Με μεγάλη συμμετοχή και πολύ πλούσια συζήτηση πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Αντικαπιταλιστικής Ανατροπής στην Αθήνα/Ανταρσία σε κυβέρνηση-ΕΕ-κεφάλαιο, το Σάββατο 11 Μάη με θέμα «Υγεία στην Αθήνα».
Εισηγήσεις έκαναν οι υποψήφιοι για τον δήμο, Μιχάλης Ρίζος, γιατρός παθολόγος, πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων νοσοκ. Αττικό και Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος κοινωνικών ιατρείων, πρώην διευθύντρια 18 Άνω και η υποψήφια για την περιφέρεια Καττή Λυδία, φοιτήτρια νοσηλευτικής. Παρέμβαση έκανε η Έλενα Αρβανίτη, ηθοποιός και ο Μεγαλοοικονόμου Θεόδωρος, ψυχίατρος κοινωνικών ιατρείων, υποψήφιοι για τον δήμο. Στην εκδήλωση χαιρέτισε και η επικεφαλής του ψηφοδελτίου Ρέππα Ντίνα, δασκάλα. Ο συντονισμός της συζήτησης έγινε από την Γεωργαντά Χριστίνα, πολιτικό μηχανικό, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών.
Την εκδήλωση άνοιξε με την τοποθέτησή του ο Μιχάλης Ρίζος, ο οποίος τόνισε ότι με τα μνημόνια σήμερα, το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία πληρώνουν κατά 55% λιγότερα και οι ασθενείς πληρώνουν 45% περισσότερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει τα νέα επιχειρηματικά τζάκια της περίθαλψης (Ίδρυμα Νιάρχος και Ωνάση, ΑΕΜΥ, ξένα funds, εργολαβικές εταιρείες στο δημόσιο, στήριξη της βιομηχανίας των κλινικών μελετών σε συμμαχία με τους μεγά¬λους ασφαλιστικούς και φαρμακευτικούς ομίλους, νέο μεγαλοδι-ευθυντικό-μεγαλοπανεπιστημιακό κατεστημένο και νέα διαπλοκή μαζί του μέσω. Αυτή η “φυλακή” αντιμετωπίζεται με ρήξη και έξοδο από το δημοσιονομικό σφαγείο της ΕΕ, αυξήσεις μισθών και όχι των κερδών, μόνιμη – σταθερή δουλειά, λεφτά για την υγεία όχι το ΝΑΤΟ και τις τράπεζες, αποκλειστικά δημόσια υγεία, ανατροπή της επιτροπείας και των μνημονιακών νόμων – δεσμεύσεων.
Στη συνέχεια, η Κατερίνα Μάτσα τόνισε ότι τα προβλήματα στην ψυχική υγεία των ανθρώπων έχουν πάρει εφιαλτικές διαστάσεις. Δεν υπάρχει βοήθεια για τις οικογένειες, δεν υπάρχουν δομές, δεν υπάρχουν κέντρα ημέρας, δεν υπάρχουν κέντρα εργασιακής κατάρτισης, δεν υπάρχουν όροι κοινωνικής τους επανένταξης. Αφήνονται στη μοίρα τους. Αντίστοιχες ελλείψεις υπάρχουν και στον χώρο της απεξάρτησης. Εκεί δεν υπάρχουν μονάδες θεραπείας-απεξάρτησης, στεγνά προγράμματα, επαρκή σε αριθμό, μιας και οι εξαρτημένοι αυξάνονται διαρκώς. Τόνισε ότι τα ναρκωτικά, όπως και όλες οι εξαρτήσεις λειτουργούν ως εργαλεία κοινωνικού ελέγχου των «διαφορετικών», όσων δεν συμμορφώνονται με τις κοινωνικές νόρμες και ότι όλο και πιο πολλά παιδιά, ολοένα και μικρότερης ηλικίας, στρέφονται προς τα ναρκωτικά για να βρουν εκεί μια διέξοδο στο αδιέξοδο που βιώνουν. Αναφέρθηκε επίσης στους χώρους ελεγχόμενης χρήσης που επιδιώκουν να διαχειριστούν το πρόβλημα και με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσουν την πολιτική του κοινωνικού ελέγχου, ότι οι διαφορετικοί πρέπει να οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο.
