Επικοινωνιακός και γοητευτικός ο βάρδος της ροκ, Νικ Κέιβ, στις τρεις sold out εμφανίσεις στην Αθήνα.
Μας είχε προειδοποιήσει εξαρχής, ότι δε θα βλέπαμε μια ακόμη συναυλία του. Θα ακούγαμε τα τραγούδια του «γυμνά», κι αυτή η γύμνια θα σηματοδοτούσε την επιστροφή σε μια πιο «εσωτερική αίσθηση». Έτσι ακριβώς ήταν. Γιατί οι βραδιές του Νικ Κέιβ στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση -όπου βρεθήκαμε την Κυριακή-, ήταν λιγότερο κλασικές συναυλίες, και περισσότερο νύχτες ακρόασης, όπου ο στίχος ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής, αντηχούσε πεντακάθαρα, μονοπωλούσε την προσοχή και κάθε εγκεφαλικό κύτταρο σκέψης για δύο ώρες και κάτι. Ούτε σκηνικά, παρά μόνο ένα πιάνο και ένας προβολέας να πέφτει πάνω του, ούτε μεγάλη μπάντα, με έναν μόνο συνοδοιπόρο, κι αυτόν διακριτικά, τον φοβερό μπασίστα Κόλιν Γκρίνγουντ, που όπως είπε τον έκλεψε από ένα «μικρό συγκρότημα» που λέγεται Radiohead (!).
Ο μινιμαλισμός και η λιτότητα του «ήχου» έδινε χώρο όχι μόνο στην στεντόρεια φωνή του βαρύτονου Κέιβ να απλωθεί στην αίθουσα-και ήταν ανατριχιαστική κάποιες φορές- αλλά κυρίως, και το πιο σημαντικό, στο να στέκεται η σκέψη και το μυαλό αποκλειστικά στον στίχο του μέσα από μια πορεία έμπνευσης σαράντα χρόνων. Γραφή ποιητική και λυρική, κοφτερή ή ερωτική, σκληρή ή μεταφυσική. Και πένθιμη. Και σε αυτό ακόμα εξομολογητικός ήταν αφού μοιράστηκε μαζί μας το γεγονός ότι έχει γράψει τραγούδια με την σκέψη ότι οι λέξεις καλούν όσους λείπουν να γυρίσουν κάποτε πίσω. Λόγια που οδηγούν στην υπενθύμιση της δικής του απώλειας, των δύο παιδιών του.
Μέσα στο καλοσιδερωμένο του κοστούμι, σαν δανδής άλλων εποχών, ένας απίστευτος ροκ βάρδος, ο Νικ Κέιβ ήταν τόσο επικοινωνιακός όσο ποτέ άλλοτε και με έναν τρόπο που δε θα λειτουργούσε αυτή η συνθήκη σε μεγάλο συναυλιακό χώρο. Σύστηνε τα τραγούδια του, είπε μικρές ιστορίες για κάποια από αυτά, όπως για το «Papa Won’t Leave you, Henry», που εμπνεύστηκε για να νανουρίζει τον γιο του, έκανε πλάκες, έπαιξε και μια παραγγελιά, το «Sad waters» που ζήτησε μία Μαρία στο Red Hand ένα διαδιαδραστικό μπλογκ του Κέιβ. Ερμήνευσε πολλά ακόμα, το «The Mercy seat», το συγκινητικά ερωτικό «The ship song», το «Jubilee street», το «Balcony» σε ένα διαδραστικό παιχνίδι με τους θεατές του εξώστη, και το σπαρακτικό «O children» που αφιέρωσε στα παιδιά όλου του κόσμου, λέγοντας και το εξής, «υποφέρουν λόγω της συγκεκριμένης κατάσταση». Μια φράση που οδήγησε στον συνειρμό των παιδιών της Γάζας. Θα μπορούσε βέβαια, να το πει ξεκάθαρα αλλά δεν το έκανε. Ίσως αυτό να εννοούσε. Ίσως πάλι, εμείς να φανταζόμαστε ότι εννοούσε αυτό.
Για το encore άφησε το «Palaces of Montezuma», το «Shivers» που αφιέρωσε στον παλιό συνεργάτη του και κιθαρίστα Ράουλαντ Χόουαρντ λέγοντας ότι το είχε γράψει σε ηλικία μόλις 16 ετών ενώ μνημόνευσε και τον Μαρκ Μπόλαν των T.REX παίζοντας το «Cosmic dancer». Φινάλε έκανε με το «Carnival is over», που έδωσε πάσα σε πολλούς θαυμαστές του, να τραγουδήσουν μαζί του τον στίχο «Though the carnival is over, I will love you till I die».
