Οι αμερικανικές εκλογές 2024 τελείωσαν. Οι κάλπες έκλεισαν, οι ψήφοι μετρήθηκαν, οι αναλύσεις έγιναν και ο τραμπισμός επιστρέφει. Το θεμελιώδες ερώτημα, το οποίο μένει να απαντηθεί φυσικά, είναι εάν ο πλανήτης είναι έτοιμος για μία νέα θητεία Τραμπ, σε μία χώρα ακραία διχασμένη.
Αλλά και για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα πυροδοτήσει η επάνοδος του «45ου» ως «47ου» στον Λευκό Οίκο. Όλα αυτά σε ένα ασταθές περιβάλλον κλιματικής κρίσης, που ο Τραμπ την έχει χαρακτηρίσει ως «απάτη», δύο πολέμους (εκ των οποίων τον ένα έχει ισχυριστεί πως μπορεί να… τελειώσει σε μία ημέρα), και τις σχέσεις με Ρωσία – Κίνα.
Και όπως έχει αποδείξει, μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερες θύελλες από τους ανέμους που έσπειρε στην πρώτη του θητεία.
Όπως η απόσυρση από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ έως τη θεραπεία του κορονοϊού με… απολυμαντικό.
Δημοσκοπήσεις
Με φόντο τις προεδρικές κάλπες, στα όρια του στατιστικού λάθους ήταν και οι δημοσκοπήσεις. Και τελικά το έκαναν. Αλλά λάθος επαναλαμβανόμενο, παύει να είναι λάθος. Ούτε σύμπτωση. Όπως η απόφαση δηλαδή των αμερικανών ψηφοφόρων που μετέτρεψαν τη θητεία Μπάιντεν σε παρένθεση.
Ακραίος, ρατσιστικός, σεξιστικός και ομοφοβικός λόγος. Αυτό είναι και το πρότυπο της παγκόσμιας ακροδεξιάς. Και ως τέτοιος εμφανίζεται ο Τραμπ. Ως ο ηγέτης της. Στη συστημικότατη… αντισυστημική έκφραση της.
Έως και οι Λατίνοι, που υπήρξαν «στόχος» της ακραίας ρητορικής του, τον ψήφισαν. Η εξήγηση είναι αρκετά απλή και αναδεικνύει την ανεπάρκεια και ένδεια απαντήσεων από τις προοδευτικές φωνές στις δύο όχθες του Ατλαντικού: να δώσουν τη ρεαλιστική πρόταση. Όσο αποτυγχάνουν συστηματικά, η φτώχεια και η ανέχεια είναι βούτυρο στο ψωμί του ακροδεξιού λαϊκισμού, της ρητορικής μίσους, ικανής να πείθει σκληρά εργαζόμενους, να συναινούν – έστω σιωπηρά- σε φράχτες για να κρατήσουν έξω άλλους ανθρώπους, επίσης μετανάστες. Και θα δίνουν φτερά στο άρμα της κάθε Λεπέν, του Ορμπαν και φυσικά του μετρ του είδους, Ντόναλντ Τραμπ.
Η Χάρις και το «θρίλερ»
Εξ αντανακλάσεως, λοιπόν, η κυρία Χάρις, έγινε το αντίπαλον δέος και επιλογή στα μάτια των Δημοκρατικών ψηφοφόρων, πρωτίστως λόγω της αυταπόδεικτης ανεπάρκειας του, 81 ετών, Τζο Μπάιντεν που υποχρεώθηκε στο παρά πέντε να υπαναχωρήσει. Συγκέντρωσε τις ελπίδες των Δημοκρατικών και δημοκρατικών φωνών με τη λογική του «μη χείρον». Τι θα συνέβαινε αν υποψήφια ηταν η Μισελ Ομπαμα; Με ή χωρίς «what if», η ιστορία (εκτός του ότι επαναλαμβάνεται με τον γνωστό τροπή) γράφτηκε. Και μάλλον εξηγεί τη στάση ουδετερότητας που τήρησε ο εκατομμυριούχος Τζεφ Μπέζος, κόντρα στις δημοσκοπήσεις που έδειχναν ντέρμπι ή/και Κάμαλα Χάρις.
Αλλά το πραγματικό θρίλερ δεν ήταν στις δημοσκοπήσεις. Το θρίλερ τώρα ξεκινάει.
Τρίτο κουδούνι. Φώτα. Αυλαία. Ξεκινάμε…
Διαβάστε επίσης:
Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Ουρές έξω από το Gazi Live- Νέα «πυρά» και εκατέρωθεν κατηγορίες (Photos)
Κατώτατος μισθός: Τροπολογία ΠΑΣΟΚ για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων
