Είναι άλλο να κάνεις ρεπορτάζ, κι άλλο να το ζεις. Πιστέψτε με! Όσο κι αν ακούγεται κοινότυπο, είναι γεγονός.
Ως ναυτιλιακός ρεπόρτερ αρχές της δεκαετίας του 90 είχα καλύψει πολλά τέτοια περιστατικά. Πλησίαζα αυτόν τον μαύρο πηχτό όλεθρο με λάντζες συνήθως, ακόμη και με το ελικόπτερο ( του ΑΝΤ1, με τον καταπληκτικό πιλότο, τον Ανδρέα) , και με τη βοήθεια των συναδέλφων μου καμεραμέν καταγράφαμε τις εικόνες για να τις δείξουμε το βράδυ στις ειδήσεις.
Αυτό που έζησα όμως όταν επέστρεψα σπίτι μου, στο Παλιό Φάληρο, χθες ξεπερνούσε κάθε ρεπορτάζ που κάλυψα.
Ξέρεις, οι εικόνες που μας κατακλύζουν είναι εκατομμύρια, και κάθε νέα κάνει ένα delete στην προηγούμενη. Εκείνο που δεν φεύγει ποτέ από το δικό μου κεφάλι είναι οι μυρωδιές που «καταγράφω» σε κάθε χώρο που βρίσκομαι.
Ακόμη και τώρα (που γράφω στο viewtag.gr) που είναι νύχτα, και το αεράκι έχει κάνει τη δουλειά του, μέσα στα ρουθούνια μου αισθάνομαι την απόκοσμη μυρωδιά που με τάραξε όταν έφτασα στο σπίτι μου μεσημεριάτικα.
Η μυρωδιά του πετρελαίου ήταν τόσο έντονη που ενώ ήξερα τι είχε συμβεί έψαξα ενστικτωδώς να δω μήπως καίγεται κάποιο πλαστικό στο σπίτι.
Οι εικόνες που έβλεπα όλη μέρα από το μαζούτ στη Σαλαμίνα, στην Πειραϊκή, στη Φρεαττύδα, στον Άγιο Κοσμά ενώθηκαν με την μυρωδιά και έγινα κομμάτι του ρεπορτάζ που καλύπτουν οι συνάδελφοι: Κάτοικοι των παράλιων δήμων καταγγέλλουν ότι μυρωδιά του πετρελαίου από το «Αγία Ζώνη ΙΙ» είναι αφόρητη»!
Πήρα την κόρη μου και της είπα: Πάμε να δεις από κοντά πώς είναι αυτό που διαβάζουμε και ακούμε ως «οικολογική καταστροφή».
Της εξήγησα τι είχε συμβεί.
«Μπαμπά, πρέπει να πάμε»;
Μαρίνα μου, δεν «πρέπει» με την έννοια που σου λέω «πρέπει να κάνεις αυτό ή εκείνο», νομίζω ότι πρέπει να το δεις για να ξέρεις πόσο κακό μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στο περιβάλλον. Αν δε θες δεν πειράζει…
Ευτυχώς η Μαρίνα θέλησε κι έτσι βρεθήκαμε στον Πειραιά. Εκεί στα τραγουδισμένα βράχια της Πειραϊκής. Έχω πάει κι εγώ βόλτα ως παιδί με τον πατέρα μου.
Κατεβήκαμε από αυτές τις ξύλινες σκάλες που μέχρι χθες χρησιμοποιούσαν οι πειραιώτες για ένα μπανάκι στην παραλία.
Τα χάσαμε και το παιδί, κι εγώ, ο «έμπειρος» (που έχω δει πολλά)…
Όλα μαύρα. Και μόνο οι εργάτες από την εταιρεία που έχει αναλάβει την απορρύπανση ήταν με τις λευκές τους στολές να κάνουν την αντίθεση.
«Και πώς βούλιαξε το πλοίο στη Σαλαμίνα, μπαμπά – Ήταν εκεί που είχα πάει διήμερη εκδρομή το καλοκαίρι και κάναμε μπάνιο και βαρκάδα με τους προσκόπους»;
Να μια καλή απορία!
Για το περιστατικό υπάρχουν και πολλές απορίες, και πολλές αστοχίες και πάνω από όλα ΕΥΘΥΝΕΣ!
Ένα πλοίο του 1972 ήταν το «Αγία Ζώνη ΙΙ» ιδιοκτησίας εταιρείας Fos Petroleum, του Θεόδωρου Κουντούρη, το οποίο μετέφερε 2.570 τόνους καύσιμα.
Η Αττική μετά τη φωτιά στην Πάρνηθα μάλλον ζει τον χειρότερο της εφιάλτη.
Το μαζούτ πνίγει την ξεχασμένη Σαλαμίνα και την κοσμοπολίτικη Γλυφάδα, τον Πειραιά, όλη εκείνη την ακτογραμμή που θέλουν να γίνει το ζουμερό φιλέτο για τους επενδυτές!
Το μαζούτ δεν ξεχωρίζει «φιλέτα» και κατιμάδες. Πάει όπου το πάει ο άνεμος.
Και «πάει» γιατί κάποιος φταίει.
Αν θα πληρώσει δεν το ξέρω. Μάλλον όχι. Έτσι έχουμε συνηθίσει. Πάντα αυτοί που έχουν τις ευθύνες την πληρώνουν λιγότερο από τους υπόλοιπους.
Είχα την ατυχία λοιπόν να δω κι εγώ πρώτη φορά πετρελαιοκηλίδα ως θύμα της! Έτσι είναι η ζωή! Μέχρι τώρα είχα δει πολλές, όπως σου είπα, αλλά δεν τις είχα μυρίσει όπως αυτή που απειλεί τη δική μου ζωή, και της Μαρίνας μου, και των άλλων παιδιών και των άλλων ανθρώπων που είναι δίπλα μου, δεν είναι αυτόπτες μάρτυρες που τους έπαιρνα δηλώσεις.
Αυτή τη φορά το «θέμα» είχε μέσα κι εμένα!
Υ.Γ. Όταν επιστρέψαμε σπίτι η Μαρίνα έγραψε μια δική της έκθεση για να τη δώσει στη δασκάλα της με θέμα «Είδα για πρώτη φορά πετρελαιοκηλίδα» – Κι έτσι σκέφτηκα κι εγώ: Πρώτη φορά την είδα …έτσι!
