Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ανακοινώσει ότι «θα γίνουν εκλογές από τον Απρίλιο και µετά», κοινώς «άµα δεν βρέξει, θα έχει ήλιο». Εκτοτε γίνεται πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων η οποιαδήποτε «ένδειξη» ή «διαρροή» για τον πιθανό χρόνο των εκλογών: φήµες από κύκλους κύκλων, οιωνοσκοπία πάνω σε µια παροδική αποστροφή του πρωθυπουργού σε πολίτη on camera, ερµηνεία νευµάτων, µόνο η υψηλή επιστήµη και ο «φυσιογνωµιστής Εβαν Γεωργουλάκης» δεν έχουν επιστρατευτεί. Ενα απέραντο κουτσοµπολιό και κρυφτούλι για το «πότε θα γίνουν εκλογές». Με τον πρωθυπουργό να διευκρινίζει πως όταν γίνουν εκλογές «θα έχουµε εξαντλήσει ουσιαστικά την τετραετία».
Φυσικά, η τετραετία είτε εξαντλείται ηµερολογιακά είτε δεν εξαντλείται, δεν µπορεί να εξαντληθεί «ουσιαστικά» αλλά όχι «τυπικά», όπως δεν υπάρχει ολίγον έγκυος. Σύµφωνα µε το §41.2 του συντάγµατος, «ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας διαλύει τη Bουλή µε πρόταση της Kυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εµπιστοσύνης, για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειµένου να αντιµετωπιστεί εθνικό θέµα εξαιρετικής σηµασίας».
Τι σηµασία έχουν όλα αυτά; Την ώρα που αφενός η Ελλάδα είναι συνηθισµένη σε πρόωρες εκλογές, αφετέρου καλό θα ήταν η Ν∆ να έχει ήδη δροµολογήσει και υλοποιήσει την αποδροµή της (αυτό µας έλειπε, να εξαντλήσει «και τυπικά» την τετραετία);
Η διαφορά είναι ότι µέχρι τώρα ήταν σε χρήση και ένας κάποιος θεσµικός φερετζές. Προκειµένου να είναι συνταγµατικά εντάξει, οι κυβερνήσεις προκήρυσσαν πρόωρες εκλογές επικαλούµενες, έστω και προσχηµατικά, την ανάγκη «ανανέωσης της λαϊκής εντολής προκειµένου να αντιµετωπιστεί εθνικό θέµα εξαιρετικής σηµασίας» – συνήθως ελληνοτουρκικού ενδιαφέροντος. Μόνη παραφωνία ο Κώστας Καραµανλής Β΄, µε επίκληση της ανάγκης… κατάρτισης προϋπολογισµού, και κατά πόδας ο Αλέξης Τσίπρας το 2019 επικαλούµενος δυνητικούς «κινδύνους για την πορεία της ελληνικής οικονοµίας» λόγω µακράς προεκλογικής περιόδου.
Εδώ όµως έχουµε κάτι το πρωτοφανές στη µεταπολίτευση: έναν επιτελικό πρωθυπουργό που χειρίζεται για µήνες στη σειρά το θέµα των πρόωρων εκλογών σαν να είναι «το κέφι του», µε κρυφτούλι, υπονοούµενα που γίνονται ειδήσεις κ.λπ. Το ίδιο κόµµα και ο ίδιος άνθρωπος που εξάντλησαν κάθε υποµονή µας αυτοσκηνοθετούµενοι ως «οι κατεξοχήν θεσµικοί», η ενσάρκωση της θεσµικότητας, τώρα εµπαίζουν εµάς, το σύνταγµα (και να ’ταν µόνο µ’ αυτή την αφορµή…) και την εκλογική διαδικασία.
Για άλλη µια φορά και σε ακόµη ένα πλαίσιο ο Μητσοτάκης συµπεριφέρεται ως ελέω Θεού µονάρχης που δεν κρύβει πως έχει και το µαχαίρι και το καρπούζι. Μπορεί η αφορµή να φαίνεται ελάσσονος σηµασίας σε σχέση µε χίλια τόσα άλλα και βαρύτερα, στοιχειοθετεί, φανερώνει και επιβεβαιώνει όµως ένα µοτίβο, ένα pattern: και εδώ, ακόµη και εδώ, ο Μητσοτάκης δεν νιώθει καµία ντροπή να διοικεί τη χώρα µε το εταιρικό σχήµα «Μητσοτάκης ΑΕ». Μόνο έτσι µπορεί. Η δηµοκρατική διαδικασία, το πλαίσιο του συντάγµατος και οι θεσµικές δικλίδες τού είναι πράγµατα ξένα, ανοίκεια – και το δηλώνει µε κάθε τρόπο, την ίδια στιγµή που αυτοσκηνοθετείται ως το ακριβώς αντίθετο.
Βέβαια, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά: αφού «ο Μητσοτάκης αποφασίζει» τον ακριβή χρόνο των εκλογών όµως αυτές ως θεσµικά πρόωρες δεν µπορούν παρά να γίνουν µόνο «προκειµένου να αντιµετωπιστεί εθνικό θέµα εξαιρετικής σηµασίας», το συµπέρασµα είναι ότι… το «εθνικό θέµα εξαιρετικής σηµασίας» αν δεν το βρεις, το φτιάχνεις. Πρώτα αποφασίζεις πότε θα κάνεις εκλογές (έπειτα από µήνες πρωθυπουργικού χαριεντίσµατος) και µετά το βολεύεις το εθνικό θέµα, ανάλογα µε τις ηµεροµηνίες που θέλεις. Και δεδοµένου ότι αντικείµενο επίκλησης θα είναι –µετά σχεδόν απόλυτης βεβαιότητας– τα ελληνοτουρκικά, αν µη τι άλλο διαβάζει κανείς µε άλλο µάτι το πρωτοχρονιάτικο πρωτοσέλιδο αντιπολιτευόµενης δεξιάς εφηµερίδας για «σκηνοθετηµένη ένταση στις επερχόµενες εκλογές της άνοιξης, που επιβοηθά την αύξηση των ποσοστών του Ταγίπ Ερντογάν και του Κυριάκου Μητσοτάκη»…
∆ηλαδή µπορεί να αποδειχθεί και εθνικά επικίνδυνος, προσδοκώντας στενά προσωπικά και κοµµατικά οφέλη;
