«Βασίλισσες της πισίνας» στα 27 τους, οι αδελφές Αλεξανδρή θυμούνται τις δύσκολες μέρες του ξενιτεμού τους στην Αυστρία και βάζουν στόχο το Λος Αντζελες.
Εάν οι αδελφές Αλεξανδρή ξεπέρασαν τη σκασίλα για το χαμένο μετάλλιο του Παρισιού, το οφείλουν στα ελεφαντάκια, στους βουδιστικούς ναούς και στη λευκή άμμο της Ταϊλάνδης. «Είχαμε αγοράσει τα αεροπορικά εισιτήρια πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες ώστε να βρεθούμε προ τετελεσμένου είτε νιώθαμε χαρούμενες είτε όχι» εξηγούν. «Αλλιώς, σε πλακώνουν οι τοίχοι του σπιτιού». Επιστρέφοντας στη Βιέννη ξαναμετρούν την απόσταση που τις χώρισε από το βάθρο και αισθάνονται καλύτερα.
Η τέταρτη θέση της Ειρήνης και της Αννας-Μαρίας στο ντουέτο της καλλιτεχνικής κολύμβησης, με την τρίδυμη Βάσω να παρακολουθεί κλαμένη από τις κερκίδες, δεν είναι μικρό επίτευγμα. Ωστόσο η αδικία στοιχειώνει την καθημερινότητά τους. Λίγο προτού επιστρέψουν στην Αυστρία, όπου ζουν από τα 15 τους, οι δύο πρωταθλήτριες ανοίγουν την καρδιά τους στο Documento. «Εμείς είμαστε για τα δύσκολα» λένε.
Αδικηθήκατε όντως στο Παρίσι; Οταν σας συνάντησα στη μεικτή ζώνη ξεχειλίζατε από πικρία και θυμό. Θα κάνατε παρόμοιες δηλώσεις εάν μιλούσατε σήμερα;
Το περιεχόμενο θα ήταν ίδιο αλλά η διατύπωση διαφορετική. Ηταν μια έκρηξη συναισθημάτων στην προσπάθειά μας να συμπυκνώσουμε τα πάντα σε λίγα λόγια μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Ναι, υποστηρίζουμε ακόμη ότι υπήρξε αδικία. Ο κόσμος δεν ξέρει το άθλημα και δεν μπορεί να το καταλάβει. Ηταν ωστόσο συγκινητικά τα λόγια που ακούσαμε από άλλες αθλήτριες επιτόπου αλλά και τις επόμενες ημέρες. «Λυπόμαστε» μας έλεγαν, «το αξίζατε». Η προπονήτρια μιας χώρας που πήρε μετάλλιο μας είπε ότι έχουμε τον σεβασμό όλης της πισίνας και ότι κοιτάζουν τα προγράμματά μας για να μαθαίνουν. Οσο να ’ναι μετράνε πολύ ο σεβασμός και η αναγνώριση. Το ίδιο μας είπε και η μητέρα μας: «Τι άλλο θέλετε; Αυτά τα λόγια είναι καλύτερα και από μετάλλιο».
Θα σας άλλαζε τη ζωή ένα μετάλλιο;
Οικονομικά εννοείτε; Οχι. Στην Αυστρία δεν προβλέπονται προνόμια για τους ολυμπιονίκες όπως σε άλλες χώρες. Ούτε γαλόνια στις Ενοπλες Δυνάμεις. Μόνο ένα πριμ από κάποιον χορηγό που μάλιστα το παίρνεις σε στερλίνες. Γύρω στις 20.000 ευρώ για το χρυσό, παρόμοιο με εκείνο που παίρνει όποιος αθλητής κερδίζει παγκόσμιο τίτλο. Οπότε τι είχαμε, τι χάσαμε. Εάν το βάθρο ισοδυναμούσε με οικονομική εξασφάλιση, ίσως να πονούσε περισσότερο το χαμένο μετάλλιο. Το λέμε επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι στην Αυστρία πήγαμε για τα λεφτά. Οχι. Η οικογένειά μας έχασε χρήματα από τη φυγή μας. Ζούμε λίγο έξω από τη Βιέννη – και οι τρεις μαζί στο ίδιο σπίτι, στο ενοίκιο. Οσο είμαστε εν ενεργεία αθλήτριες αμειβόμαστε από τον στρατό, τον βασικό μισθό, ίσα ίσα για να ζούμε. Οταν τελειώνει ο αθλητισμός τελειώνει και ο στρατός. Η «υπηρεσία» μας είναι η προπόνηση.
