Την φράση «αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα» θα την έχετε ακούσει ή διαβάσει πολλές φορές. Όπως επίσης την ατάκα «το βίντεο των επεισοδίων έκανε τον γύρο του κόσμου και η χώρα έγινε ρεζίλι διεθνώς». Όμως, τουλάχιστον στον αθλητισμό, οτιδήποτε κακό ή άσχημο συμβαίνει, ούτε ελληνική αποκλειστικότητα είναι, ούτε ελληνικό… προνόμιο.
Αδικίες στο ποδόσφαιρο στον αθλητισμό γενικότερα, συμβαίνουν συχνά και παντού. Οπου υπάρχει ανθρώπινος παράγοντας υπάρχουν και λάθη. Το ίδιο συμβαίνει με τους διαιτητές στο ποδόσφαιρο που προσπαθούν να σφυρίξουν δίκαια, αποφασίζοντας σε χρόνο μηδέν. Που δεν έχουν δηλαδή την τηλεόραση μπροστά τους για να μπορούν να δουν και να ξαναδούν σε βίντεο την επίμαχη φάση και να αποφασίσουν σωστά.
Συνεπώς και αδικίες συμβαίνουν και διαμαρτυρίες υπάρχουν και τα νεύρα είναι τεντωμένα και επεισόδια γίνονται, είτε αυτά αφορούν παίκτες ή παράγοντες, είτε οπαδούς ή χούλιγκανς. Είτε λοιπόν, πέφτει ξύλο με αφορμή μια άσχημη διαιτησία, στα αποδυτήρια του «Καραϊσκάκη» στο πρόσφατο παιχνίδι Κυπέλλου Ολυμπιακού-ΑΕΚ είτε στα αποδυτήρια του «Μπερναμπέου» για τον ίδιο λόγο όπως το βράδυ της Τρίτης μετά τον αγώνα Ρεάλ Μαδρίτης-Μπάγερν, είναι το ίδιο. Η διαφορά στα δύο παραδείγματα έχει να κάνει, με το ότι οι Ευρωπαίοι, δεν ρίχνουν πάντα όλο το ανάθεμα στους διαιτητές. Δεν αποτελεί άλλοθι το γεγονός ότι για όλα ευθύνεται η διαιτησία. Άλλες φορές θα αδικηθεί κάποια ομάδα κι άλλες θα ευνοηθεί. Και φυσικά δεν είναι κακόπιστοι να θεωρούν ότι όλα γίνονται εσκεμμένα. Αντίθετα στην Ελλάδα, για όλα φταίει η διαιτησία και όλοι έχουν βρει τον ένοχο να μεταθέτουν σε αυτή τις ευθύνες για τα δικά τους λάθη.
Όμως, όπως στο φαληρικό γήπεδο, έγινε το «έλα να δεις» με τους διαιτητές και τους βοηθούς στους διαδρόμους των αποδυτηρίων, περίπου τα ίδια συνέβησαν (αν εξαιρέσεις τους «χτιστούς» χωρίς διακριτικά ή ταυτότητες) από πλευράς παικτών των φιλοξενούμενων σε βάρος των διαιτητών. Οσο ρεζίλι μπορεί να έγινε η χώρα για τα γεγονότα του ελληνικού ημιτελικού, άλλο τόσο ρεζίλι έγιναν και οι Γερμανοί για τις αντιδράσεις τους μετά τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ. Αρα, συμβαίνει και στις καλύτερες ευρωπαϊκές οικογένειες και όχι μόνο στις ελληνικές.
Όπως αναφέρεται στα σχετικά ρεπορτάζ, η παρέμβαση της αστυνομίας ήταν καταλυτική στα αποδυτήρια των διαιτητών, προκειμένου να απομακρυνθούν από εκεί οι μαινόμενοι παίκτες της Μπάγερν, Λεβαντόφσκι, Τιάγκο και Βιδάλ, ενώ άστραψε και βρόντηξε στη συνέντευξη Τύπου ο προπονητής της ομάδας, Κάρλο Αντσελότι. Οι τρεις παίκτες, φέρεται να επιδίωξαν να μπουν στα αποδυτήρια των διαιτητών, αλλά η αστυνομία επενέβη εγκαίρως (χωρίς γκλομπ και δακρυγόνα, όπως στο «Καραϊσκάκη») και κατάφερε με τα πολλά να απομακρύνει τους τρεις οργισμένους…
Είπαμε, συμβαίνει παντού όπου υπάρχει ποδόσφαιρο ή αδικία. Ακόμη και οι ψυχροί Γερμανοί, χάνουν την ψυχραιμία τους, όταν η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο. Ομως, ηρεμούν, αναδιοργανώνονται, μαθαίνουν από τα λάθη τους και προχωρούν. Στην Ελλάδα, κάνουμε σημαία τα λάθη της διαιτησίας, το ρίχνουμε για χρόνια σε επικοινωνιακά τρικ, μεταθέτουμε τις ευθύνες, γκρινιάζουμε διαρκώς και όλοι κοιτάμε πως θα εκμεταλλευτούμε τα κακώς κείμενα, ώστε να ευνοηθούμε σε βάθος χρόνων σε όσο περισσότερα παιχνίδια μπορούμε. Κι εκεί είναι που ξεκινάει το ρεζιλίκι…