«Τον είδα το απόγευμα. Χαιρετηθήκαμε και είπαμε θα τα πούμε το πρωί να πιούμε τον πρωινό μας καφέ. Το παιδί μου δεν μου ξαναμίλησε. Δεν ήπιαμε τον καφέ μας. Στο νοσοκομείο μου είπαν ότι τον μαχαίρωσε η Χρυσή Αυγή. Είδα το παιδί μου στον νεκροθάλαμο», αυτά είπε η Μάγδα Φύσσα, το 2015 όταν και κατέθετε ενώπιον του δικαστηρίου για τη δολοφονία του γιου της, Παύλου Φύσσα, από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά τον Σεπτέμβριο του 2013.
Εκείνο το βράδυ, η Ελλάδα ξύπνησε βίαια από τον λήθαργο που είχε βυθιστεί και δυστυχώς δεν άργησε να ξαναπέσει.
Σχεδόν δύο χρόνια πριν, τον Μάρτιο του 2011 ο Θεόδωρος Πάγκαλος γιουχάρεται στα Καλύβια Αττικής και κάποιος του πετάει ένα γιαούρτι.
Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτά τα δύο; Για έναν υγιή νου καμία απολύτως. Το ένα είναι μία στυγερή δολοφονία ενός νέου ανθρώπου από ναζί εγκληματίες και το άλλο είναι μία γελοιότητα που έλαβε χώρα σε ένα προάστιο και είχε αποδέκτη τον αντιπρόεδρο της τότε κυβέρνησης.
Ο Παύλος Τσίμας όμως, από το χθεσινό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ είχε διαφορετική άποψη.
Με αφετηρία τη θεωρία των δύο άκρων, ορμώμενος από τη φασιστική επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη, προσπαθώντας να φτιάξει μία παραλλαγή του «για τη Μαρφίν όμως δεν λέτε τίποτα» και εξισώνοντας τις διαμαρτυρίες για τους πλειστηριασμούς με την επίθεση στον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, ο Παύλος Τσίμας μη μπορώντας να δαμάσει την επιθυμία του να αποδείξει πως η βία είναι μία και είναι η ίδια όποια μορφή και αν έχει, είπε το εξής: «Aν γιαουρτώνουμε τον Πάγκαλο είναι μια χαρά, αν μαχαιρώνουν τον Φυσσα είναι κακό».
Το πρόβλημα εδώ, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι είπε την παραπάνω φράση, αλλά ότι δεν ντράπηκε να την πει.
Το ουσιαστικό θέμα όμως δεν είναι μόνο η εξίσωση του γιουχαρίσματος με έναν φόνο αλλά το αντίστροφο. Είναι η εξίσωση του φόνου με το πέταμα ενός γιαουρτιού. Το απόλυτο ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής. Πάω στοίχημα πως όποιος χρυσαυγίτης είδε το χθεσινό δελτίο του ΣΚΑΙ, μειδίασε αυτάρεσκα και το βράδυ έδειρε τη γυναίκα του νιώθοντας καλύτερα με τον εαυτό του.
Υπάρχουν κάποια νοητά όρια στην ηθική και τη συνείδηση του κάθε ανθρώπου. Υπάρχει όμως και η «κοινή ηθική» – κατά την «κοινή λογική» – η οποία αυτή τη φορά, στο βωμό των ίσων αποστάσεων και του πλυντηρίου που τολμά να ξεπλύνει ακόμα και ναζί, ξεπεράστηκε κατά πολύ.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν ο κ. Τσίμας θα μπορούσε να τεκμηριώσει αυτή του την εξίσωση μπροστά στη μάνα που δεν ήπιε τον πρωινό καφέ με το παιδί της.
