Το mέta | Κέντρο Μεταπιταλιστικού Πολιτισμού διοργανώνει την Τετάρτη στις 1900 δημόσια εκδήλωση στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων (Εχελιδών 19 & Πειραιώς 144) με θέμα “Από την Κρίση στον Πόλεμο: Ένας Χρόνος Μετά” και ομιλητές τους Γιάνη Βαρουφάκη (Καθηγητή ΕΚΠΑ, γραμματέα ΜέΡΑ25, συνιδρυτή DiEM25), Άντζελα Δημητρακάκη (Επ. καθηγήτρια Πανεπιστημίου Εδιμβούργου, συγγραφέα), Αμινέ Κακαμπαβέ (τ. μέλος Σουηδικού Κοινοβουλίου), και Στάθη Κουβελάκη (τ. Καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King’s College του Λονδίνου). Παράλληλα, η Δανάη Στράτου (εικαστικός, πρόεδρος Δ.Σ. mέta) θα παρουσιάσει υλικό από το διεθνές διαδικτυακό συμμετοχικό project «Open the Black Boxes».
Ακολουθεί η περιγραφή της εκδήλωσης:
«Έναν χρόνο μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η πραγματικότητα του πολέμου εμπεδώνεται στη διεθνή σκηνή. Και πρόκειται για έναν πόλεμο που δεν συντελείται μόνο τοπικά, αλλά στην πραγματικότητα παγκόσμια. Έναν πόλεμο που οι απαρχές του ανάγονται σε βάθος χρόνου και που η διεξαγωγή του στηρίζεται όχι μόνο σε στρατιωτικά, αλλά και σε πολιτικά, ενημερωτικά και κυρίως οικονομικά μέσα.
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνουμε σε αυτόν τον πόλεμο την “μετάσταση” της καπιταλιστικής κρίσης, στην οποία έχουμε εδώ και μιάμιση δεκαετία βυθιστεί. Την προσπάθεια βίαιης “απόδρασης” από αυτή την κρίση και εξίσου βίαιης αλλαγής των συσχετισμών εντός και μεταξύ των κρατών.
Το κόστος πληρώνεται βέβαια πρωτίστως από τους λαούς που έχουν βρεθεί στο επίκεντρο της στρατιωτικής σύγκρουσης, αλλά όχι μόνο από αυτούς. Η ενεργειακή και η πληθωριστική κρίση, οι νέες “θυσίες” που απαιτούνται από τους πληβείους, η υποβάθμιση της δημοκρατίας και της δημόσιας συζήτησης αποτελούν το αποτύπωμα του πολέμου στις δικές μας κοινωνίες. Ο πόλεμος είναι με έναν τρόπο η πραγματικότητα που ζούμε ήδη. Και αυτό χωρίς καν να λογαριάζουμε την υπαρκτή πιθανότητα ανοίγματος και “παράπλευρων μετώπων” ή τον εφιάλτη μιας γενικευμένης αναμέτρησης, ενδεχομένως πυρηνικής, που απειλείται όσο ποτέ μετά το 1962.
Ενώ η σύγκρουση αποκτά μιαν αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική κλιμάκωσης, και οι κρατούντες, αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιολογούντων, πλειοδοτούν σε έναν πολεμοχαρή λόγο, χωρίς προφανή “στρατηγική εξόδου”, ηχηρή προβάλλε την ίδια στιγμή η ουσιαστική ανυπαρξία (τουλάχιστον σε σύγκριση με ότι ίσχυε μέχρι και τις αρχές του αιώνα) ενός διεθνούς ειρηνιστικού κινήματος, η κυριαρχία του κομφορμιστικού λόγου και η αμηχανία, αν όχι ο διχασμός, της Αριστεράς κάθε απόχρωσης.
Επείγει η επαναφορά της συζήτησης στα πλήρη συμφραζόμενά της. Επείγει η αποστασιοποίηση από τον ρόλο χειροκροτητή του ΝΑΤΟ ή του Κρεμλίνου. Επείγει η αναζωογόνηση του ειρηνιστικού κινήματος. Επείγει η επάνοδος των προσδοκιών των λαών στο προσκήνιο. Επείγει η δημιουργία ενός νέου Κινήματος Αδεσμεύτων και η δημιουργία μιας δικαιότερης διεθνούς τάξης. Επείγει ο τερματισμός της διαιώνισης του πολέμου στην Ουκρανία.
Την ώρα που διακυβεύονται τέτοια ζητήματα αρχών ο εγκλωβισμός στη μικροπολιτική δεν μας αντιστοιχεί».
