Έρωτας ο τρυφερός, ο ανέφικτος, ο ανεκπλήρωτος. Έρωτας συγκλονιστικός, αδυσώπητος, έρωτας ο πλάνης.
Λίγες ημέρες πριν την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «ΕΡΩΣ ΜΟΝΟΠΤΕΡΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΣ» βρεθήκαμε στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού και είδαμε αποκλειστική πρόβα.
Η πρόσφατη υγειονομική κρίση μέσα από την απομόνωση που επέβαλαν πολιτεία και media τραυμάτισε τις ζωές μας με τρόπο που αρκετούς από εμάς μας έκανε να κοιτάξουμε λίγο μέσα μας. Να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να βρούμε τον χρόνο, τον πολύτιμο και ανεκτίμητο χρόνο, να συλλογιστούμε σε ποιο δικό μας εσωτερικό τόπο θέλουμε να επιστρέψουμε.
Η ηθοποιός και σκηνοθέτρια Μάρια Φλωράτου σε ένα One-Woman Show μας «σερβίρει» την πιο διασκεδαστική και ανθρώπινη συνταγή επιβίωσης. Κατά τη διάρκεια των lockdown πήρε χαρτί και μολύβι και έγραψε ένα μονόλογο που πραγματεύεται την επιθυμία για ένωση. Όχι μόνο την ερωτική. Κάθε επαφή και κάθε ένωση που μας έκλεψε η πανδημία και που μας εξουθένωσε ψυχικά και σωματικά.
Συγκεντρώνοντας αποσπάσματα από τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη στιχουργική και τη μουσική η Μάρια Φλωράτου συνδημιούργησε μαζί με τον Γεράσιμο Γεννατά ένα μουσικοθεατρικό variété. Η παράσταση έχοντας στοιχεία μεσοπολέμου, πρόζας και επιθεώρησης ισορροπεί ανάμεσα στο αλλόκοτο και τη θεατρική παραδοξολογία. Λίγο από μπουλούκια ως άλλοι «κονφερανσιέ» μας καλούν να εξερευνήσουμε τον κόσμο τους σε ένα ταξίδι που θα σας κάνει να επιθυμήσετε, να μοιραστείτε, να υπάρξετε.
Αποσπάσματα από την Θεογονία και τη Μήδεια του Ευριπίδη παντρεύονται με τα μπλουζ του Έλβις και τα ακόρντα του Νικ Κέιβ. Ο Πλούταρχος συναντάει τον Γιάννη Πλούταρχο και τον Τσιτσάνη. Οι ερωτικές επιστολές της Μάτσης Χατζηλαζάρου και τα ποιήματα του Περικλή Γιαννόπουλου συνομιλούν με τον Πούσκιν και τον Γρυπάρη.
Η σκηνοθεσία του Γεράσιμου Γεννατά είναι στην κυριολεξία μαγική. Κι αν νομίζεται πως «φιλολογώ» ή υπερβάλω τότε πρέπει να δείτε οπωσδήποτε αυτή την παράσταση. Η Μάρα Φλωράτου και ο σκηνοθέτης δεν είναι η πρώτη φορά που συναντιούνται επί σκηνής. Από το «Οι τόποι είναι ήχοι» αυτά τα δυο παράξενα πουλιά μεταμορφώνονται και εξελίσσονται τόσο υποκριτικά όσο και σκηνοθετικά. Ο Γεννατάς εξασφαλίζει όλες τις ερμηνευτικές περιοχές που χρειάζεται ένας ηθοποιός για να μπορέσει να νιώσει ασφαλείς και να ξεδιπλωθεί πάνω στη σκηνή. Δεν διαχωρίζεται από τον ηθοποιό αλλά κι ούτε τον περιορίζει. Χρησιμοποιώντας διάφορες θεατρικές γλώσσες χτίζει μια στιβαρή σκηνοθεσία δίνοντας εξαιρετική πάσα στη Μάρα Φλωράτου που όπως και η ίδια θα αναφέρει στη συζήτηση μας βρίσκεται στην πιο ώριμη ερμηνευτική της στιγμή.
