Σε όλα τα αστυνοµικά µυθιστορήµατα συνήθως µια λεπτοµέρεια που συνδέεται µε τις υπόλοιπες ενδείξεις αποκαλύπτει τον δολοφόνο. Ετσι λοιπόν, αν θεωρήσουµε την περίπτωση του Απόστολου Λύτρα και τον ξυλοδαρµό της συζύγου του ως µια στατιστική λεπτοµέρεια στα κρούσµατα των κακοποιηµένων γυναικών, την προηγούµενη βδοµάδα ήρθαν στο φως πολλοί µικροί φόνοι: της κοινής λογικής, των επιλεκτικών επεµβάσεων, της αξιοπρέπειας και της ενσυναίσθησης. Επέζησαν µε ελάχιστους µώλωπες τα κοινωνικά στερεότυπα και θριάµβευσε το victim blaming.
Η µέχρι τώρα στάση του επιφανούς ποινικολόγου που έδινε διαλέξεις για την έµφυλη βία και διαφήµιζε την ιλουστρασιόν οικογενειακή του ευτυχία ήταν µια κακοπαιγµένη δικονοµική παράσταση. Επίκληση στο συναίσθηµα γιατί έχει ψυχολογικά προβλήµατα, επίκληση στον µόχθο του αυτοδηµιούργητου και του προτέρου έντιµου βίου, επίκληση και στη ροµποτική που αυτοµάτως τού τέντωσε το χέρι για τις µπουνιές. Απολογία ενός δικολάβου και όχι ενός µεταµεληθέντος συζύγου.
Με τις χρόνιες διασυνδέσεις του βρήκε εύκολα συµπαραστάτες στο πρόσωπο γνωστής τηλεπερσόνας-πρωταγωνίστριας στο έργο «η καριέρα του φίλου µου». Τα πιο ανησυχητικά δείγµατα της βίας που επωάζεται σε ξεχειλωµένα µυαλά ήταν τα σχόλια, επιθετικά και αντιφατικά, που γράφτηκαν για το θύµα. «Τον κάλυψε για να µη χάσει τη χλιδάτη ζωή και τις βόλτες µε το κότερο». «Επρεπε να επιµείνει πως έπεσε από τις σκάλες για να µη χαλάσει το σπίτι της». Αν τα µελετούσαν οι πολιτικοί αναλυτές, θα καταλάβαιναν πόσοι ενστερνίζονται το άσµα «Είµαι άντρας και το κέφι µου θα κάνω» και γιατί ανέβηκαν τα ποσοστά του Βελόπουλου και µπήκε στην Ευρωβουλή η Λατινοπούλου.
∆ιότι φορέα φασίζουσας αντίληψης αποτελεί ο πολίτης που είναι έτοιµος να συµβιβαστεί µε οτιδήποτε για να επιβιώσει. Με τα λόγια του Σαραµάγκου στο «Περί τυφλότητος»: «Αναπνέουµε το ίδιο σκοτάδι κι όµως ο καθένας αλλιώς παραπατά, αλλά γιατί τόσο εξόφθαλµα να στερούµαστε προσανατολισµού».
Και µέσα σε όλο αυτό το θέατρο σκιών ο υπερασπιστής του Λιγνάδη και του Κορκονέα ως ινφλουένσερ του ανδρισµού και της αρρενωπότητας κλήθηκε να σχολιάσει το γεγονός. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Αλέξης δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από τις λέξεις. Παλιότερα είχε εφεύρει το ψηφόµετρο: «Το βάρος της ψήφου των Ροµά και των ατόµων µε ιδιαιτερότητες δεν µπορεί να είναι το ίδιο µε των άλλων πολιτών».
Τώρα σαν σύγχρονος ιστορικός προχώρησε στην αποκάλυψη ενός πραξικοπήµατος: «Στην Ελλάδα έχει εγκαθιδρυθεί µια χούντα της οµοφυλοφιλικής κοινότητας, η οποία διαφεντεύει τα πάντα».
Κι αναρωτιόµαστε: είναι γραφικός σαν τα σοκάκια της Μυκόνου ή οι απόψεις του καθίστανται πιο επικίνδυνες από τους κατηγορούµενους που αναλαµβάνει; Γιατί οι δικαστικές αρχές δεν τολµούν να εφαρµόσουν τον αντιρατσιστικό νόµο µετά τους ανοίκειους χαρακτηρισµούς κατά του Κασσελάκη; Μόνον ο έρωτας δικαιούται να είναι τυφλός, όχι η ∆ικαιοσύνη.
Κάποια στιγµή, όταν ο Λαζόπουλος τον σατίριζε ανελέητα, είχε εκδώσει δελτίο Τύπου για να πληροφορηθούµε το ύψος του. Αν όµως τόσο ο Αλ. Κούγιας όσο και ο Απ. Λύτρας ξέρουν απέξω τον Ποινικό Κώδικα, σίγουρα πάντως δεν έχουν διαβάσει τους στίχους του Αργύρη Χιόνη: «Το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια και φτάνει µέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστηµά του».
