Διάβασα με ενδιαφέρον τη συνέντευξη που έδωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης την προηγούμενη Κυριακή στην εφημερίδα «Το βήμα».
Τη διάβασα προκειμένου να αντιληφθώ τις διαδρομές που θα περπατήσει στη διάρκεια της θητείας του και το στίγμα που προτίθεται να αφήσει όταν έρθει η στιγμή να παραδώσει τα καθήκοντα στον επόμενο καλλιτεχνικό διευθυντή.
Εκ προοιμίου δεχόμαστε πως αυτού του είδους οι θέσεις απαιτούν κατά πρώτον όραμα (το οποίο σε κάθε περίπτωση είναι απότοκο της ιδεολογίας που ενστερνίζεται καθένας), κατά δεύτερον ικανότητα στη συνδιαλλαγή με τους ανθρώπους οι οποίοι συνθέτουν το δυναμικό του φορέα. Η πρώτη απάντηση λοιπόν που δίνει ο Δημήτρης Λιγνάδης στην περί ης συνέντευξη σοκάρει: «Αποδεχόμενος αυτήν τη θέση ήξερα ότι θα βρεθώ σε έναν λάκκο που θα είχε μέσα όλο το ζωικό βασίλειο, από λιοντάρια μέχρι κατσαρίδες, αράχνες, όπως συμβαίνει σε κάθε οργανισμό του δημοσίου…».
Πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω. Τη μεταφορά (ως σχήμα λόγου) που χρησιμοποιεί – λειτουργική στ’ αλήθεια στο καφενείο μετά το πέρας της κυριακάτικης εκκλησίας αλλά (τουλάχιστον) άστοχη ως παρέμβαση στη σφαίρα του δημόσιου λόγου; Ή το περιεχόμενό της; Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου θεωρεί προφανώς ότι έχει επιλεγεί για τη θέση θηριοδαμαστή σε τσίρκο ή φύλακα σε ζωολογικό κήπο. Να θυμηθούμε ποιοι στη διάρκεια της ιστορίας κατηγοριοποιούσαν το ανθρώπινο είδος σε ανθρώπους και υπανθρώπους με ζωόμορφα χαρακτηριστικά; Γιατί όχι; Οι ναζί.
Δεν υποστηρίζω ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης εμφορείται από την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, αλλά πως δίχως περίσκεψη καταφεύγει σε λεκτικά σχήματα που φλερτάρουν με την εκφορά του λόγου των εθνικοσοσιαλιστών. Ο μάνατζερ που καλείται να αντιμετωπίσει (ή να διαχειριστεί) λιοντάρια, κατσαρίδες και αράχνες είναι ιδανικός για ζωολογικό κήπο και όχι για το κεντρικό θέατρο μιας πολιτείας. Φυσικά ο Δημήτρης Λιγνάδης στοχεύει τον εκπολιτισμό (!) και την εκπαίδευση μέσω του Εθνικού Θεάτρου. Αλλά πώς εκπολιτίζεις τις κατσαρίδες;
