Όταν ερωτώνται οι τραπεζίτες για τους πλειστηριασμούς, υποστηρίζουν ότι πρέπει να εκτελούνται τουλάχιστον ως προς τους «στρατηγικούς κακοπληρωτές», δηλαδή τους δανειολήπτες που δεν εξυπηρετούν το δάνειό τους ενώ μπορούν.
Γι’ αυτή τουλάχιστον την κατηγορία δανειοληπτών θα έπρεπε λένε να βγαίνουν τα σπίτια τους στο σφυρί. Κι όχι μόνο τα σπίτια τους αλλά όλα τα υπάρχοντά τους. Μηδενική ανοχή όπως έλεγαν κάποτε και οι πολιτικοί αστέρες.
Αυτή την άποψη έχει και ο υπουργός των Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος. Σε συνέντευξη που έδωσε (στην εφημερίδα ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ) την περασμένη Κυριακή ερωτήθηκε εάν είναι κοινωνικά και πολιτικά επικίνδυνη η εκτεταμένη εκτέλεση πλειστηριασμών ακινήτων και απάντησε ότι «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα τμήμα των δανειοληπτών ανήκει στην κατηγορία των «στρατηγικών κακοπληρωτών», δηλαδή αυτών που θα μπορούσαν κάλλιστα να εξυπηρετήσουν το δάνειό τους, αλλά δεν το κάνουν γιατί δεν υπάρχει αξιόπιστη απειλή.»
Πολύ σωστά τα λέει ο υπουργός. Και πολύ σωστά έχει την άποψη ότι δεν υπάρχει αξιόπιστη απειλή. Πώς να υπάρξει αξιόπιστη απειλή όταν τα ίδια τα στελέχη των τραπεζών είναι μπαταχτσήδες, όπως έλεγε ο Δένδιας και ο Χατζηδακης τους στρατηγικούς κακοπληρωτές;
Πώς να υπάρξει αξιόπιστη απειλή, όταν οι ίδιοι «σβήνουν» τα δάνειά τους και ζητάνε από όλους άλλους να τα πληρώσουν;
Πράγματι, αρκετά από τα μεγαλοστελέχη πήραν μετοχοδάνεια, τα οποία είτε δεν πλήρωσαν αξιοποιώντας τη θέση τους στην τράπεζα και αποφασίζοντας ή να δώσουν bonus στον εαυτό τους ή να “σβήσουν” την οφειλή πουλώντας την σε τρίτους. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση οι τράπεζες έχασαν. Οι ίδιοι κέρδισαν αφού και δεν πλήρωσαν το τίμημα των πράξεών τους, εξαφανίζοντας με διάφορους τρόπους το χρέος (είτε με bonus , είτε με πώληση και εξαφάνιση του δανείου) και παρέμειναν στις θέσεις τους, καλώντας του άλλους μπαταχτσήδες να πληρώσουν.
Συνεπώς όσοι τραπεζίτες επικαλούνται το λεγόμενο moral hazard (τον ηθικό κίνδυνο αθέτησης) ας κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους στον καθρέπτη και μετά να παραιτηθούν. Μόνο έτσι θα αποκατασταθεί η τάξη και το έλλειμμα ηθικού κινδύνου, που υπάρχει σε αφθονία στη χώρα μας.
