Ανταπόκριση και αποκλειστικές φωτογραφίες από τη συναυλία του Bruce Dickinson στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, λίγες μέρες πριν από την εμφάνισή του στο Release Athens Festival.
Κείμενο – φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης
Έχοντας πάρει φόρα από την περσινή επιτυχημένη προσπάθεια να δω και να φωτογραφίσω τους Iron Maiden στην Κρακοβία στο πλαίσιο της «The Future Past» περιοδείας, δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να κάνω το ίδιο και με τον Bruce Dickinson, στην πρώτη σόλο περιοδεία του μετά από 22 ολόκληρα χρόνια. Μια περιοδεία που γίνεται στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του νέου του άλμπουμ «The Mandrake Project», η οποία θα κάνει στάση στην Αθήνα, την Κυριακή 21 Ιουλίου στο Release Athens 2024.
Η πόλη της Βουδαπέστης ήταν ιδανική επιλογή για κάποιον που θέλει να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Το Σάββατο 1 Ιουνίου προσγειωθήκαμε στην πανέμορφη, γεμάτη ζωντάνια αλλά απρόβλεπτη καιρικά, πρωτεύουσα της Ουγγαρίας και το ίδιο απόγευμα κατευθυνθήκαμε στον χώρο που θα φιλοξενούσε τη συναυλία. Το κατάμεστο Red Stage του Barba Negra είναι ένας κλειστός χώρος φτιαγμένος από τέντα, χωρητικότητας περίπου 4.000 ατόμων. Μια τέντα που μας προστάτεψε από τη βροχή που έπεφτε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Αφού τακτοποιήθηκαν όλες οι λεπτομέρειες κατευθυνθήκαμε προς το υπέρ το δέον άνετο photo pit μαζί με τους υπόλοιπους φωτογράφους, για το ζέσταμα με τους Divided. Παρά τα όποια τεχνικά ζητήματα, το ουγγρικό συγκρότημα έδειχνε έμπειρο πάνω στη σκηνή, με πολύ προσεγμένη παρουσία, κοστούμια και γενικά πολύ θετική ενέργεια. Ιδανικό ξεκίνημα.
Το ρολόι δείχνει 19:55. Πάντα πριν βγει το συγκρότημα στη σκηνή, «σκανάρω» τους οπαδούς που βρίσκονται στο κάγκελο, των οποίων η αναμονή-ενθουσιασμός έχει φτάσει στα ύψη. Παίρνω κι εγώ την ενέργεια και η αδρεναλίνη μου φτάνει επίσης ψηλά μέχρι να γίνει το blackout και να βγει ο καλλιτέχνης στη σκηνή. Ο καθένας και η καθεμία εκεί μπροστά, μπορεί να ήρθε απλά να διασκεδάσει, άλλες φορές μπορεί όμως να έχει τη δική του ιστορία πίσω από το προφανές. Όπως η κυρία στην άκρη της σκηνής, που σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας κρατάει σαν εικόνισμα το βιβλίο-αυτοβιογραφία του Bruce Dickinson «What Does This Button Do?». Ή όπως ο Andy, που μου ποζάρει επίμονα και στη συνομιλία που είχαμε μετά το πέρας της συναυλίας μου μίλησε για τη ζωή του.
Ο Andy είναι 52 ετών και ζει στο Μόναχο της Γερμανίας και με μόνη βοήθεια και συντροφιά τη heavy metal μουσική, σώθηκε μετά από μια επταετία καταχρήσεων που τον οδηγούσαν σε βέβαιο θάνατο (δείτε το documentary «Heavy Metal Saved My Life» που μιλάει για την ιστορία του). Είναι 28 χρόνια καθαρός και είδε για πρώτη φορά τους Iron Maiden 40 ολόκληρα χρόνια πριν, στην περιοδεία του «Powerslave» και μέσω της προσωπικής του ιστορίας και του documentary θέλει να βοηθήσει και να εμψυχώσει άλλους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.
