Είδαμε το «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου

Η ιστορία της Μπέλα (ένας συνδυασμός του μύθου του Φράνκενσταϊν και της «Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων») διαθέτει αιχμηρές πολιτικοκοινωνικές νύξεις για το ρόλο της σύγχρονης γυναίκας καθώς και τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των δύο φύλων.

Πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί στο γεμάτο από κόσμο Ιντεάλ η δημοσιογραφική προβολή του «Poor things», της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου. Η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας και έχει προταθεί για 7 Χρυσές Σφαίρες, αφηγείται την ιστορία μιας εγκύου γυναίκας (Έμα Στόουν) στο Βικτωριανό Λονδίνο που αυτοκτονεί πηδώντας από γέφυρα του Τάμεση. Το ακόμη άκαμπτο αν και νεκρό σώμα της επαναφέρει στη ζωή ο αντισυμβατικός επιστήμονας και χειρουργός Γκόντγουιν Μπάξτερ (Γουίλεμ Νταφόε) που ειδικεύεται σε αλλόκοτους πειραματισμούς με τα μέλη του ανθρώπινου σώματος. Η «νέα» γυναίκα που δημιουργείται, βαφτίζεται Μπέλα Μπάξτερ από τον επιστήμονα, ο οποίος αντικαθιστά το νεκρό εγκέφαλο της με εκείνον του μωρού που κυοφορούσε κι ήταν ακόμη ζωντανό, όταν βρέθηκε το πτώμα της. Καθώς όμως το μεγάλωμα της μικρομέγαλης Μπέλα μόνο εύκολο δεν είναι, ο Μπάξτερ αναγκάζεται να προσλάβει για βοηθό ένα φοιτητή του (Ράμι Γιούσεφ), ο οποίος την ερωτεύεται. Η Μπέλα όμως έχει αρχίσει να ανακαλύπτει τις χαρές που μπορούν να κρύβουν κάποια… πονηρά παιχνίδια με το σώμα της κι αποφασίζει να το σκάσει από τους δύο «προστάτες» της. Θα ακολουθήσει τον τυχοδιώκτη και ναρκισσιστή δικηγόρο Ντάνκαν Γουέντερνμπερν (Μαρκ Ράφαλο) στο ταξίδι του στην Λισαβόνα, πόλη στην οποία η έκπληκτη ηρωίδα θα αρχίσει να ανακαλύπτει ένα προς ένα τα μεγάλα θαύματα της ζωής και θα σχεδιάσει το δρόμο προς την απελευθέρωση της.

Αυτή είναι πάνω κάτω η υπόθεση του έργου που αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του Λάνθιμου και της Αμερικανίδας σταρ Έμα Στόουν σε μεγάλη μήκους ταινία μετά από την «Ευνοούμενη» του 2017 (ακολούθησε η μικρού μήκους «Βληχή» και το σπονδυλωτό «And»). Το σενάριο του Τόνι Μακναμάρα βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Σκοτσέζου Άλισντερ Γκρέι (τα γραμμένα το 1992 «Χαμένα Κορμιά» κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νεφέλη) και αφορά μια ακόμη διαχρονική ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης, δοσμένη όμως από την υπογράμμιση επίκαιρων στοιχείων όπως η αναζήτηση της σεξουαλικότητας και η αυτοδιάθεση του σώματος, το ζήτημα της ελευθερίας και της ισότητας αλλά και το σπάσιμο των ερωτικών ταμπού. Προφανώς και η ιστορία της Μπέλα (ένας συνδυασμός του μύθου του Φράνκενσταϊν και της «Αλίκης στη Χώρα των θαυμάτων») διαθέτει αιχμηρές πολιτικοκοινωνικές νύξεις για το ρόλο της σύγχρονης γυναίκας καθώς και τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των δύο φύλων. Το σαρδόνιο χιούμορ στους διαλόγους που θρυμματίζουν απολαυστικά κάθε έννοια σοβαροφάνειας και ο απόκοσμος, παραμορφωτικός διάκοσμος – εξαίρετη η ευρυγώνια τεχνικολόρ φωτογραφία του Ιρλανδού Ρόμπι Ράιαν- δημιουργούν μια έντονη αίσθηση μελαγχολίας. Η περιπέτεια της Μπέλα «φωτογραφίζει» την ιστορία μιας γηρασμένης και παρηκμασμένης Ευρώπης (έμφαση στο αμαρτωλό παρελθόν της Γηραιάς και πατριαρχικής ηπείρου, με τη στέρηση ελευθερίας και δικαιωμάτων στις γυναίκες αλλά και την καταδίκη σε φτώχια ολόκληρων λαών ελέω αποικιοκρατίας) που πασχίζει να βρει το δρόμο της, ανάμεσα στις ανερχόμενες δυνάμεις της τεχνολογικής προόδου και τις νέες πολιτικές (οι αναφορές στο σοσιαλισμό στο κομμάτι του «Παρισιού») ιδεολογίες.

Το «Poor things» πριν και πάνω από όλα είναι μια κωμωδία που χαρακτηρίζεται από όλα τα γνωστά στοιχεία της τυπικής λανθιμικής σφραγίδας: υπόγεια ειρωνεία, ντελικάτη σκηνοθεσία, αφήγηση που ισορροπεί μεταξύ εμπορικού και καλλιτεχνικού προφίλ και εξερευνητική ματιά με πολιτική άποψη που τονίζεται από αξιομνημόνευτες ερμηνείες. Οι Γουίλεμ Νταφόε και Μαρκ Ράφαλο είναι βέβαιο πως μετά από τις υποψηφιότητες τους στις Χρυσές Σφαίρες, θα βρουν θέση (αν όχι και οι δύο σίγουρα ένας από αυτούς) και στην οσκαρική πεντάδα. Εκείνη που είναι σίγουρο ότι θα παίξει δυνατά για το φετινό όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας είναι η Έμα Στόουν, η οποία παραδίδει μια αλάνθαστη περφόρμανς, ενισχυμένη τόσο από άποψη κίνησης (οι σπασμωδικές κινήσεις ενός μωρού παγιδευμένου σε σώμα μεγάλου, ο άναρχος χορός στη Λισαβόνα, οι σατιρικές ερωτικές στάσεις κ.α.) όσο και σε επίπεδο ψυχολογικής και συναισθηματικής εξέλιξης.

Η δε μεταμόρφωση της στο αδάμαστο θηλυκό σύμβολο που δεν υποχωρεί πλέον μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν αφέντη, διαθέτει τόση γοητεία και δυναμισμό που δεν μπορούμε να φανταστούμε άλλη ηθοποιό που θα τα κατάφερνε καλύτερα με τον ίδιο ρόλο.