Μετά από μια ταραχώδη προεκλογική περίοδο, υπό τη σκιά πολλαπλών κρίσεων, οι γάλλοι πολίτες επέλεξαν το λιγότερο κακό: ο Εμανουέλ Μακρόν επιλέχθηκε να συνεχίσει το έργο του στην προεδρία της Γαλλίας. Με την απρόθυμη ψήφο των αριστερών ψηφοφόρων στον Μακρόν, κατά κύριο λόγο, που επέλεξαν έναν υποψήφιο που όχι μόνο δε συμφωνούν αλλά ούτε καν συμπαθούν , ο δρόμος προς το παλάτι των Ηλυσίων έκλεισε για τη Μαρίν Λεπέν. Ωστόσο δεν πρέπει να υποτιμηθεί το γεγονός ότι η πορεία της στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις δείχνει ότι η ακροδεξιά ψήφος είναι μια υπολογίσιμη δύναμη, μια ανάσα από την εξουσία.
Μεγάλη αποχή, συρρικνούμενη ανοχή
Μπροστά στο δίλημμα που μοιάζει αδιέξοδο, μιας και η επιλογή είναι ανάμεσα σε δυο διαφορετικές όψεις μιας συντηρητικής πολιτικής, αρκετοί γάλλοι πολίτες επέλεξαν να απέχουν. Μάλιστα, τόσο μεγάλη αποχή είχε να παρατηρηθεί στη χώρα από τις εκλογές του 1969. Αρκετοί Γάλλοι έκαναν την καρδιά τους πέτρα και πήγαν να ψηφίσουν τον απερχόμενο πρόεδρο, παρά το γεγονός ότι ουσιαστικά ο Μακρόν είναι μια μη-επιλογή γι αυτούς. Η πολιτεία του γάλλου προέδρου κατά τη διάρκεια των πέντε χρόνων της θητείας του επεφύλασσε πολύ λίγα για τους πολλούς, πράγμα που του προσέδωσε το προσωνύμιο «ο πρόεδρος των πλουσίων». Ο Μακρόν ενέτεινε την επισφάλεια των εργαζομένων της Γαλλίας με την χαλάρωση του «άκαμπτου εργασιακού τοπίου», όπως πλάσαρε την εργασιακή του μεταρρύθμιση. Παράλληλα, η κατάργηση του φόρου μεγάλης περιουσίας και η εμπλοκή των ιδιωτικών συμβουλευτικών εταιρειών στη δημόσια διοίκηση έχει επιτείνει την δυσαρέσκεια των Γάλλων στο πρόσωπο του προέδρου. Το γεγονός ότι το ποσοστό με το οποίο κέρδισε ο Μακρόν 58% ήταν πολύ μικρότερο από εκείνο του 2017 (66%), δείχνει ότι η ανοχή των Γάλλων στη λογική του λιγότερου κακού φθίνει όσο περνούν τα χρόνια.
- Διαβάστε σχετικά: Εκλογές στη Γαλλία: Οι υποσχέσεις του Μακρόν εάν επανεκλεγεί πρόεδρος
Μια ακροδεξιά που ανεβαίνει
Από την πλευρά της, η Λεπέν μπορεί άνετα να καυχιέται ότι βγήκε κερδισμένη από την εκλογική διαδικασία: αύξησε τα ποσοστά της στο δεύτερο γύρο, κανονικοποίησε την μισαλλόδοξη ατζέντα της στο δημόσιο λόγο και συνέβαλε στο να γίνει η ακροδεξιά η μεγαλύτερη πολιτική οικογένεια στη Γαλλία. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης των Γάλλων και η δημοκρατική παράδοση της χώρας απέτρεψε την ακροδεξιά υποψήφιο από το να «ξανακάνει τη Γαλλία μεγάλη ξανά», σύνθημα με εμφανείς τις τραμπικές ρίζες του. Ωστόσο, η Λεπέν φαίνεται να καθιερώνεται ως μια «νόμιμη» επιλογή για ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού κοινού, αφήνοντας ανησυχίες για το τι μπορεί να συμβεί τόσο στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, όσο και στις επόμενες προεδρικές εκλογές, όταν μια δεύτερη πενταετία Μακρόν θα έχει αναισθητοποιήσει ακόμα παραπάνω τους Γάλλους στα ρατσιστικά παραληρήματα της ακροδεξιάς.
Αξίζει να σημειωθεί ο ρόλος του Τύπου. Οι ιστορικές εφημερίδες της Αριστεράς, Humanité και Libération, έκαναν πραγματική εκστρατεία εναντίον της. Μάλιστα, η Libération βγήκε την Κυριακή με πρωτοσέλιδο το ψηφοδέλτιο του Εμανουέλ Μακρόν να έχει μισομπεί στη σχισμή της κάλπης, στέλνοντας το μήνυμα στους αριστερούς ψηφοφόρους εναντίον της Λεπέν. Μήνυμα το οποίο έλαβε η συντριπτική πλειονότητα του εκλογικού κοινού του Ζαν Λουκ Μελανσόν, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα.
