Η επιλογή του Κώστα Τασούλα για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα ερμηνεύτηκε από πολλούς ως μία out of the box απόφαση για τα δεδομένα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κυρίως λόγω της έως τώρα πολιτικής περπατησιάς του και του συστηματικού φλερτ στον εκσυγχρονιστικό χώρο, το οποίο έφτασε σε σημείο κορύφωσης με την εκδημία του Κώστα Σημίτη.
Βέβαια, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, πρωτοκλασάτος υπουργός με τον οποίο συνομίλησα μετά το τελευταίο υπουργικό συμβούλιο επέμενε ότι η ζυγαριά έγερνε από τότε υπέρ της «παραταξιακής επιλογής» κι ας «μην έχει να φοβηθεί τίποτε ο πρωθυπουργός μετά τη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά». Εν πάση περιπτώσει, η αλληλουχία των γεγονότων θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξής εκτίμηση: o Κυρ. Μητσοτάκης, είτε λόγω μετρήσεων είτε λόγω διεθνούς συνθήκης ή εξαιτίας συνδυασμού αυτών, μοιάζει να αντιλαμβάνεται ως πολιτικό εισιτήριο για την τρίτη επανεκλογή του τη στροφή προς τα δεξιά. Κάτι που δεν έχει μεταπολιτευτικό προηγούμενο. Ποια είναι αυτά τα γεγονότα;
Πρώτον, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα, που άνοιξε χαίνουσα πληγή στη ΝΔ, ο πρωθυπουργός εξέφρασε την αποστροφή του στη woke ατζέντα, κάνοντας λόγο για «τυραννία των μειοψηφιών».
Δεύτερον, η (οριστική και αμετάκλητη) απομάκρυνση του Αλεξ Πατέλη από το Μέγαρο Μαξίμου αλλά και η μετακόμιση του Ακη Σκέρτσου (ο οποίος έχει «εξαφανιστεί» από προσώπου γης) στον πέμπτο όροφο του Μεγάρου Μποδοσάκη.
Τρίτον, η αντικατάσταση της Κατερίνας Σακελλαρoπούλου από έναν αβερωφικό και η τοποθέτηση του (εξίσου ακραιφνώς δεξιού) Νικήτα Κακλαμάνη στην προεδρία της Βουλής. Το πολιτικό ψηφιδωτό που σχηματίζεται φαίνεται πως αποτελεί αντανάκλαση της στρατηγικής απόφασης που έχει ληφθεί στην Ηρώδου Αττικού για επανασυσπείρωση της εκλογικής βάσης της συντηρητικής παράταξης.
Ποιο θα είναι το κερασάκι που θα επισφραγίσει τα προαναφερθέντα; Ο ανασχηματισμός.