Το συγκρότημα που συνοδεύει τον Bruce Dickinson, γνωστό πια και ως The House Band Of Hell είναι σε τρομερά κέφια. Από την εντυπωσιακή Tanya O’ Callaghan στο μπάσο (που έχει παίξει και στις τελευταίες συναυλίες των Whitesnake πλάι στον David Coverdale), τον πληθωρικό και γεμάτο ενέργεια Mistheria στα πλήκτρα, μέχρι το κιθαριστικό δίδυμο των Chris Declercq και Philip Naslund που προσπαθούν να αναπληρώσουν την απουσία του Roy Z., βασικού συνθέτη και συνεργάτη του Dickinson σε όλη την εκτός Iron Maiden καριέρα του. Να μην ξεχάσουμε και τον «κρυμμένο» πίσω από το drum kit Dave Moreno, που έχει ηχογραφήσει τα τύμπανα στα δύο τελευταία άλμπουμ του εμβληματικού τραγουδιστή.
Και ερχόμαστε φυσικά στον ίδιο τον Bruce Dickinson που δε σταματάει να οργώνει τη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ. Η γενικότερη απόδοση όλων είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, αλλά αυτό που σε καθηλώνει είναι το πάθος και η διάθεσή τους. Σε κάποια από τα κομμάτια που γενικά είναι πολύ απαιτητικά φωνητικά, ο Dickinson δείχνει να κρατάει εσκεμμένα δυνάμεις χωρίς όμως αυτό να ενοχλεί ιδιαίτερα. Όπως σχολίασε ο ίδιος προς το τέλος του σετ ταλαιπωρούνταν από ίωση-λαρυγγίτιδα, πράγμα που επιβεβαιώθηκε με την ανακοίνωση της ακύρωσης της επόμενης συναυλίας στο Βουκουρέστι. Αν αποδίδει έτσι κάποιος στα 65 του και με λαρυγγύτιδα τότε δεν ξέρω τι μπορούμε να περιμένουμε όταν έρθει ξεκούραστος και υγιής στην Αθήνα…
Η γενικότερη όρεξη και απόδοση του Dickinson είναι σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Αποπνέει μια φοβερή δίψα, εντός και εκτός σκηνής, κάτι που δείχνει μια γενικότερη ισορροπία, καθώς φαίνεται να απολαμβάνει όσα κάνει τα τελευταία χρόνια. Το promotion που προηγήθηκε της περιοδείας, οι πάρα πολλές εμφανίσεις, οι συνεντεύξεις, τα signing session events με οπαδούς σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Για ένα μεγάλο διάστημα, η παρουσία του μουσικά ήταν περιορισμένη, με τον ίδιο να ρίχνει μεγαλύτερο βάρος στις υπόλοιπες, εκτός μουσικής βιομηχανίας, δραστηριότητές του. Όμως μετά την μεγαλειώδη νίκη του απένταντι στον καρκίνο, δείχνει να έχει επιστρέψει για τα καλά σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε ότι ξέρει να κάνει με απόλυτη επιτυχία: μουσική και συναυλίες. Κάτι που εύκολα καταλαβαίνει κανείς από το βαρύ πρόγραμμα, με ή χωρίς τους Iron Maiden.
Το setlist βασίζεται κυρίως στο πρόσφατο The Mandrake Project και στα τρία άλμπουμ που έβγαλε από το 1998 έως το 2005 (Accident Of Birth, The Chemical Wedding, Tyranny Of Souls). Αγνοούνται πλήρως τα Skunworks (1996) και Tattooed Millionaire (1990), αλλά δεν θα μπορούσε να λείπει το μεγάλο hit της προσωπικής του καριέρας, το Tears Of The Dragon μέσα από το Balls To Picasso.
Η αναμονή για την εμφάνιση του Bruce Dickinson στην Ελλάδα σε λίγες βδομάδες, και πιο συγκεκριμένα την Κυριακή 21 Ιουλίου 2024 στο Release Athens 2024 έχει μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι με το φεστιβαλικό και πολύ μεγαλύτερο κοινό της Αθήνας, πλάι στους Accept και Judas Priest, θα ζήσουμε μια από τις πιο δυνατές συναυλιακές βραδιές του καλοκαιριού.