Οι εισηγήσεις ολοκληρώθηκαν με την τοποθέτηση της Καττή Λυδίας η οποία αναφέρθηκε στη θέση της νεολαίας στους χώρους εργασίας στον κλάδο της υγείας όπου από τις σχολές ακόμα, οι φοιτητές μαθαίνουν πώς να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον, πώς να κυνηγούν σεμινάρια και πιστωτικές μονάδες και να προσφέρουν τσάμπα εργασία. Στις κλινικές που πηγαίνουν για πρακτική άσκηση οι φοιτητές βγάζουν όλη τη λάντζα των νοσοκομείων, καλύπτοντας ουσιαστικά τα κενά σε προσωπικό. Στις σχολές, η γνώση που προωθούν υπερασπίζεται ότι η υγεία είναι εμπόρευμα και όχι αγαθό για όλο το λαό. Την εποχή που η επιστήμη και η τεχνολογία έχει εξελιχθεί φοβερά, τα φάρμακα ελέγχοται από τις φαρμακευτικές βιομηχανίες για να μην είναι προσβάσιμα στο λαό. Στα νοσοκομεία η κατάσταση είναι άθλια είτε την αντιμετωπίζεις ως επαγγελματίας στην υγεία είτε ως ασθενής. Ελλείψεις σε υλικά (γάντια, μάσκες, αντισηπτικά κλπ) δηλαδή ελλείψεις στα απαραίτητα για την ασφάλεια των εργαζόμενων και των ασθενών, ελλείψεις στις βασικές εξετάσεις και φυσικά εντελώς ακατάλληλα κτήρια.
Παρέμβαση έκανε η Έλενα Αρβανίτη, η οποία τοποθετήθηκε ειδικά για τα προβλήματα που βιώνουν οι άνθρωποι με αυτισμό και οι οικογένειές τους. Όπως η ίδια τόνισε, ο ΕΟΠΠΥ στην ουσία αποζημιώνει με τα επιδόματα μια σειρά από ιδιωτικά κέντρα, ενώ θα μπορούσε να έχει ο ίδιος τις δικές του δομές και να εκτελεί καλύτερα το προνοιακό έργο από τις διάφορες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αναφέρθηκε στα ειδικά σχολεία και στο προσωπικό της παράδειγμα όπου όπως χαρακτηριστικά επισήμανε, «ο γιος μας πηγαίνει στο ΕΕΕΕΚ Αγ Δημητρίου, απ’ τα καλύτερα δημόσια σχολεία, που θα έπρεπε να έχει 80 παιδιά και έχει πάνω από 200, γιατί δεν υπάρχουν ΕΕΕΕΚ σε όλες τις περιοχές για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες, ή είναι κλειστά ή υπολειτουργούν χωρίς ούτε μία οργανική θέση». Και στη συνέχεια αναφέρθηκε στον αγώνα το γονιών που αναγκάζονται να μετατραπούν σε μάνατζερ για να αποσπάσουν διάφορα προγράμματα, ενώ θα μπορούσε ο δήμος να αναλάβει φτιάχνοντας ο ίδιος δομές, με τη σωματειακή επίβλεψη και με έλεγχο, παίρνοντας χρήματα απ’ αυτούς που δεν αγγίζει κανείς και που έχουν κάνει πλυντήριο μαύρου χρήματος τα φιλανθρωπικά τους ιδρύματα. Εμείς, τόνισε τέλος, θέλουμε τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη γι’ αυτό η ψήφος ανατροπής είναι πάνω απ όλα μια ψήφος εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.
Παρέμβαση έκανε επίσης και ο Μεγαλοοικονόμου Θ. ο οποίος αναφέρθηκε στην ανυπαρξία επαρκών παιδοψυχιατρικών υπηρεσιών. Αυτές που υπάρχουν σήμερα παρέχουν μόνο υπηρεσίες αξιολόγησης και διάγνωσης και συνταγογραφούν θεραπείες που γίνονται από ιδιωτικά κέντρα. Αντιπροσωπευτικό δείγμα της αντιμετώπισης ανθρώπων με αυτισμό είναι η φωτογραφία που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο όπου ένας ασθενής νοσηλεύεται στο Δρομοκαϊτειο καθηλωμένος στα «6». Τον ασθενή αυτό, τον «επέστρεψε» μια ΜΚΟ γιατί δε μπορούσε να τον «διαχειριστεί» και καμία άλλη δεν τον αναλάμβανε. Και όλα αυτά γιατί το κράτος και η κυβέρνηση ανέθεσε ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των δομών, στον ιδιωτικό, μη κεδροσκοπικό, υποτίθεται, τομέα!