Και είναι ζωή αυτή, ρε κορίτσια;
Αισθανόμαστε δικαιωμένες. Φύγαμε στα 15 μας για να κάνουμε αυτό που αγαπούσαμε. Είχαμε όρεξη για δουλειά στο 150% και πίστη στο όνειρό μας. Μπορεί να μην κερδίσαμε ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά είμαστε και οι τρεις πρωταθλήτριες κόσμου και Ευρώπης. Ας μη μειώνουμε την τέταρτη θέση του Παρισιού. Είναι άχαρη αλλά και τιμητική. Μας πείραξε ο τρόπος που χάθηκε το μετάλλιο και όχι η ίδια η κατάταξη. Είναι κι αυτό ένα μάθημα ζωής, για να γίνεται πιο σκληρό το πετσί.
Πέρασαν δώδεκα χρόνια από τότε που φύγατε για την ξενιτιά. Τρία 15άχρονα κορίτσια μόνα τους στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Ούτε εμείς το πιστεύουμε ότι πέρασε τόσος καιρός. Δεκαπέντε χρόνια εδώ, δώδεκα ήδη εκεί. Φτάσαμε στην Αυστρία τρεις έφηβες κοπέλες και δεν γνωρίζαμε κανέναν. Δεν μιλούσαμε ούτε λέξη γερμανικά και καταλαβαίναμε μόνο το «για». Τα δωμάτια στο σχολικό οικοτροφείο ήταν δίκλινα, οπότε η αδελφή μας η Βάσω αναγκάστηκε να μείνει με μια άγνωστη κοπέλα. Εμείς τουλάχιστον είχαμε η μία την άλλη. Υπήρχαν βέβαια και ενθουσιασμός και περιέργεια. Νιώθαμε σαν να ξεκινούσαμε κάτι σαν φοιτητική ζωή. Αλλά όλη μας η ζωή ήταν η προπόνηση. Δεν είχαμε καν δελτίο για να συμμετάσχουμε στο διασυλλογικό πρωτάθλημα. Ούτε βέβαια την αυστριακή υπηκοότητα.
Υποθέτω ότι ο αρχικός ενθουσιασμός ξεθώριασε γρήγορα.
Η δεύτερη χρονιά ξεκίνησε πολύ δύσκολα. Μόλις έφτασε Σεπτέμβρης και έφυγε η μητέρα, ύστερα από δύο μήνες διακοπές στην Ελλάδα, θρηνούσαμε όλη μέρα. Ηταν κάτι σαν πένθος αυτό που περνούσαμε. Οι επιτηρήτριες είχαν πάθει σοκ. Καλούσαν την προπονήτρια για να μας πάει μια βόλτα να ξεσκάσουμε. Αυτό κράτησε περίπου ένα μήνα. Σιγά σιγά πέρασε. Ευτυχώς πήραμε τιμητικά την υπηκοότητα και αποκτήσαμε το δικαίωμα να μετέχουμε σε αγώνες. Στο σχολείο κάναμε και γαλλικά. Εκεί να δείτε πλάκα, που έπρεπε να μεταφράζουμε από τα γαλλικά στα γερμανικά και μετά στα αγγλικά και μετά στα ελληνικά για να καταλάβουμε. Στις δύο γλώσσες παίρνεις μία δώρο…
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω η μάνα ήταν το μεγάλο σας στήριγμα.
Της αξίζει το μεγαλύτερο ευχαριστώ. Θυσίασε κι εκείνη πολλά πράγματα από τη ζωή της. Ποιος γονιός αφήνει τα παιδιά του να φύγουν στα 15 τους και με τέτοιο ρίσκο; Σχεδόν κανείς. Αδειασε το σπίτι της ξαφνικά, από εκεί που ζούσε τρελούς καθημερινούς ρυθμούς. Και δεν είναι να πεις ότι της περίσσευαν τα λεφτά. Δασκάλα μουσικής σε δημοτικό σχολείο είναι. Η μαμά είναι πολύ δυνατή γυναίκα, το πρότυπό μας στη ζωή. Εκείνη ακολούθησε την ψυχρή λογική και όχι το συναίσθημα. Η φυγή μας ήταν σαν βουτιά στο κενό, αφού φεύγοντας δεν είχαμε τίποτε σίγουρο. Η υπηκοότητα θα μπορούσε να καθυστερήσει εφτά χρόνια. Τώρα νιώθει δικαιωμένη. Νιώθει καλά όταν είμαστε εμείς καλά.
