Αν χρειαζόταν ένας τίτλος για τις µετεκλογικές πολιτικές εξελίξεις, θα ήταν η ατάκα του Ηλιόπουλου από τον «Ατσίδα»: «Είµαστε όλοι µια ωραία ατµόσφαιρα». Οι έντονες αναταράξεις, τουλάχιστον στα τρία µεγάλα κόµµατα, δεν έχουν κοπάσει. Στη Ν∆ ο αρχηγός της φυλής των καραµανλικών ανησυχεί, γιατί δεν νιώθουν πλέον ασφαλείς σαν τους ευτυχισµένους Παπούα της Νέας Γουινέας. Η φυλή των σαµαρικών φοβάται πως τα πατροπαράδοτα ήθη απειλούνται µε εξαφάνιση, σαν τα χαϊµαλιά των Μαορί.
Στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ η τρεκλίζουσα αυτοπεποίθηση του Κασσελάκη επιχειρείται µε το ζόρι να παρουσιαστεί ως σταθερός βηµατισµός. Λάθη τωρινά και περασµένα περνάνε από το κοµµατικό στρατοδικείο και η «πατροκτονία» του Τσίπρα εξοργίζει τους πιστούς του. Κι αν η επιστολή των 87 δεν αποδώσει καρπούς συνεννόησης, θα αναστενάξουν οι καφετέριες και τα τσιπουράδικα, όπου µε τη χαλαρότητα της θερινής ραστώνης θα γράφονται ρεαλιστικά ή φανταστικά σενάρια διευρύνσεων, αποχωρήσεων ή και αποκεφαλισµών.
Στο ΠΑΣΟΚ οι επτά προς το παρόν υποψήφιοι δεν αποκλείεται να γίνουν ποδοσφαιρική ενδεκάδα µέχρι τις εκλογές. Κανένας τους προς το παρόν δεν έχει διευκρινίσει πλήρως τι κόµµα θέλει. Το παλιό κιµπάρικο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα που άφηνε ένα 30% σαν πουρµπουάρ στην κάλπη, το σηµιτικό που λάτρεψε τις αγορές και ξετίναξε νοικοκυριά και οικονοµίες µε το χρηµατιστήριο ή εκείνο που άφησε πίσω του τις νεανικές αυταπάτες του σοσιαλισµού και µετακόµισε στον γαλάζιο ρεαλισµό της Ν∆;
Ο Ανδρουλάκης µετά την αµφισβήτησή του µοιάζει µε Κρητικό που προσπαθεί να χορέψει πεντοζάλη έχοντας καταπιεί ένα κουτί Ζάναξ. Ο άφθαρτος τεχνοκράτης Χάρης ∆ούκας, όπως παρουσιάστηκε, ξέχασε πολύ γρήγορα πως δεν πήρε τον ∆ήµο Αθηναίων λόγω των ικανοτήτων του, αλλά λόγω της ψήφου διαµαρτυρίας προς τον Μπακογιάννη. Το σηµαντικότερο µειονέκτηµα στη συνείδηση των πολιτών δεν είναι η νοµιµότητα του καταστατικού, αλλά ότι τους πούλησε στεγνά, αφήνοντας µια πόλη στην τύχη της για τις πολύ πρώιµες φιλοδοξίες του. Η µετριοπάθεια του Γερουλάνου δεν εγγυάται ανταπόκριση στο κοµµατικό ακροατήριο που διψά για µισαλλόδοξο λόγο. Αν τελικά µπει και η ∆ιαµαντοπούλου στην κούρσα, η Ευρώπη µπορεί να ελπίζει ότι δεν θα γίνει σκουρόχρωµη και η ίδια να κυκλοφορήσει σε αφίσα µοιράζοντας φωτοτυπίες στα σχολεία αντί για βιβλία.
Με δεδοµένη λοιπόν τη ρευστότητα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, τις παλινωδίες και τις αντιφάσεις των στελεχών τους, οι συζητήσεις για συγκλίσεις και πολύ περισσότερο για δηµιουργία ενιαίου φορέα είναι πρόωρες, αν όχι ανεδαφικές. Το πείραµα στο παρελθόν είχε αποτύχει και η αειθαλής Ελιά είχε σύντοµα µετατραπεί σε φυλλοβόλο πλατάνι. Το παράδειγµα της Γαλλίας µπορεί να αναπτέρωσε τις ελπίδες, µολονότι κι εκεί παραµένει αβέβαιη η συνοχή του Νέου Λαϊκού Μετώπου. Η δηµιουργία του ωστόσο γεννήθηκε από κοινωνική ανάγκη και όχι από προσωπικές φιλοδοξίες.
Στα καθ’ ηµάς, όταν οι δύο βασικές συνιστώσες δεν έχουν λύσει τα ταυτοτικά τους θέµατα η συνταγή µε τον ΣΥΡΙΖΑ να βάζει την απήχηση στα αστικά κέντρα και το ΠΑΣΟΚ στην επαρχία δεν θα φτιάξει ένα ζωµό κεντροαριστερό, µερακλίδικο και δυναµωτικό σαν του Πανοραµίξ, αλλά µια σούπα µε κοµµένη µαγιονέζα που δεν θα τρώγεται και εποµένως δεν θα ψηφίζεται.
