Στο όχι και τόσο μακρινό 2006 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης άρχισε το εορταστικό μήνυμά του για τα Χριστούγεννα με τη φράση: «Θέλω να ευχηθώ σε όλους χρόνια πολλά και να σας πω ότι η οικονομία της Ελλάδας σύντομα θα καταστραφεί…».
Πράγματι, τρία χρόνια μετά η καταστροφή –που είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν με τη συνδρομή όλων όσοι ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες, του επίτιμου (μ.Χ. προφήτη) σε διακριτή θέση συμπεριλαμβανομένου– είχε συντελεστεί και επιβεβαιωθεί με την έκδοση και του επίσημου πιστοποιητικού θανάτου, που αναγγέλθηκε από το ειδυλλιακό Καστελόριζο.
Τα κατοπινά πέντε χρόνια λόγω ενός «ασήμαντου και τυχαίου λάθους» στον πολλαπλασιαστή (made in IMF) η καταστροφή έγινε ολικό blackout.
Ομως αμέσως μετά την κατάσταση ανέλαβαν οι τρεις μπολσεβίκοι δικτάτορες Κιμ Γιονγκ-ιλ, Τσαουσέσκου και Πολ Ποτ στη συσκευασία του ενός (Αλέξης Τσίπρας) που κατόρθωσε να θέσει τη μηχανή της οικονομίας ξανά σε λειτουργία, με τους επιβάτες ασφαλείς και με πανωπροίκι έναν σκασμό ανταλλακτικά για κάθε πιθανή μελλοντική βλάβη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν και ήταν πάντα φορέας της συνταγής που μας οδήγησε στην καταστροφή, αν και είχε προσωπική και σημαντική συμβολή στην περαιτέρω εφαρμογή της (που οδήγησε στο blackout) κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Επεισε πως «όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις», μόνο που άλλο ήθελε ο Κυριάκος και άλλο οι ψηφοφόροι του. Οσο για το σύμπαν, συνωμότησε, αλλά για τις βλέψεις της ολιγαρχίας.
Ηδη από το πρώτο εξάμηνο μετά τις εκλογές έγινε αντιληπτό ότι οι ψηφοφόροι δεν εξαπατήθηκαν οικειοθελώς, όπως είχε συμβεί με τους ψηφοφόρους του βιρτουόζου της πολιτικής Ανδρέα Παπανδρέου που είχε εξομολογηθεί πως «αν όσοι μας ψήφισαν το ’81 πίστευαν ότι θα φεύγαμε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, δεν θα μας είχαν ψηφίσει».
Εύκολα δίνει κάποιος την ψήφο του ακόμη κι αν γνωρίζει το ανέφικτο μιας υπόσχεσης όταν αφορά τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, αλλά ποτέ κανείς δεν ψήφισε μια υπόσχεση για άνοδο του βιοτικού του επιπέδου γνωρίζοντας ότι πρόκειται για απάτη.
Η διαπίστωση της μαύρης αλήθειας –και παρά την πρόσφατη εμφατική και αυτοδύναμη νίκη του Κυριάκου– άνοιξε νωρίς τη συζήτηση για πρόωρες εκλογές, πιθανόν την άνοιξη του 2021.
Οι λόγοι πολλοί και ο χρόνος (μέχρι τότε) βολικός:
Πρώτον, είναι ικανό το διάστημα για τον καθολικό έλεγχο (από το στενό οικογενειακό περιβάλλον) των δομών του κράτους και όχι απλώς των αρμών του.
Δεύτερον, απαιτούνται ενάμισι με δύο χρόνια για να εκχωρηθούν τα λάφυρα του κράτους στο αδηφάγο κεφάλαιο που έδωσε τα ρέστα του για την ενθρόνιση του Κυριάκου.
Τρίτον, ο οικονομικός Αρμαγεδδών και ο εργασιακός μεσαίωνας –με τη χορηγία των 37 δισ. ευρώ– χρειάζεται έναν χρόνο ωρίμανσης και δεν θα έχει γίνει μέχρι τότε απολύτως ορατός.
Τέταρτον, θα έχουν ολοκληρωθεί οι εσωκομματικές προγραφές και η εθελοντική αιμοδοσία από πρόσφορους πολιτευτές των όμορων χώρων.
Πέμπτον, έτσι καίγεται οριστικά η απλή αναλογική και μαζί της ο επικίνδυνος εκφραστής του κοινωνικού κράτους Τσίπρας, που δεν θα προλάβει να ηγηθεί μιας ολόκληρης παράταξης και όχι απλώς ενός κόμματος.
Αυτά εκπονήθηκαν last year, γιατί μετά ήρθαν οι μέλισσες… του κορονοϊού, μαζί βέβαια με την εκτόξευση του μεσσιανισμού στο πρόσωπο του Κυριάκου. Ο «πατερούλης», «μεγάλος τιμονιέρης» και «θεόσταλτος Μωυσής» ανέβηκε στον Ολυμπο της δόξας του, με την επιβολή αυστηρής καραντίνας στην ενημέρωση και με γεμάτα τα παγκάρια των μιντιακών εκκλησιών που έψαλαν –ακαταπαύστως– το δοξαστικό.
Ομως η ψευδεπίγραφη κυριαρχία διαρκεί όσο και η καραντίνα, γιατί την επαύριον του κορονοϊού χωρίς έγκαιρα οικονομικά μέτρα, χωρίς απτό σχέδιο εξόδου από τα ερείπια της πανδημίας, με ένα φθινοπωρινό δεύτερο κύμα να εξαγγέλλεται από τους επιστήμονες, με το «μαξιλάρι» να εξανεμίζεται αδιαφανώς και σκανδαλωδώς και τον Τόμσεν να εκτιμά ότι «η Ελλάδα αναμένεται να χτυπηθεί ιδιαίτερα σκληρά», η άμεση και πανικόβλητη προσφυγή στις κάλπες είναι η τελευταία απέλπιδα προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης.
Τότε το μόνο που θα μπορεί να κάνει ο Κυριάκος είναι να επαναλάβει τα λόγια του αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών όταν του ανακοινώθηκε ο θάνατος του προέδρου Ρούσβελτ:
«Boys, pray for me!» (αγόρια, προσευχηθείτε για μένα).
Ο Θύμιος Γεωργόπουλος είναι οικονομολόγος
