Είδαμε την παράσταση «Ταγκαλάκι» για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο

Η λέξη Ταγκαλάκι προέρχεται από την τουρκική λέξη dangalak και χαρακτηρίζει τον άτακτο, τον ανυπάκουο. Ταγκαλάκι είναι και ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου από τη συλλογή «Ξένα γόνατα» και δεν νομίζω πως υπήρχε καταλληλότερος χαρακτηρισμός για να περιγράψει τον ποιητή.

Ίσως, αυτός είναι και ο λόγος που ο δημοσιογράφος και κινηματογραφιστής, Αντώνης Μποσκοΐτης, έδωσε αυτόν τον τίτλο στο νέο του θεατρικό έργο μεταφέροντας στο σανίδι την συνέντευξη που πήρε από τον Χριστιανόπουλο λίγα χρόνια πριν ο δεύτερος  φύγει από τη ζωή.

Το να ζωντανέψεις στη σκηνή, σε μορφή θεατρικού μονόπρακτου, μια persona όπως αυτή του Ντίνου Χριστιανόπουλου ενέχει δύο πολύ σοβαρούς κινδύνους. Αφενός να παρασυρθείς σε υπερβολές και εντυπωσιασμούς, αφετέρου να σε «καταπιεί» το ίδιο το πρόσωπο.

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης με μαεστρία και έχοντας ένα πολύτιμο υλικό στη διάθεση του απέφυγε και τα δυο. Η συνέντευξη που πήρε πριν από χρόνια από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο αποτελεί ένα ντοκουμέντο αδιαμφισβήτητης ιστορικής αξίας μιας και ο ποιητής σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση μιλάει για όλους και για όλα χωρίς φόβο μα με το ίδιο πάθος που χαρακτηρίζει και τα ποιήματά του.

Από τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Μίκη Θεοδωράκη έως τον Ελύτη, τον Γιάννη Ρίτσο και την Κική Δημουλά, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος λέει όλα αυτά που δεν πρέπει να ακουστούν.

Στο κείμενο του συγγραφέα η υπερβολή υπάρχει τόσο όσο χρειάζεται για να πυροδοτήσει ή μάλλον να τσιγκλήσει τον ποιητή κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του και οδηγώντας τον σε δηλώσεις και αποκαλύψεις που αμφιβάλλω αν ο Χριστιανόπουλος θα πρόσφερε σε άλλον δημοσιογράφο τόσο γενναιόδωρα.

Το υλικό της συνέντευξης δημοσιεύθηκε στο βιβλίο «18 συνεντεύξεις – Σαν μονόπρακτα» και ούτε η λέξη μονόπρακτο είναι τυχαία. Ο Αντώνης Μποσκοΐτης έχει ταυτίσει τη δουλειά με συνεντεύξεις-πορτρέτα σπουδαίων προσωπικοτήτων και ας μου επιτραπεί μια προσωπική εκτίμηση πως πρόκειται για έναν από τους αρτιότερους και συνεπέστερους δημοσιογράφους των τελευταίων ετών.

Η επιτυχία του θεατρικού έργου το «Ταγκαλάκι» ξεκινά από τον τρόπο που ο δημοσιογράφος δημιουργεί το ανάλογο πλαίσιο, έτσι, ώστε, ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντί του να τον εμπιστευτεί.

Η επιλογή του ηθοποιού που θα αναλάμβανε να ενσαρκώσει τον Ντίνο Χριστιανόπουλο από μόνη της αποτελεί πρόκληση. Και αλήθεια είναι πως, ενώ είχα ακούσει εξαιρετικά λόγια για τον Χάρη Φλέουρα και γνωρίζοντας τη δουλειά από τις παραστάσεις της «Σπείρας» και του Σταμάτη Κραουνάκη αλλά και παλιότερα από το Θεσσαλικό Θέατρο, είχα μεγάλη περιέργεια να τον δω σε αυτόν τον ρόλο.

Ο Χάρης Φλέουρας δεν υποδύεται τον Χριστιανόπουλο, γίνεται ο ποιητής σε μια αβίαστη ερμηνεία που καθήλωσε την πλατεία. Η εξαιρετική διαχείριση του λόγου και της κίνησής του μαρτυρά ώρες προβών και ένα υποκριτικό ένστικτο που του χάρισε μια από τις πιο σημαντικές ερμηνείες της μέχρι τώρα καριέρας του. Δεν επαναπαύεται σε εύκολους μιμητισμούς που ενδεχομένως να τον οδηγούσαν σε ένα επιθεωρησιακό αποτέλεσμα αλλά επιβάλλεται του ρόλου με εργαλεία τη φωνή και το σώμα του.

Το χαρακτηριστικό τραγούδι της παράστασης σε στίχους Θωμά Κοροβίνη και μουσική Γιώργη Χριστοδούλου έχει ήδη αγαπηθεί μέσα από τη φωνή του Παντελή Θεοχαρίδη και ακούγεται στη λήξη της παράστασης.

Το θεατρικό μονόπρακτο «Το Ταγκαλάκι» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Αντώνη Μποσκοΐτη αποτελεί ένα ουσιώδες δείγμα του Θεάτρου Ντοκουμέντο συνδέοντας δραματοποιημένα ιστορικά στοιχεία και πρόσωπα θυμίζοντας ένα νέο είδος που προέκυψε με τα χρόνια της «Νέας Δημοσιογραφίας» όπως αυτό έγινε γνωστό από τα χρονογραφήματα του Νόρμαν Μέιλερ και του Τρούμαν Καπότε.

Ταυτότητα Παράστασης:

Κείμενο – σκηνοθεσία: Αντώνης Μποσκοΐτης