«Ελαφονταίν, ο Αίσωπος αλλιώς»- O σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Σουλεϊμάν μιλάει στο Documento

Με κεντρικό μήνυμα το «μόνο μαζί προχωράει ο κόσμος», η θεατρική παράσταση του THE CHRISTMAS FACTORY -για μικρούς και μεγάλους- «Ελαφονταίν, ο Αίσωπος αλλιώς» είναι μια εξαιρετική αφορμή να γνωρίσουμε τους Μύθους του Αισώπου μέσα από τα μάτια του Γάλλου ποιητή και μυθοποιού Ζαν ντε Λα Φονταίν.

Ο Ζαν ντε Λα Φονταίν, αλλιώς Λαφονταίν, είναι παγκόσμια γνωστός για τους Μύθους του, οι οποίοι αποτελούν μια αξεπέραστη, ποιητική μεταγραφή των Μύθων του Αισώπου, με αξιοθαύμαστο ύφος και ψυχολογικό βάθος και όλοι έχουν μια κοινή γραμμή: οι συμπεριφορές των ζώων είναι κοινές με τις συμπεριφορές των ανθρώπων, τις οποίες παρατηρούμε και βιώνουμε καθημερινά στην κοινωνία.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σουλεϊμάν απαντάει στις ερωτήσεις του Documento για την παιδική παράσταση « Ε λ α φ ο ν τ α ί ν – Ο Αίσωπος αλλιώς».

Ελαφονταίν και Αίσωπος. Τι τους συνδέει και ποιες είναι οι διαφορές τους τελικά;

Ο Ελαφο-νταίν είναι ο κεντρικός ήρωας της παράστασής μας. Το όνομά του προκύπτει από το “ελάφι” και τον Γάλλο ποιητή Ζαν ντε Λα Φονταίν που έγινε γνωστός για την προσωπική του ματιά πάνω στους μύθους του Αισώπου. Έπαιρνε τους μύθους του Αισώπου και τους μεταποιούσε με τέτοιο τρόπο που ο αναγνώστης καταλάβαινε ότι τα ζώα ήταν η αφορμή για να μιλήσει περισσότερο για ανθρώπινες συμπεριφορές παρά για τα ίδια τα ζώα όπως φαίνεται στον Αίσωπο.

Γιατί επιλέξατε τις ιστορίες του Λα φονταίν και όχι τους μύθους του Αισώπου;

Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο που προανέφερα.Οι ήρωες του Λα Φονταίν είναι σα να ζουν μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία που απλά είναι μεταμφιεσμένοι σε ζώα. Αυτό μου προκάλεσε πολύ το ενδιαφέρον. Να δώ ανθρώπους πάνω στην σκηνή με χαρακτηριστικά ζώων, και μάλιστα των συγκεκριμμένων ζώων που από τον Αίσωπο κιόλας κουβαλάνε ένα στίγμα. Η πονηρή αλεπού, ο τεμπέλης τζίτζικας και η αργή χελώνα. Έκανα λοιπόν αναγωγή από την κοινωνία του δάσους στην κοινωνία μια τάξης παιδιών. Όπου και εκεί τα παιδιά στιγματίζονται από νωρίς. Ο ζωηρός , η χοντρή , ο κοντός, το αγοροκόριτσο, ο gay κ.ο.κ.

Στόχος μου είναι λοιπόν να σπάσουμε αυτά το στίγματα και να δείξουμε στα παιδιά ότι δεν πρέπει ούτε να προσδιορίζουν τους ανθρώπους μόνο από ένα χαρακτηριστικό τους ,ούτε και να αυτοπροσδιορίζονται από μία ταμπέλα που τους έχει κρεμάσει μία ομάδα. .

Ποια είναι η δυσκολία που αντιμετωπίζει ένας σκηνοθέτης στο παιδικό θέατρο;

Εξαρτάται από τον τρόπο που θα το αντιμετωπίσει. Υπάρχουν δυστυχώς και άνθρωποι που θεωρούν το παιδικό θέατρο ως ένα εύκολο θέαμα για κέρδος. Θέλω να πιστεύω πως η ομάδα μας, από τον παραγωγό μέχρι και όλους τους ηθοποιούς δεν το είδαμε έτσι.

Άρα οι δυσκολίες ήταν πάνω κάτω οι ίδιες με μία παράσταση ενηλίκων. Η μόνη διαφορά που μπορώ να βρω είναι η μεγαλύτερη ευθύνη που ένιωσα για το πως θα πούμε αλήθειες στα παιδιά αλλά μέσα από το παιχνίδι και χωρίς να τα πληγώσουμε.

Ποια πιστεύετε ότι είναι η ιδιαιτερότητα της δικής σας παράστασης; Γιατί ξεχωρίζει;

Δεν γνωρίζω ακόμα αν ξεχωρίζει γιατί τώρα που συζητάμε δεν έχει ξεκινήσει. Ωστόσο ελπίζω πως η ιδέα του να δούμε τους μύθους που πάνω κάτω γνωρίζουμε όλοι να έχουν άλλο τέλος και οι πρωταγωνιστές τους να συμφιλιώνονται ,θα είναι κάτι που θα τραβήξει το ενδιαφέρον των παιδιών.

Το σύνθημα της παράστασης είναι το «μαζί»! Πόσο δύσκολο είναι τελικά; Και πώς μπορούμε να το καταφέρουμε;

Όταν δούλευα την ιδέα του Ελαφονταίν και έψαχνα τρόπο να συμφιλιώσω τα ήρωες, δυσκολέυτηκα πάρα πολύ να βρω έναν τρόπο στην διαδικασία της πλοκής για να τους ενώσω. Μόνο όταν τους έβαλα απέναντι σε ένα κοινό πρόβλημα για όλους άρχισε να μου λειτουργεί.

Έπειτα σκεφτηκα την πανδημία και πως αυτή έστω και για λίγο μας ένωσε. Ίσως είναι στην φύση του ανθρώπου να ενώνεται πιο εύκολα στις δύσκολες συνθήκες παρά στις ομαλές. Για να καταφέρουμε το μαζί σε ήρεμες συνθήκες, θέλει προσωπική δουλειά και μια απλή σκέψη, ότι η ύπαρξή μας κρατάει όσο μια στιγμή ,μέσα στην αιωνιότητα και δεν χρειάζεται να παίρνουμε τους εαυτούς μας και πολύ στα σοβαρά.