Το Netflix έχει βαλθεί να αντιμετωπίσει τον ολοένα αυξανόμενο ανταγωνισμό με μερικά γερά χαρτιά, όπως η μίνι σειρά με τίτλο «Εφηβεία» («Adolescence»), η οποία ανέβηκε ακαριαία στην κορυφή των προτιμήσεων των τηλεθεατών διεθνώς και αποθεώνεται από τους κριτικούς.
Η σειρά των μόλις τεσσάρων επεισοδίων είναι γροθιά στο στομάχι. Και ο έφηβος Όουεν Κούπερ που υποδύεται τον 13χρονο μαθητή Τζέιμι, ο οποίος συλλαμβάνεται για το φόνο ενός συνομήλικου κοριτσιού και οδηγείται σε ανάκριση, είναι πραγματική αποκάλυψη ήδη από τον πρώτο ρόλο του.
Όλα ξεκινούν από τη βάρβαρη σύλληψη του Τζέιμι στο υπνοδωμάτιο του μικροαστικού σπιτιού του μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων γονιών και της αδελφής του, η οποίοι δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που τους συμβαίνει μέσα στα άγρια χαράματα. «Δεν έκανα τίποτα, μπαμπά!» επαναλαμβάνει έντρομος ο μικρός ανάμεσα στα αναφιλητά του καθώς οδηγείται στο περιπολικό από τους αστυνομικούς. Γρήγορα θα μάθουμε -μαζί με τον πατέρα του που τον συνοδεύει ως ανήλικο σε όλη τη διαδικασία- ότι κατηγορείται βάσει στοιχείων για το σοκαριστικό φόνο με πολλαπλές μαχαιριές της συμμαθήτριάς του το προηγούμενο βράδυ.
Από αυτή την καταιγιστική αρχή ξετυλίγεται το κουβάρι ενός crime story που υπερβαίνει κατά πολύ το είδος. Όχι μόνο σεναριακά ή σκηνοθετικά αλλά γιατί καταπιάνεται με το θέμα της ευαλωτότητας των εφήβων μέσα σε μια κοινωνία διχασμένη και διασπασμένη με τόση μαεστρία ώστε ο θεατής γλιστράει κάθε λεπτό όλο και πιο βαθιά στις πολλές και διαφορετικές παραμέτρους της ιστορίας. Στο εφηβικό χάσιμο μέσα στον κόσμο του διαδικτύου όπου το μαχαίρι της κακοποίησης στριφογυρίζει όλο και πιο βαθιά. Στον εγκλωβισμό της άγουρης, μπερδεμένης νιότης σε ένα ασφυκτικό σύμπαν που χωροθετείται στη διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο ή πέριξ της κοντινής πλατείας επειδή νιώθει ότι δεν χωράει πουθενά αλλού. Στη σταδιακή αποξένωση από τους γονείς, οι οποίοι δεν είναι πάντα σε θέση να κατανοήσουν ούτε την αναπόφευκτη on line ζωή των παιδιών τους ούτε πόσο εχθρικό αντιλαμβάνονται τον έξω κόσμο.
Είναι αυτά που συμβαίνουν στο Instagram και προεκτείνονται στην πραγματική ζωή ικανά να οδηγήσουν τον Τζέιμι σε ένα τόσο αποτρόπαιο φόνο ή μήπως το τρεμάμενο παιδί που κλαίει γοερά στην αγκαλιά του σαστισμένου πατέρα είναι το λάθος παιδί που κατηγορούν άδικα οι αρχές; Κι αν είναι το σωστό παιδί φταίνε οι γονείς που αγνόησαν τα σημάδια απορροφημένοι στο δικό τους αγώνα επιβίωσης; Μήπως το παιδί κρύβει κάτι ή καλύπτει κάποιον άλλον ή μήπως τα στοιχεία τελικά οδηγούν μόνο σε εκείνον; Ο θεατής αναρωτιέται, μπερδεύεται, δεν πιστεύει στα μάτια του, αμφιβάλλει και πάλι απ’ την αρχή.
Πέρα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών (όπως του γνωστού Βρετανού ηθοποιού και συνδημιουργού της σειράς Στίβεν Γκράχαμ, ο οποίος υποδύεται τον πατέρα του Τζέιμι) αυτό που κάνει τη σειρά ακόμα πιο ξεχωριστή είναι η θεατρικότητα που της προσδίδει η τεχνική του μονοπλάνου που χρησιμοποίησε ο σκηνοθέτης Φίλιπ Μπαραντίνι. Κάθε επεισόδιο γυρίστηκε χωρίς διακοπή, με συνεχή λήψη κι εμείς βιώνουμε τα γεγονότα σε πραγματικό χρόνο μαζί με τους ήρωες. Μπαίνουμε μαζί με τον Τζέιμι στο περιπολικό και μετά στο αστυνομικό τμήμα, γινόμαστε μάρτυρες όλων όσων του συμβαίνουν, ανεβαίνουμε μαζί με τον ντετέκτιβ (τον ερμηνεύει ο Άσλι Γουόλτερ) τα σκαλιά του σχολείου, μπαίνουμε μαζί με τους γονείς στο βανάκι του πατέρα για να αγοράσουμε το υγρό που θα ξεβάψει τη φρικτή βρισιά που γράφτηκε στην πόρτα με μπογιά. Και βέβαια έχουμε παρακολουθήσει τη τυπικά ορθή αλλά επίμονη, σχολαστική και αδυσώπητη ανάκριση ενός εφήβου που δηλώνει αθώος με τον πιο σπαρακτικό τρόπο.
Το τρίτο επεισόδιο ανήκει ολοκληρωτικά στον Τζέιμι και στην ψυχολόγο που τον επισκέπτεται στο κέντρο κράτησης για να συντάξει το ψυχολογικό προφίλ του πριν από τη δίκη. Κι εκεί ο έφηβος ηθοποιός Όουεν Κούπερ πραγματικά δίνει ρέστα με μια ερμηνεία αντάξια έμπειρου, φτασμένου ηθοποιού. Κατορθώνοντας να αγνοήσει την αμείλικτη κάμερα που τον ακολουθεί συνεχώς ξεδιπλώνει όλη την γκάμα των μεταπτώσεων ενός έγκλειστου κατηγορούμενου για φόνο εφήβου, ο οποίος προσπαθεί να περιγράψει τι συνέβη ανάμεσα σε εκείνον και στο κορίτσι περνώντας από τον πάγο στη φωτιά και ξανά στον πάγο και ξανά στη φωτιά. Ακροβατώντας ανάμεσα στο φόβο, στην τρυφερότητα, στη σύγχυση, στην τόσο φυσιολογική εφηβική ελαφρότητα, στην οργή, στην απόγνωση και πάλι στο φόβο, ξέρει ότι το μέλλον του θα κριθεί από τις σωστές ή τις λάθος απαντήσεις. Ή από τις αληθινές.
