Σπάνια έχεις δεύτερες ευκαιρίες να δημιουργήσεις πρώτες εντυπώσεις. Γι’ αυτό οι 100 πρώτες µέρες µιας διακυβέρνησης θεωρούνται σημαντικές τόσο συµβολικά όσο και σε ουσία. Οσο κι αν προσπαθήσει µια κυβέρνηση, δύσκολα µπορεί να αλλάξει το στίγµα των πρώτων µηνών. Πλέον πλησιάζουµε τις 100 ηµέρες της επανεκλεγµένης κυβέρνησης και το συµπέρασµα που µπορούµε να βγάλουµε είναι πως δεν έχει καµία σχέση µε την κυβέρνηση που ανέλαβε τέσσερα χρόνια πριν.
Πολιτευόµενη µε την ταµπέλα των «αρίστων», το 2019 η κυβέρνηση ήρθε µε ατζέντα. Στελεχώθηκε γρήγορα, πέρασε αστραπιαία τα πέντε πρώτα νοµοσχέδια, αντέδρασε γρήγορα στον Εβρο και έδωσε την εντύπωση αποτελεσµατικής διαχείρισης του πρώτου κύµατος πανδηµίας.
Η πρώτη εικόνα αποτελεσµατικότητας, ειδικά σε σύγκριση µε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν τέτοια που διήρκεσε ακόµη και αφότου άρχισε να αποσυντίθεται το προσωπείο της «αριστείας» της. Ηδη η αντίδρασή της στο δεύτερο κύµα της πανδηµίας ήταν τραγικά ελλειµµατική, ενώ γεγονότα όπως η Αττική οδός, η Εύβοια, οι υποκλοπές και η τραγωδία στα Τέµπη, που θα είχαν γονατίσει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, πέρασαν ουσιαστικά χωρίς να την ακουµπήσουν. Οι πρώτες εντυπώσεις τής έδωσαν στο πιάτο τις τελευταίες εκλογές.
Αντίθετα, οι δεύτερες 100 µέρες της κυβέρνησης χαρακτηρίζονται από εγκληµατικές παραλείψεις, κενά εξουσίας, αλληλοεπικαλύψεις αρµοδιοτήτων, αντικρουόµενες κυβερνητικές προσεγγίσεις. Ενα Μαξίµου µπάχαλο, µια σειρά υπουργών κατώτερων των περιστάσεων, απροετοίµαστων για όποια κρίση, χωρίς καµία πρόβλεψη ή δυνατότητα συντονισµού. Τα µόνα που µοιάζει να συνεχίζουν τη δουλειά τους σαν να µην άλλαξε τίποτε είναι τα περήφανα αγόρια του Μαξίµου, που µοιάζει να πιστεύουν ότι ο βασιλιάς είναι ακόµη ντυµένος.
Πώς γίνεται δύο κυβερνήσεις µε τον ίδιο πρωθυπουργό να έχουν τόσο διαφορετικές 100 πρώτες µέρες; Καµιά φορά η πιο προφανής εξήγηση είναι και η πιο πιθανή. Η συγκυριακή βεβαιότητα ότι τίποτε δεν κλονίζει την κυριαρχία της έχει µετατρέψει την κυβέρνηση από «άριστη» σε βαθύτατα αλαζονική. Τίποτε, όµως, δεν σκοτώνει πιο γρήγορα στην πολιτική από την αλαζονεία. Σε απομονώνει τόσο από την κοινωνία όσο και από την εποικοδοµητική κριτική.
Η οµιλία του κ. Μητσοτάκη στη Βουλή για τις πυρκαγιές ήταν χαρακτηριστική. Έδωσε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, την αίσθηση ενός ανθρώπου που πιστεύει πως µας κάνει χάρη που µας µιλάει, διότι µόνο αυτός νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή. Σπάνια µπορεί να δει κανείς τόσο µεγάλη αποκοπή ενός πρωθυπουργού από την πραγµατικότητα που βιώνει η κοινωνία, όσο και ελάχιστη διάθεση να ακούσει προτάσεις.
Η προοπτική παραµονής στο τιµόνι της χώρας για µια τετραετία µιας κυβέρνησης που ενώ δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται αρνείται να ακούσει προκαλεί τρόµο. ∆ιότι αυτή είναι η τετραετία που έχουµε χρήµατα από την ΕΕ για να αλλάξουµε παραγωγικό µοντέλο, να διευρύνουµε την παραγωγική βάση, να αναδιαµορφώσουµε την παιδεία και την υγεία και να αποσυγκεντρώσουµε εξουσία, δηµιουργώντας αποτελεσµατική διοίκηση λογοδοσίας και ελέγχου.
Η παρουσία του Μητσοτάκη στη ∆ΕΘ δεν αντανακλούσε µια τέτοια ατζέντα. Η εντύπωση που ήθελε να αφήσει είναι «θα κάνουµε τα ίδια πιο γρήγορα». Θύµιζε τις πρόσφατες δηλώσεις του σχετικά µε τις πυρκαγιές και τη βία στα γήπεδα, όπου επαναλάµβανε µε περισσότερο στόµφο αυτά που είπε ένα δυο χρόνια πριν. Το κακό τού να πολιτεύεσαι ως «άριστος», θεωρώντας τους υπόλοιπους άχρηστους, πέρα από διχαστικό, είναι ότι δυσκολεύεσαι να παραδεχτείς τα λάθη σου και αυτό σε εγκλωβίζει στο να τα επαναλαµβάνεις. Αν συνεχίσουµε έτσι, οι 100 µέρες τρόµου θα γίνουν τέσσερα χρόνια τρόµου. Και αυτό δεν το αντέχει η ευάλωτη κοινωνία µας.
Ο Παύλος Γερουλάνος είναι βουλευτής Α΄ Αθηνών ΠΑΣΟΚ-Κίνηµα Αλλαγής