Τελικά ποια ήταν η αιτία αυτού του ξενιτεμού; Τι θα είχε συμβεί εάν μένατε στην Ελλάδα;
Δεν θα εκπροσωπούσαμε ποτέ την πατρίδα μας σε διεθνείς αγώνας και κατά συνέπεια δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Ηδη ήμασταν τρία χρόνια στην εθνική Ελλάδας κατακτώντας χρυσά μετάλλια για τη χώρα μας και πέντε χρόνια πανελληνιονίκες. Δεν υπήρχε άλλη διέξοδος ούτε επιλογή. Θα αναγκαζόμασταν να σταματήσουμε τον αθλητισμό. Αλλαξε ολόκληρη η ζωή μας εκείνη τη μέρα και αισθανόμαστε μόνο ευγνωμοσύνη. Γιατί ζήσαμε τόση αδικία; Μόνο οι άνθρωποι που ήταν τότε στα πράγματα μπορούν να απαντήσουν. Κάθε δυσκολία έχει να μας διδάξει κάτι. Μέσα από τις δυσκολίες ξεπερνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό και αυτό μας βοήθησε να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα.
Θα αφιερώνατε και στην Ελλάδα τυχόν ολυμπιακό μετάλλιο; Πλέον εκπροσωπείτε αποκλειστικά την Αυστρία.
Ναι, ασφαλώς. Στο άθλημά μας οι βάσεις που παίρνει η αθλήτρια από μικρή παίζουν μεγάλο ρόλο, μαζί με τη σκληρή δουλειά και τη θέληση. Εμάς η προπονήτρια που είχαμε παλιά στον Βόλο, η Κατερίνα Μαρίτση, μας βοήθησε πολύ να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα. Και οι τρεις, όχι μόνο η μία ή οι δύο. Μας στήριξαν και πολλοί άλλοι άνθρωποι στην Ελλάδα, όπως και στην Αυστρία. Η οικογένειά μας είναι εδώ, το ίδιο και πολλοί φίλοι. Η αθλητική ψυχολόγος μας Φρόσω Πατσού είναι επίσης Ελληνίδα και συνέβαλε στο ψυχολογικό κομμάτι της προετοιμασίας. Και πάνω απ’ όλους η μαμά. Ο νόμος της μάνας ήταν πάντοτε: «Εάν θέλετε να μπείτε στην εθνική ομάδα, να είστε δέκα φορές καλύτερες από τις άλλες και να βασίζεστε στις δικές σας δυνάμεις και μόνο».
Συμπληρώνετε η μία τις φράσεις της άλλης. Μιλάτε συνεχώς σαν να είστε όχι δύο αλλά ένα πρόσωπο!
Ισχύει! Συχνά είμαστε στον αστερισμό του «εμείς». Μιλούσα με τη φυσιοθεραπεύτριά μου, ήμουν μόνη και έλεγα: «Θα έρθουμε αύριο». Εχουμε πάρα πολύ καλή σχέση, μένουμε μαζί, είμαστε αγαπημένες και κάνουμε καλή παρέα μεταξύ μας. Ο,τι κι αν συμβεί στο μέλλον, ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να χαθούμε. Υπάρχουν φυσικά και τριβές και εντάσεις και καβγαδάκια, συνήθως πάνω στην προπόνηση. Οπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε ομάδα. Βέβαια οι χαρακτήρες αλλάζουν. Εδώ αλλάζουν οι γεύσεις, δεν θα αλλάξουν οι χαρακτήρες; Εγώ σιχαινόμουν το αβοκάντο και τώρα πιάνω και το τρώω σκέτο. Καφέ, πάντως, δεν πίνουμε.
