Αποχαιρετώντας τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον τραγουδιστή με τη βελούδινη φωνή που έσβησε μέσα στην κάψα μιας αθηναϊκής καλοκαιρινής νύχτας (23 Αυγούστου)
Η Λουκίλα Καρρέρ-Πλέσσα, σύζυγος του Μίμη Πλέσσα, αποχαιρετά τον Γιάννη Πουλόπουλο με ένα τρυφερό κείμενο που περιέχει αρκετές ξεχωριστές –και προσωπικές– στιγμές. Ο Αντώνης Μποσκοΐτης γυρίζει τον χρόνο πίσω και ξεχωρίζει τις μεγάλες στιγμές στην πορεία του «βελούδινου» τραγουδιστή.
—————————————————————————-
Θα είναι πάντα εδώ
Κείμενο
Λουκίλα Καρρέρ-Πλέσσα
«Μας μέθυσες με το φεγγάρι, έδωσες ζωή στο “Άγαλμα” με τη φωνή σου και ξάφνου “έπεσε βαθιά σιωπή”. Ξεκουράσου, ψυχούλα μου. Δύναμη στα κορίτσια σου, την Μπέττυ και την Αντούλα. “Όταν μιλάς για χωρισμό να μη δακρύζεις μπρος μου” είχες πει. Και τραγουδήσαμε μαζί σου. Κι ευτυχώς που δεν με βλέπεις τώρα γιατί δεν δάκρυσα μόνο· πόνεσα πολύ. Καλό σου ταξίδι, Γιάννη της καρδιάς μας…».
Έτσι αποχαιρέτησα τον Γιάννη μου, τον τεράστιο και λατρεμένο Γιάννη Πουλόπουλο, στο Facebook και το Twitter αρκετές ώρες αφού μου τηλεφώνησε η κορούλα του, η αγαπημένη μου Άντα, να μου πει την τραγική είδηση της απώλειας. Ξέσπασα σε κλάματα, βυθίστηκα στη σιωπή μου και όταν αρκετές ώρες αργότερα μαθεύτηκε το κακό άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνο και να μου στέλνουν sms φίλοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι που με ρωτούσαν αν αληθεύει η τραγική είδηση. Αντί απάντησης, έκανα αυτή την ανάρτηση κι έκλεισα το τηλέφωνο για τέσσερις ώρες.
Θυμάμαι όταν ξεκίνησα τις ραδιοφωνικές μου εκπομπές το 1988 στο Κανάλι 1 του Πειραιά η μόδα της εποχής απαιτούσε να ακούγονται ποπ τραγούδια. Η Αλέξια, η Πωλίνα, οι επιτυχίες του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου ήταν το απόλυτο must στο ραδιόφωνο εκείνη την εποχή.
Προσωπικά επέλεξα να κάνω μια ρετρό ρομαντική εκπομπή με τραγούδια ξεχασμένα, το «Νυχτερινό πεντάγραμμο». Εκεί έπαιζα πολλά τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο – μην ξεχνάτε ότι τότε δεν είχε ξεκινήσει η ιδιωτική τηλεόραση, οπότε πολλές από αυτές τις ταινίες ήταν ξεχασμένες και δυσεύρετες. Τα δε τραγούδια που ακούγονταν σε αυτές τα άκουγες πολύ σπάνια. Είχα την ευλογία να διαθέτω τεράστια συλλογή δίσκων κι έτσι το «Νυχτερινό πεντάγραμμο» –με σήμα τη μελωδική «Πρώτη μας νύχτα»– γέμισε με ξεχασμένα διαμαντάκια του δικού μας πενταγράμμου.
Τη μερίδα του λέοντος στην εκπομπή είχε ο Γιάννης μου. «Ολα δικά σου, μάτια μου», «Ποια νύχτα σ’ έκλεψε», «Έπεφτε βαθιά σιωπή», «Έκλαψα χθες», «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» και τόσα άλλα λατρεμένα μου τραγούδια. Κάποια από αυτά μάλιστα τα είχε ξεχάσει και ο ίδιος ο Μίμης – όπως το «Όλα δικά σου, μάτια μου» που έκανε χρόνια να το εντάξει σε μια από τις συναυλίες του και όταν το έκανε για να «μου κάνει τη χάρη» σε μια συναυλία του συνειδητοποίησε ότι δεν το ξέρω μόνο εγώ αλλά όλος ο κόσμος. Γιατί τραγούδησε ολόκληρο στάδιο. Και γύρισε με απορία και μου είπε: «Τελικά το τραγούδι αυτό δεν το ξέρεις μόνο εσύ».
Προτού παντρευτώ τον Μίμη κάναμε πολλή παρέα με τον Γιάννη και τη γυναίκα του την Μπέττυ. Ατέλειωτα απογεύματα στο σπίτι τους με όμορφες συζητήσεις. Χάζευα τις υπέροχες χαλκογραφίες του Γιάννη στους τοίχους του σπιτιού του. Γιατί ήταν και ζωγράφος, αλλά έγραφε και ποιήματα, θυμάμαι.
Όταν το 1990 έφυγα από το Κανάλι 1 του Πειραιά και ξεκίνησα εκπομπές στο ραδιόφωνο του Αnt1 ο Γιάννης με εμπιστεύτηκε και με τίμησε με την παρουσία του στο στούντιο και κάναμε μια τρίωρη ζωντανή εκπομπή. Τι κυριακάτικο απόγευμα ήταν αυτό! Ο Γιάννης που δεν έδινε εύκολα συνεντεύξεις βρίσκεται για τρεις ολόκληρες ώρες ζωντανά στο στούντιο, ξετυλίγει αναμνήσεις μιας ζωής, ενώ ακούμε τις επιτυχίες του. Απέξω μαζεύονται κορίτσια και τον χαζεύουν από την τζαμαρία. Και ο Γιάννης –ο απλός μα τόσο σπουδαίος άνθρωπος– να με ρωτάει απορημένος: «Για μένα ήρθαν όλα αυτά τα κοριτσόπουλα;». Οι πραγματικά μεγάλοι είναι ταπεινοί και δεν συνειδητοποιούν το μέγεθός τους. Τέτοιος ήταν ο Γιάννης Παυλόπουλος.
