Αν κάτι ξέρουν καλά στην κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία, είναι πώς να στήνουν το παιχνίδι ώστε οι «ημέτεροι» να γίνονται πιο… «ημέτεροι» και οι μπίζνες να είναι όσο γίνεται περισσότερο ανταποδοτικές.
Αυτό άλλωστε ήταν επί της ουσίας το μήνυμα που έστειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το Ισραήλ όταν εκφράζοντας τη στήριξή του στον Νετανιάχου δεν εκφώνησε δημοσίως ούτε μία διπλωματική φράση που να δείχνει έγνοια για το διεθνές δίκαιο και τους αμάχους αλλά περιορίστηκε σε μια ευχή να μην υπάρξει «μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος».
Βέβαια, σαν τυπικός φαρισαίος δεν προσπάθησε να προσδιορίσει την έννοια του μεγάλου ανθρωπιστικού κόστους και τη διάκρισή του από το «μικρό», το οποίο προφανώς είναι ανεκτό από τον Μητσοτάκη και τους ομοίους του, γιατί αυτός είναι ο κόσμος τους και σε έναν τέτοιο κόσμο αυτά «μετράνε».
Αυτό που επιτηδείως απέφυγε ο πρωθυπουργός το έκανε μόλις δύο μέρες αργότερα ένας τυπικός κολαούζος του, ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Δημήτρης Καιρίδης, δηλώνοντας απροκάλυπτα ότι οι Ισραηλινοί στηρίζουν τον ελληνικό τουρισμό κι ότι «εάν ήρθαν κάποιοι τουρίστες, δεν είναι Παλαιστίνιοι, αλλά Ισραηλινοί».
Οπως πρόσθεσε άλλωστε, οι Ισραηλινοί «μετράνε» και στις αιτήσεις για χρυσή βίζα, ενώ οι Παλαιστίνιοι δεν ρίχνουν το χρήμα που απαιτείται ώστε να δείξουν οι Καιρίδηδες ανθρωπιά και σεβασμό στους διεθνείς κανόνες.
Αυτό που δεν είπε, αλλά προφανώς εννοούσε, είναι ότι «αυτούς», που σίγουρα δεν βρίσκονται στη σωστή για τον Καιρίδη και τον Μητσοτάκη πλευρά της Ιστορίας, θα τους αντιμετωπίσει καταλλήλως ως αρμόδιος υπουργός όταν ο Νετανιάχου τους υποχρεώσει σε «έξοδο» μετατρέποντάς τους για άλλη μία φορά σε πρόσφυγες.
Το χειρότερο είναι ότι αυτό το στίγμα της χυδαιότητας δεν το δίνει ένας απλώς χυδαίος μητσοτακικός αλλά ένας καθηγητής… Διεθνών Σχέσεων, επειδή ακόμη και σε τραγικές στιγμές θέλει να δείξει ότι πάνω απ’ όλα για δαύτους είναι οι «μπίζνες».