Υπάρχει πλάνο για το μέλλον; Θα ζήσετε στην Αυστρία ή στην Ελλάδα;
Ηλικιακά, μας παίρνει χαλαρά για έναν ακόμη ολυμπιακό κύκλο. Δεν είμαστε από τις μικρότερες, αλλά δεν μας πήραν τα χρόνια. Για τη ζωή μας μεθαύριο όλα είναι ανοιχτά. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα σχέδιο. Ο ρυθμός της ζωής εκεί δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Κατεβάζουν τα ρολά από τις 8 το βράδυ και δεν βρίσκεις άνθρωπο να σου δείξει τον δρόμο. Κάποιοι πέφτουν για ύπνο στις 9, ενώ εμείς το κάναμε αυτό όταν ήμασταν παιδιά. Απολαμβάνουμε και τους ρυθμούς της Ελλάδας, αλλά και τα ωράρια της Αυστρίας ταιριάζουν στη δική μας προσέγγιση. Τόσο από ιδιοσυγκρασία όσο και επειδή είμαστε ταγμένες σε αυτό που κάνουμε. Αλλος βέβαια μπορεί να έβγαινε κάθε βράδυ μετά την προπόνηση. Εμείς φανταστείτε πρώτη φορά στα μπουζούκια πήγαμε πριν από δύο εβδομάδες εδώ στην Αθήνα, στον Βέρτη…
Στην Αυστρία σας αναγνωρίζει ο κόσμος στον δρόμο;
Ναι, πολύ συχνά. Το βλέπαμε και μετά το Παρίσι. Εκεί που περπατούσαμε σκουντούσε ο ένας τον άλλο και έλεγαν «Να οι τρίδυμες Αλεξανδρή». Μια γιαγιούλα 83 χρόνων με έβλεπε να πληκτρολογώ και μου έλεγε ότι της θύμιζα τα νιάτα της στη ραπτομηχανή. Οταν πρωτοφτάσαμε στην Αυστρία, το 2012, η χώρα δεν είχε καλλιτεχνική κολύμβηση. «Πήγατε σε λάθος τόπο» μας έλεγαν κάποιοι. Ολες κι όλες υπάρχουν τρεις 50άρες πισίνες στη χώρα, ενώ μόνο ο Βόλος έχει δύο. Τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων όλη η Αυστρία στήθηκε μπροστά στην τηλεόραση για να μας παρακολουθήσει. Εάν όμως είχαμε παραμείνει στην Ελλάδα, δεν θα αγωνιζόμασταν καν.
Εάν σας πλησιάσει ένα μικρό παιδί και ζητήσει το απόσταγμα της εμπειρίας σας, τι θα του πείτε;
Οτι η ζωή είναι δύσκολη, γεμάτη αναποδιές και αδικίες, αλλά ταυτόχρονα όμορφη και συναρπαστική. Συνέχισε να παλεύεις και μην τα παρατάς. Να βασίζεσαι αποκλειστικά στις δικές σου δυνάμεις. Οταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κυνήγα το όνειρό σου ακόμη και όταν σου φαίνεται αδύνατο. Δεν υπάρχουν στη ζωή άλυτα προβλήματα. Να εξαντλήσεις όλα τα περιθώρια.
Ζωή σαν ταινία
Είστε μόλις 27 ετών, αλλά ήδη η ζωή σας μοιάζει με σενάριο κινηματογραφικής ταινίας.
Μας έχουν ήδη προτείνει να γυρίσουμε ταινία ή να γραφτεί βιβλίο! Η καλλιτεχνική κολύμβηση δεν είναι παρά ένας μικρόκοσμος. Δεν μπορεί να συγκριθεί με το ποδόσφαιρο ή τον στίβο. Δεν χρειάζεται να αναλύουμε τα πάντα με μεγεθυντικό φακό. Περαστικοί είμαστε από τη ζωή.
Στόχος μας είναι να ζούμε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι και ήδη το βλέπουμε αλλιώς. Φύγαμε απογοητευμένες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πέρασε όλη μας η καριέρα μπροστά απ’ τα μάτια μας στο ένα λεπτό μέχρι να βγει η βαθμολογία, αλλά ξέρουμε ότι κάναμε το καλύτερο δυνατό. Δεν πρόκειται να τα βάψουμε μαύρα. Αλλωστε μιλάμε για την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλοι αθλητές έχουν όνειρο απλώς να αγωνιστούν σε μία ολυμπιάδα.
Διαβάστε επίσης
Ελλάδα – Αγγλία: Πότε κυκλοφορούν τα εισιτήρια για το ματς στο ΟΑΚΑ – Αναλυτικά οι τιμές
Χρυσή Μπάλα: Κορυφαίος στον κόσμο ο Ρόδρι – Θρίαμβος του ισπανικού ποδοσφαίρου (Photos -Videos)