Είδαμε την παράσταση «New Order»- Ένα έργο επιβίωσης

Είδαμε το κοινωνικοπολιτικό δράμα New Order» του Σέρτζι Πομπερμάγιερ, που παίζεται στο Θέατρο Εν Αθήναις, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.

Σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου του 1948, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αποτελεί θεμελιώδες αιτούμενο κάθε πολίτη. Το Σύνταγμα μιλάει ξεκάθαρα για δικαίωμα στη ζωή και δικαίωμα στην ακεραιότητα του προσώπου.

Χαμένες ζωές

Το 2009 ξεκίνησε στην Ελλάδα το ξέσπασμα της δημοσιονομικής κρίσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εφαρμογή τριών μνημονίων που μαζί τους έφεραν μεγάλο πλήθος φορολογικών μεταβολών που έπληξαν, κυρίως, τη μεσαία τάξη. Τα ειδεχθή μέτρα οδήγησαν χιλιάδες ανθρώπους στη φτωχοποίηση και την απόγνωση. Μια χαμένη δεκαετία που σώθηκαν οι τράπεζες και θυσιάστηκαν οι άνθρωποι. Ακόμα και σήμερα, που υποτίθεται έχουμε βγει από τη μέγγενη της οικονομικής κρίσης, το συντριπτικό μέρος του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της ένδειας.

Με τη Δημοκρατία να ασθμαίνει και μη μπορώντας να υπερασπιστεί τους πολίτες της δημιουργείται το κίνημα των Αγανακτισμένων. Άνθρωποι σε απόγνωση που προσπαθούν να υπάρξουν μέσα από την αγωνία τους για μια καλύτερη ζωή. Μια ζωή που δεν τους χαρίστηκε και σίγουρα δεν την χάρισαν σε κανέναν . Άνθρωποι οικείοι που μας μοιάζουν, όπως ακριβώς και οι ήρωες στο έργο «New Order» του Σέρτζι Πομπερμάγιερ, που γράφτηκε το 2014, στην καρδιά των μεγάλων αναταραχών στην Ευρώπη.

Οι ήρωες του Ισπανού συγγραφέα δεν είναι ένοχοι μα ούτε και αθώοι. Αν έπρεπε να τους χαρακτηρίσω μόνο με μία λέξη αυτή θα ήταν απελπισμένοι. Μια γυναίκα και δύο άντρες που έχουν χάσει τη δουλειά τους, τη ζωή και την αξιοπρέπεια τους. Ωρολογιακές βόμβες έτοιμες να εκραγούν. Είναι στα αλήθεια εντυπωσιακό πως η απελπισία μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο.

Πως από φιλήσυχος μικροαστός φτάνεις στο σημείο να απαγάγεις  την πρώην υπουργό εργασίας και διευθύντρια της κεντρικής τράπεζας της χώρας, εκβιάζοντάς την να μεσολαβήσει στο διοικητικό συμβούλιο και στους μεγαλομετόχους της, ώστε να σταματήσουν κατασχέσεις και εξώσεις ιδιοκτησιών αλλά και να επιστραφούν τα χρήματα όσων υπέγραφαν δάνεια χωρίς αντίκρισμα.

Ένα μανιφέστο για τα ανθρώπινα όρια

Ο Δημήρης Καρατζιάς, έχοντας στα χέρια του ένα πολιτικό κείμενο ενορχηστρώνει μια βαθιά ανθρώπινη παράσταση με ξεχωριστές ερμηνείες. Με σύμμαχο τη μετάφραση της Μαρία Χατζηεμμανουήλ και τη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη, πατάει πάνω στο ρεαλιστικό θέατρο σχοινοβατώντας ανάμεσα στο χιούμορ και την οργή. Ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζοντας στοχαστικά τις κοινωνικές διαστάσεις του έργου παραδίδει μια παράσταση που με τολμηρή γλώσσα ξεγυμνώνει τους ήρωες της οδηγώντας τους σε ένα ανατρεπτικό φινάλε.

Και τα τέσσερα πρόσωπα του έργου είναι μπλεγμένα σε ένα γαϊτανάκι προσδοκιών και ενοχών που ο ένας γίνεται αντανάκλαση του άλλου. Ένα μανιφέστο για τα ανθρώπινα όρια και την πάλη των τάξεων όπως αυτή ορίζεται μέσα από ένα φιλελεύθερο σύστημα αξιών. Τα κωμικά στιγμιότυπα, εύστοχα ενταγμένα, δημιουργούν την απαραίτητη αποκλιμάκωση σε ένα έργο που δονείται από τον γρήγορο ρυθμό και τις συνεχείς ανατροπές.

Το αφαιρετικό σκηνικό του Μιχάλη Παπαδόπουλου αξιοποιεί απόλυτα τη σκηνή του θεάτρου Εν Αθήναις μεταφέροντάς μας στο υπόγειο ενός νεκροτομείου όπου ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε σκηνή.

Οι ερμηνείες

Η Ρανια Σχίζα καταθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία. Είναι το πρόσωπο που πυροδοτεί τις εξελίξεις αφήνοντας την οργή και τον θυμό να παρασύρουν και τα υπόλοιπα πρόσωπα το έργου. Χειμαρρώδης και έχοντας πλήρη έλεγχο του σώματος και της φωνής της δίνει σάρκα και οστά σε μια γυναίκα, μια μητέρα που διεκδικεί μια στιγμή δικαίωσης πλάθοντας μια ηρωίδα με αντιθέσεις.

Για τις ερμηνευτικές ικανότητες του Φώτη Λαζάρου έχω αναφερθεί με αφορμή και προηγούμενες δουλειές του. Δραματουργικά συνεπής για ακόμη μια φορά κάνει τον ρόλο δικό του καταφέρνοντας να ξεχωρίσει τόσο ομαδικά όσο και κατά μόνας. Συγκροτημένος και αποφεύγοντας κάθε υπερβολή περνάει από την κωμωδία στο δράμα ανεπιτήδευτα ελαχιστοποιώντας με την αμεσότητά του την απόσταση μεταξύ πλατείας και σκηνής. Η ικανότητά του να ελίσσεται υποκριτικά τον καθιστά θεατρικά πολύτιμο.

Ο Ιωσήφ Πολυζωίδης χρησιμοποιώντας όλη την γκάμα των εκφραστικών του μέσων καταφέρνει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του με συνέπεια. Οι εντάσεις του είναι μελετημένες, η χημεία που αναπτύσσει με τους συμπρωταγωνιστές του άρτια κρατώντας στην παράσταση τον χαρακτήρα της ήρεμης δύναμης.

Με έναν μονόλογο που κλιμακώνεται σε αυταρχικό κατηγορώ, η Ελένη Τυρέα, προκλητική μέσα στις αντιφάσεις του ρόλου της, σχεδόν αδίστακτη, συμβολίζει τη νέα τάξη πραγμάτων που συνθλίβει τον αδύναμο. Η δραματική ερμηνεία ενός δυσκολότατου ρόλου τη δικαιώνει μέσα από το δίπολο που αναπτύσσεται ανάμεσα σε εκείνη και τη Ράνια Σχίζα.

INFO

Διαβάστε επίσης:

Με τον σταυρό στο κούτελο ο Μάρκο Ρούμπιο

«100 χρόνια ελληνική δισκογραφία»: Από τους γραμμοφωνατζήδες στο διαδίκτυο

Ο Οβίδιος μιλάει στην εποχή μας

Ένας αιώνας Μανόλης Αναγνωστάκης

Η Σιμόν ντε Μποβουάρ για τις γυναίκες