Αναγνωρίζουμε όλοι την ιερή υποχρέωση που έχουμε ως λαός να ακολουθούμε και να διαιωνίζουμε τις παραδοσιακές αξίες στις οποίες βασιζόμαστε για να οικοδομούμε την ιδιαιτερότητά μας.
Κανένας, φαντάζομαι, δεν μπορεί να αμφιβάλλει σχετικά με την πιο ιερή και ακατάλυτη αξία που διαπερνά κάθετα και οριζόντια και τελικά ορίζει την ελληνική κοινωνία: η οικογένεια σε όλες τις μορφές της. Η αποθέωση δε αυτής της αξίας επισυμβαίνει στις μεγάλες γιορτές της χριστιανοσύνης και τις οικογενειακές εκδρομές (μια συνήθεια που βλέπω ότι σταδιακά εγκαταλείπεται προς όφελος των παρεΐστικων διακοπών). Θυμάμαι τη δεκαετία του ’70 τις ατέλειωτες διακοπές με τους γονείς και τις αδερφές μου με αυτοκίνητο ανά την Ελλάδα. Μακρόσυρτες διαδρομές από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο που περιλάμβαναν σχοινοτενή μαθήματα Ιστορίας: εδώ έκαναν αυτό οι Ελληνες, εκεί έκαναν κάτι άλλο, πιο πέρα έκαναν κάτι ανεπανάληπτο.
Αυτό που εντυπώθηκε στη συνείδησή μου είναι ότι οι Ελληνες άλλη δουλειά δεν έκαναν στο διάβα της Ιστορίας από το να πολεμάνε και να αποκρούουν τη βαρβαρική απειλή. Οταν ολοκληρωνόταν η περιήγηση στη χώρα, τα παιδιά ήμασταν υποχρεωμένα να γράψουμε έκθεση για όσα είδαμε, ακούσαμε, μάθαμε. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Προκειμένου να ομολογήσω πως δεν καταλαβαίνω τον θόρυβο που έχει ξεσηκωθεί σχετικά με την παρουσία οκτώ μελών της οικογένειας και του ευρύτερου περίγυρου των Μητσοτάκηδων στο διεθνές Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών.
Πιστός στις πατροπαράδοτες αξίες, ο πρωθυπουργός οργανώνει οικογενειακή εκδρομή στον ομφαλό της Γης με πολλαπλούς στόχους: σύσφιξη των οικογενειακών δεσμών, αναψυχή, επαφή με το αρχαιοελληνικό πνεύμα, αναβάπτιση στην Ιστορία του τόπου. Πού είναι λοιπόν το μεμπτό; Μόνο ανθέλληνες θα το έβρισκαν. Το ιδανικό δε στην περίπτωση της οικογενειακής εκδρομής των Μητσοτάκηδων στους Δελφούς θα ήταν οι συμμετέχοντες να γράψουν από μια έκθεση με θέμα «Οι πολλές όψεις της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα της ανάπτυξης».