα γαϊτανάκι ψυχών που τις δένει ένας βαρύς όρκος και ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Από το σήμερα στο μακρινό χθες, με φόντο την καστροπολιτεία του Μυστρά, οι δίδυμες δε θα πάψουν να αναζητούν τη λύτρωση. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου η συγγραφέας απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Docville.
Πού γεννηθήκατε και πού μεγαλώσατε;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Περιστέρι Αττικής. Έζησα εκεί ως τα 18 μου και από εκεί και μετά εγκαταστάθηκα σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα. Ωστόσο διατηρώ πολύ στενούς δεσμούς με το Περιστέρι γιατί εκεί ζει ο αδελφός μου και οι πιο στενοί μου φίλοι.
Όταν ακούτε τη λέξη σπίτι τι σας έρχεται στο μυαλό;
Σπίτι είναι όπου υπάρχει αγάπη. Υπό αυτήν την έννοια έχω την ευλογία να έχω πολλά σπίτια. Ένα από αυτά είναι και οι Εκδόσεις Ψυχογιός, το εκδοτικό μου σπίτι.
Μια ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια.
Μεγάλωσα σε γειτονιά. Από αυτές που τα παιδιά έπαιζαν σε αλάνες μέχρι αργά το βράδυ. Έχω πολλές τέτοιες αναμνήσεις.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που βυθιστήκατε σε ένα βιβλίο;
Σε προσχολική ηλικία. Διάβαζα από τεσσάρων ετών με μεγάλη άνεση και το πρώτο βιβλίο που λάτρεψα ήταν το «Καλησπέρα Παιδιά» της Αντιγόνης Μεταξά, γνωστής και ως Θεία Λένα.
Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σας μύησε στο διάβασμα;
Είχα μια περίεργη σχέση με τα βιβλία. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσαν να μου κάνουν. Οι γονείς μου δεν ήταν άνθρωποι των βιβλίων και δεν ξέρω πως έγινε και ανέπτυξα τέτοια αγάπη γι’ αυτά. Έγινε αυτόματα, με το πρώτο βιβλίο που ήρθε συμπωματικά στα χέρια μου.
Τι σας ώθησε στη συγγραφή;
Μια εσωτερική ανάγκη που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Η συγγραφή είναι απόδραση από την εξωτερική πραγματικότητα και ταυτόχρονα βουτιά σε μια άλλη πραγματικότητα, εσωτερική και ίσως πιο αληθινή.
Η συγγραφή είναι τρόπος ζωής;
Ναι, και βέβαια είναι. Οι μέρες μου είναι πιο γεμάτες, πιο πλήρεις όταν γράφω. Όταν περνά η μέρα και δεν έχω προλάβει να γράψω νιώθω πως κάτι λείπει.
Η ζωή του συγγραφέα είναι μοναχική;
Όχι απαραίτητα. Σίγουρα όμως είναι επιλεκτικά συντροφική, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά. Προτιμώ τη μοναξιά από την ανούσια παρέα, αλλά το ουσιαστικό «μαζί» με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, μου δίνει έμπνευση.
Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Υπάρχουν απαραίτητες προϋποθέσεις, με πιο βασική απ’ αυτές τον διαθέσιμο χρόνο σε συνθήκες ηρεμίας.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν ολοκληρώσατε το βιβλίο σας;
Δεν πρόκειται για σκέψη αλλά για συναίσθημα. Είναι ένα απερίγραπτο συναίσθημα ολοκλήρωσης και ευγνωμοσύνης. Εύχομαι να το ζήσω όσες περισσότερες φορές γίνεται.
Νιώσατε ποτέ φόβο έκθεσης;
Όχι. Με ενθουσιάζει η προοπτική της έκθεσης. Για μένα δεν είναι παρά μια ευκαιρία για επικοινωνία.
Συγγραφικό μπλοκάρισμα. Σας έχει τύχει;
Μέχρι τώρα όχι. Αντίθετα νιώθω γεμάτη ιδέες και ψάχνω να βρω χρόνο για να τις καταγράψω.
Ποιοι συγγραφείς έχουν «γράψει» μέσα σας;
Είναι πάρα πολλοί. Είναι αμέτρητα τα βιβλία που έχουν αφήσει το σημάδι τους στην ψυχή μου. Αν θα ξεχώριζα κάτι στο οποίο επιστρέφω πάντα, θα έλεγα την Ομηρική Οδύσσεια και την Ασκητική του Καζαντζάκη.
Το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;
Κάποιες φορές μισογεμάτο. Κάποιες άλλες ξέχειλο. Κάποιες, ευτυχώς λιγότερες, εντελώς άδειο. Μισοάδειο πάντως ποτέ.
Αύριο είναι μια καλύτερη μέρα;
Δεν ξέρω. Δεν με αφορά. Σήμερα πάντως είναι καλύτερα από χθες.
Βασίζεστε στην καλοσύνη των ξένων;
Ναι. Πιστεύω βαθιά πως οι άνθρωποι κατά κανόνα θα ανταποδώσουν την καλοσύνη. Υπάρχουν ίσως και εξαιρέσεις αλλά δεν ασχολούμαι μαζί τους, είναι χάσιμο χρόνου.
Η κόλαση είναι οι άλλοι;
Σε καμία περίπτωση. Η κόλαση και ο παράδεισος είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, η στάση μας απέναντι στη ζωή.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης εκτιμάτε ιδιαιτέρως;
Την ικανότητα συνειδητής αυτοθυσίας. Νομίζω πως αυτό μας ξεχωρίζει από όλα τα άλλα πλάσματα.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης σας απωθεί;
Ο εγωκεντρισμός και η μισαλλοδοξία.
Τι ρόλο παίζει η φιλία στη ζωή σας;
Τεράστιο. Οι φίλοι μου είναι κεντρικά πρόσωπα στη ζωή μου και οι φιλίες μου μετρούν δεκαετίες.
Είναι σημαντικός για εσάς ο έρωτας;
Για ποιον δεν είναι; Ο έρωτας είναι ο κινητήριος μοχλός για τα πάντα. Είναι παρόντας σε κάθε τι όμορφο, μεγάλο, σημαντικό κάνουμε. Έστω και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Η ευτυχία είναι τόσο δυσεύρετη ή τόσο εύκολη όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Συνήθως τη θεωρώ εύκολη. Τη βρίσκω παντού, στους ανθρώπους γύρω μου, στη φύση, στη δουλειά μου, σε ένα βιβλίο. Έχω όμως και τις μαύρες φάσεις μου, που νομίζω πως δεν είναι πουθενά και βυθίζομαι στο δράμα. Ευτυχώς αυτές οι φάσεις μου περνάνε γρήγορα.
Η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο;
Ο κόσμος είναι όμορφος. Ό,τι τον καταστρέφει ή τον απειλεί, είναι η κάθε λογής ασχήμια που πάει κόντρα στη φύση του.
Πώς σκέφτεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια;
Σοφότερη και πιο ήρεμη. Πιο ικανή να απολαμβάνω την κάθε στιγμή.
Είστε ικανοποιημένη με όσα έχετε καταφέρει μέχρι σήμερα;
Νιώθω πως κάνω ό,τι μπορώ. Πως δεν αρκούμαι στο λιγότερο ή στο πιο βολικό. Το τι έχω καταφέρει λοιπόν δεν έχει και τόση σημασία. Μου αρκεί να απαντώ θετικά στο ερώτημα του αν έκανα ό,τι μπορούσα.
Info
Το βιβλίο «Η ζωή που σού ’κλεψα» της Έλενας Γκίκα-Πετρουλάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