Τον αγαπώ και θα τον αγαπώ για πάντα. Μπορεί να «έπεσε βαθιά σιωπή» στις 23 Αυγούστου 2020 όταν σίγησε η φωνή του, μα καμία «νύχτα δεν τον έκλεψε». Θα είναι πάντα εδώ… για πάντα…
—————————————————————————-
Ο Τζέιμς Ντιν του ελληνικού τραγουδιού
Κείμενο
Αντώνης Μποσκοΐτης
Ο Γιάννης Πουλόπουλος δεν μένει πια εδώ. Έφυγε στα 79 του χρόνια στην εντατική ενός νοσοκομείου. Ωστόσο στην πραγματικότητα είχε εγκαταλείψει εδώ και μια εικοσαετία το τραγούδι, τα στούντιο και τις πίστες. Λίγο μετά το 1999, απ’ όταν δηλαδή κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος του. Έκτοτε αποσύρθηκε στην οικογενειακή του θαλπωρή, γυρνώντας οριστικά την πλάτη σε ένα ολόκληρο σταρ σίστεμ που υπηρέτησε με ευσυνειδησία αλλά κυρίως με αισθητική επί σειρά δεκαετιών.
Ο Πουλόπουλος υπήρξε ο Τζέιμς Ντιν του ελληνικού τραγουδιού, όπως τον χαρακτήρισε εύστοχα ο Φοίβος Δεληβοριάς. Ήταν εκείνο το αγόρι με τα μεγάλα μπλε μάτια που του έλεγαν να τα ανοίγει όποτε τραγουδούσε για να φαίνονται – αυτό το είχε πει ο Γιάννης Δαλιανίδης, που είχε την ευκαιρία να τον απαθανατίσει μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του κινηματογραφικού θιάσου του: τον Γεωργίτση, τη Χρονοπούλου, τη Βλαχοπούλου κ.ά. Ποιος δεν έχει τραγουδήσει το «Άγαλμα» και το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι»; Ποιος δεν έχει ταυτίσει τον νέο τότε τραγουδιστή με τις γειτονιές που «μοσχοβολούν βασιλικό κι ασβέστη», όπως θα έλεγε ο λαϊκός ποιητής; Ο Πουλόπουλος ήταν η πιο ερωτική αντρική φωνή που πέρασε από το ελληνικό τραγούδι, ασχέτως αν τον τίτλο αυτό έχει καπαρώσει εδώ και χρόνια ο καλός συνάδελφός του Γιάννης Πάριος. Δεν ήταν μόνο θέμα χροιάς, αλλά και ερμηνείας. Διότι όποιος τον ακούσει σήμερα στα «12 τραγούδια F.G. Lorca», στο «Γειτονάκι μου» ή το «Μόνο» κατανοεί πως ο άνθρωπος καταθέτει υποδειγματικές ερμηνείες για κάθε επίδοξο τραγουδιστή. Πάνω απ’ όλα ο Πουλόπουλος ήταν 100% Μίμης Πλέσσας! Η προσωπική του πορεία θα ήταν διαφορετική αν η φωνή του δεν έμπαινε στον «Δρόμο», τον δίσκο με τις πιο υψηλές πωλήσεις στην εγχώρια δισκογραφία. Εξαιτίας αυτών των τραγουδιών που ερμήνευσε, που όλα αγαπήθηκαν από μια χώρα μεσούσης μιας χούντας και που όλα άντεξαν στον χρόνο, ο ίδιος θεωρείται σήμερα ο τέταρτος –κατά σειρά– πιο «ευπώλητος» Έλληνας τραγουδιστής.
Βέβαια ο Γ. Πουλόπουλος τις περγαμηνές τις είχε μαζί με την αγάπη του κόσμου. Γι’ αυτό και δέκα χρόνια αργότερα άφησε κατά μέρος τους ποιητές και τους έντεχνους συνθέτες στρεφόμενος σε πιο ελαφρύ λαϊκό και αμιγώς ερωτικό ρεπερτόριο.
Και πάλι διατηρήθηκε στην κορυφή. Κομμάτια όπως το «Αγάπα με» εξέφρασαν όλη την αισθητική της δεκαετίας του ’80: η Λόλα δεν μύριζε πια μέντα και βασιλικό. Είχε γίνει η κυρία του κυρίου που επέστρεφε τα βράδια από μια πίστα με λουλούδια, λιωμένη από καψούρα. Και η καψούρα δεν καταλαβαίνει από ζητήματα εποχών και αισθητικής. Τα τελευταία χρόνια οπουδήποτε μπορεί να βρισκόταν ο Πουλόπουλος και να έπιανε ένα μικρόφωνο γινόταν χαλασμός. Η αποθέωση του καλλιτέχνη που αποσύρθηκε πρόωρα και δεν έγινε σκιά του ένδοξου παρελθόντος. Τον αποχαιρετήσαμε την περασμένη Τετάρτη στο κοιμητήριο της Κηφισιάς με μάσκες. Κι αν δεν είχαμε καλυμμένο το στόμα μας, θα αφήναμε το τραγούδι ελεύθερο να τον συνοδέψει έως την τελευταία του κατοικία.