Συζήτηση με τον Γεράσιμο Γεννατά και τη Μάρα Φλωράτου.
Από την πρώτη στιγμή που αρχίσατε να γράφετε το έργο μέχρι και σήμερα προσθέσατε-αφαιρέσατε κομμάτια; Σας ρωτώ γιατί είναι λες και γράφηκε πριν από λίγα λεπτά. Τόσο επίκαιρος ο λόγος σας
Αρχίσαμε μαζί με τον Γεράσιμο να μιλάμε και να συνθέτουμε κείμενα από το πρώτο lockdown. Έκτοτε, το ταξίδι ήταν μεγάλο. Πολλές οι εξελίξεις και έντονες. Συχνά επιστρέφαμε στο κείμενο και αλλάζαμε κάποια πράγματα αλλά για να είμαι ειλικρινής κυρίως προσθέτουμε υλικό. Αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν να επικεντρωθούμε στη δύναμη που σου δίνει ο έρωτας και η ζωή. Τα στοιχεία της επικαιρότητας που είδες ήταν η αφορμή, αν θες για να μπορέσουμε να μοιραστούμε με τους ανθρώπους αυτό που νιώσαμε και εμείς και όλοι μας την περίοδο που προηγήθηκε. Να κάνουμε τη σύνδεση. Μια επαφή που στερηθήκαμε όλοι μας και αυτή ακριβώς υπερασπιζόμαστε.
Αντιλαμβάνομαι πως η περίοδος της πανδημίας σας δυσκόλεψε αρκετά.
Ισχύει αυτό. Άλλαξε η ζωή μας με πολύ βίαιο τρόπο και δεν νομίζω πως θα επιστρέψουμε ποτέ σε αυτό που είχαμε πριν. Θα μου πείτε και τι πειράζει; Δεν ξέρω αν πειράζει κι αν είμαστε καλύτερα τώρα. Αυτό που παρατηρώ είναι πως αν θέλουμε να είναι καλύτερο το μετά πρέπει να μην χάσουμε τα στοιχεία εκείνα –πριν πανδημίας- που μας κρατούσαν σε επαφή με τους άλλους ανθρώπους γιατί κανένα καλό δεν βρίσκεται στην απομόνωση. Εκεί βρίσκεται μόνο η κατάθλιψη, η μοναξιά, το μόνος. Είναι φοβερό να μην μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν.
Τον έρωτα μπορούμε να τον εμπιστευτούμε;
Νομίζω πως ναι. Όχι γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να μας προδώσει, κάθε άλλο, στην κόλαση μας στέλνει αλλά αν είναι να πέσουμε ας είναι από έρωτα.
Ισχύει ότι ο Γεράσιμος Γεννατάς μόλις του είπατε τη σκέψη σας απάντησε «Εδώ ο κόσμος καίγεται με τον Έρωτα θα ασχολούμαστε»;
Ναι, ναι ισχύει. Είναι ακριβώς το πρώτο πράγμα που μου είπε. Και επειδή ο Γεράσιμος είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που υπάρχουν αυτή την στιγμή με κατάλαβε αμέσως και με βοήθησε πολύ.
Είναι μια δική σας στιγμή αυτό το έργο;
Είναι μια από τις πιο δυνατές εσωτερικές στιγμές μου. Ένα ζωντανό υλικό που συνέχεια το φέρναμε μπροστά μας. Στην πρόβα στήθηκε όλη η παράσταση. Φέρναμε κείμενα και τα φανταζόμασταν, τα δοκιμάζαμε. Βουτιά στα βαθιά αλλά νιώθω έτοιμη για αυτό που πρόκειται να γίνει.
Στην παράσταση κύριε Γεννατά υπάρχει πολιτικό σχόλιο χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να προσδιορίζει την παράσταση. Όλα συμβαίνον στο βαθμό που πρέπει.
Η παράσταση είναι φιλτραρισμένη και προσανατολισμένη στην αγάπη για τον άνθρωπο. Νομίζω πως πρόκειται για μια βαθιά ανθρωπιστική παράσταση. Τρυφερή απέναντι στο πλάσμα που κάπως έχει σκοτιστεί. Ζούμε σαν να έχουμε μπει μέσα σε ένα μισοσκόταδο. Σε ένα ημίφως και ψηλαφιστά ψάχνουμε να δούμε που θα πάμε. Επειδή αναφέρθηκες στο πολιτικό στοιχείο θέλω να πω αυτό. Δεν γίνεται να μην υπάρχει πολιτική σκέψη από τη στιγμή που τοποθετείσαι δημοσίως και εκφράζεσαι. Η συμπεριφορά μας στο δρόμο είναι μια πολιτική πράξη από μόνη της. Δεν απευθυνόμαστε στο πολιτικό γίγνεσθαι αλλά η λειτουργία μας είναι πολιτική.
Πλανά ή πλανάτε ο έρωτας;
Δεν ξέρει τι του γίνεται. Είναι και ό ίδιος έρμαιο γιατί χαίρεται, γιατί δεν ακολουθεί ντιρεκτίβες, ακολουθεί μόνο τον παλμό καρδιάς του. Δεν ξέρω πώς να το πώς. Νομίζω πως έχει διαταραχθεί ο ίδιος ο οργανισμός μας. Έχουν διαταραχθεί τα εσωτερικά μας υγρά και όργανα. Έχουμε μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο. Χαζολογώντας με φίλους τις προάλλες σκεφτόμουν πως οι ευρωπαίοι κατακτητές ανακάλυψαν τη Νέα Γη αφού πρώτα έδωσαν στους Ινδιάνους κάτι καθρεφτάκια. Οι Ινδιάνοι μαγεύτηκαν από τα ψεύτικα γυαλάκια και τα κοίταζαν όλη ημέρα. Έβλεπαν το πρόσωπο τους όλη την ημέρα. Σήμερα αυτά τα πέντε δισεκατομμύρια πανέξυπνων ανθρώπων που κυκλοφορούμε στον πλανήτη έχουμε το κινητό στο χέρι που είναι το δικό μας προσωπικό καθρεφτάκι, το δικό μας γυαλάκι που μας έχει μαγέψει και ορίζει τις ζωές μας. Δεν γίνεται να νομίζεις πως έχεις κατακτήσει τον κόσμο όταν στην ουσία είσαι αποβλακωμένος. Δεν θέλω να δαιμονοποιήσω την τεχνολογία αλλά έχει σημασία πως την χρησιμοποιούμε. Όλη αυτή η κατάσταση μας έχει απομακρύνει από τον άνθρωπο. Δεν ζούμε, δεν ερωτευόμαστε. Είμαστε όμηροι των δικών μας μπιχλιμπιδιών. Από τη στιγμή που άρχισε να καλπάζει το τελευταίο άρμα του καπιταλισμού, ο νεοφιλελευθερισμός, ο άνθρωπος χάνει διαρκώς κομμάτια από την ανθρωπιά του. Ο ουμανισμός μας έχει στερέψει. Πρέπει να αποφασίσουν οι άνθρωποι και να απαντήσουν πολύ ειλικρινά στους εαυτούς τους αν θέλουν να ζουν μαζί με άλλους ανθρώπους. Οι λαοί μεταξύ τους διαχωρίζονται. Οι εταιρίες προσπαθούν να πουλήσουν πατρίδες για να χωρίσουν τους λαούς. Κι αφού το καταφέρουν εκτός τειχών μετά το προσπαθούν και εντός. Κανέναν τους δεν συμφέρει η αλληλεγγύη των λαών. Δεν θέλουν να μας δουν μαζί.
