Για να κάνω κατανοητή. την άποψη μου, ας αποδεχτούμε προς στιγμήν τις αναλύσεις του Κώστα Βαξεβάνη για την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ (για τις οποίες αν και δεν συμφωνώ παραδέχομαι ότι έχει εν μέρει δίκιο).
Η δύσκολη προσαρμογή με την πραγματικότητα μετά την υποχώρηση του 2015 έκανε πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να καταφύγουν σε μια φαντασιακή αριστερολογία καταπίνοντας στην πράξη πολλά δυσάρεστα . Η παρατήρηση της μετατροπής των παρατάξεων από ιδεολογικές σε «οπαδικές» είναι εν μέρει σωστή. Αυτή η παρατήρηση ισχύει όμως και για το «προεδρικό» στρατόπεδο τόσο επί Τσίπρα όσο και επί Κασελάκη.
Αν προσπαθήσουμε να δούμε ποιές πρωτοβουλίες και συμπεριφορές του κόμματος το αποδυνάμωσαν περισσότερο, μάλλον θα δούμε ότι η ευθύνη της «προεδρικής αυλής» είναι πολύ περισσότερες από τις ευθύνες αυτών που γκρινιάζουν ( «που υποσκάπτουν»).
Η μιντιακή παντοδυναμία της Δεξιάς οφείλει πολλά στις επιλογές του Ν. Παππά να εξαρτήσει την απόκτηση καναλιού, μόνο από το μέγεθος της δυνατότητας να πληρώσει ( σε άλλες εποχές η αριστερά ανά τον κόσμο έθετε εμπόδια σε όσους επιχειρηματίες ενδέχετο να έχουν δουλειές με το δημόσιο) και τσάκισε το αυτοδιοικητικό κίνημα της αγωνιζόμενης ΕΡΤ με εναν «Ταγματάρχη», ενώ τουλάχιστον ένα αυτοδιοικούμενο κανάλι θα έσπαγε την τηλεοπτική μονοκρατορία της Δεξιάς .
Οι επιλογές για στενότερη συνεργασία με το Ισραήλ και τους Αμερικανούς και η εγκατάλειψη της παραδοσιακής τοποθέτησης της Αριστεράς φαίνεται να ήταν πολύ περισσότερο αποτέλεσμα των «ειδικών στην γεωπολιτική» της αυλής παρά προσωπικών πεποιθήσεων του Αλέξη Τσίπρα.
Την αποτυχία της πολιτικής δράσης από το 2019 ως το 2023 θα είναι ανέντιμο να την χρεώσει κανείς στους «γκρινιάζοντες» παρά στους εμπνευστές της . Αλλά ας αποδεχτούμε ότι αυτή η γραφειοκρατία κουρασμένων αριστερών ήταν το βασικό πρόβλημα. Η ταχύτητα όμως με την οποία πολλοί που ήταν δυσαρεστημένοι με το «κομματικό τέλμα» προσέτρεξαν προς έναν υποψήφιο «ανανεωτή», δίχως να αναρωτηθούν για το παρελθόν του και για τις ιδέες του, δείχνει ασυγχώρητη αποδοχή του συχνότατα αυτοκαταστροφικου «οι εχθροί των εχθρών μου είναι φίλοι μου».
Η θητεία του Κασσελακη στην Γκολντμαν Σακς δεν είναι ανεκδοτολογική. Η πολιτική του προϊστορία με την υποστήριξη του Μπάιντεν ( και όχι του Μπέρνι Σάντερς) και οι απόψεις του στον “Eθνικό Kήρυκα” δεν μπορεί να θεωρηθούν σαν παιδικές αστοχίες δίχως μελέτη και σύγκριση με τις σημερινές του τοποθετήσεις (ΣΕΒ κλπ).
Η συνεργασία του με το CSIS, δεξαμενή σκέψης νεοσυντηρητικών Αμερικανών διανοούμενων που προωθεί το «προφανές πεπρωμένο των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν σε όλον τον κόσμο» και την αμερικανική πολεμική επιθετικότητα, δεν υπόσχεται πολλά καλά για κόμμα της αριστεράς (Ιδίως αν λάβουμε υπόψη ότι εκεί μεγαλούργησαν γίγαντες της προοδευτικής σκέψης όπως ο Κίσιγκερ και ο Μπρεζίνσκι).
Οι πρώτες αντιδράσεις του για τον πόλεμο στην Γάζα που ήταν τόσο κοντά σε αυτές του Μητσοτάκη, έδειχναν ότι κάτι του άφησε αυτή η συνεργασία (βέβαια όταν κατάλαβε ότι δεν τον έπαιρνε να συνεχίσει με αυτές τις απόψεις πλησίασε πιο αποδεκτές από το ελληνικό κοινό απόψεις).
Η τοποθέτηση του για τον πόλεμο στην Ουκρανία ( που φιλοτέχνησαν σε κάποιο βαθμό οι νεοσυντηρητικές δεξαμενές σκέψης ) με την μονόπλευρη ενοχοποίηση της Ρωσίας, παραβλέποντας το πραξικόπημα του Μαιντάν , τη σφαγή της Οδησσού, την απονομιμοποίηση της ρωσικής γλώσσας και κουλτούρας και τον βομβαρδισμό επί οκτώ χρόνια των πόλεων του Ντονμπάς, ίσως δείχνει ότι είναι ακόμα, πολύ πιο κοντά στις αντιδράσεις και εκτιμήσεις Αμερικανών νεοσυντηρητικών παρά οποιωνδήποτε Ελλήνων προοδευτικών πολιτικών.
Ίσως η επιπολαιότητα της σκέψης “Οι εχθροί των εχθρών μου είναι φίλοι μου ” αποτελέσει τεράστιο λάθος και συνεισφέρει επικίνδυνα στην αυτοκτονία της αριστεράς στην Ελλάδα
Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος είναι συνταξιούχος επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot
