Ένα μοντέρνο ονειρόδραμα με τη Δήμητρα Χατούπη και τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο, σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Αμπατζή, είναι «Το δάσος» του Νταίηβιντ Μάμετ.
Μια καλύβα στο δάσος υπήρξε ανέκαθεν το ασφαλές καταφύγιο συγγραφέων με τάση προς τον αναχωρητισμό, όπως ο Θορώ ή βαρύθυμων φιλοσόφων, όπως ο Χάϊντεγκερ και ο Βιτγκενστάιν. Λιγότερο ταπεινό αλλά εξίσου κατάλληλο για απομόνωση και περισυλλογή, μακριά από τον θόρυβο της πόλης και έξω από το πυκνό δίκτυο του σύγχρονου βιομηχανικού πολιτισμού είναι και το εξοχικό των ημερών μας. Παρέχει την ευκαιρία της αβίαστης πρόσβαση στη φυσική ζωή και την συναισθηματική αφορμή για μία συνήθως ανέξοδη ονειροπόληση.
Το δάσος του Μάμετ ωστόσο βρίσκεται πέρα απ’ αυτές τις συμβάσεις και υπονομεύει τη δυναμική τους. Οι νεαροί εραστές που θα στεγάσει για ένα δωδεκάωρο, ο Νικ και η Ρουθ, είναι λιγότερο αφελείς απ’ όσο αρχικά φαίνονται και το εξοχικό όπου θα καταφύγουν είναι εξαρχής τυλιγμένο σε μια παραισθητική ατμόσφαιρα την οποία φωτίζει διακριτικά ο Γιώργος Αγιαννίτης και απεικονίζει έξοχα στην σκηνογραφία της η Νίκη Ψυχογιού. Δάσος και εξοχικό συνείρονται εδώ σε μια μυστηριώδη ενότητα που θα αποκαλύψει στο νεαρό ζευγάρι όλα όσα αποφεύγουν ν’ αντικρύσουν κατάματα στην κανονική, την εντός των ορίων του άστεως, ζωή τους.
Ο Θοδωρής Αμπαζής, που έγραψε και την ανάερη μουσική της παράστασης, σκηνοθέτησε το κείμενο του Μάμετ ως μοντέρνο ονειρόδραμα, συναφές με την οπτική του Στρίντμπεργκ αλλά και εκτεινόμενο πέραν αυτής. Κινούμενος σε κλίμα ομόλογο με τη χαμηλόφωνη μετάφραση της Έλσας Ανδριανού, ο Αμπαζής θα οδηγήσει τους ρομαντικούς εραστές σε μονοπάτια που αγνοούν και θα διευθύνει με σίγουρο χέρι τις εσωτερικές συγκρούσεις του καθενός. Η βραδινή φυγή προς το δάσος μοιραία παρασύρει μαζί της και τα απόβλητα της πόλης ενώ η έξοδος απ’ αυτό όταν ξημερώνει θα φανεί τραυματική και για τους δύο, αλλά ίσως να αποδειχθεί λυτρωτική για τη σχέση τους.
Εξίσου εύστοχη υπήρξε η σκηνοθετική επιλογή των άξιων πρωταγωνιστών της παράστασης. Με τη Βάσια Παππά να τους συνοδεύει επί σκηνής με τη μουσική της, η Δήμητρα Χατούπη και ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος έδεσαν σ’ ένα υποκριτικά άψογο σχήμα. Η Χατούπη έπλασε τη Ρουθ με χοϊκά υλικά και σθεναρές αντιστάσεις απέναντι σε μια ζωή αδιέξοδων συμβιβασμών και τοποθέτησε σε ενιαίο αλλά ρωγμώδες πλαίσιο την ευπάθεια και την αποφασιστικότητά της. Έτσι απέδωσε με την απαραίτητη ευλυγισία τη διαρκή ταλάντευση της τρυφερής ηρωίδας της μεταξύ μιας σχεδόν ανέφελης αισιοδοξίας και της οδυνηρής αυτεπίγνωσης που απειλεί με ματαίωση τα άμεσα σχέδιά της. Ο Γκοτσόπουλος έχτισε προοπτικά και με αίσθηση των κρίσιμων ισορροπιών τον ρόλο του Νικ ως αγοριού που μόλις εγκατέλειψε την αθωότητα της εφηβείας. Κινούμενος υπ’ αυτό το πρίσμα προίκισε τον ήρωά του με το κράμα συγκρατημένης ευαισθησίας και αιφνίδιων εκρήξεων βίας που ανταποκρίνεται στην αβέβαιη ψυχική κατάσταση του νεαρού άνδρα.
INFO
Θέατρο ΕΛΕΡ-Ελένη Ερήμου. Τετάρτη έως Κυριακή (μέχρι 12 Απριλίου)
