Η δαιμονοποίηση του αντιπάλου αποτελεί –παμπαλαιόθεν– το απόλυτο άλλοθι που αθωώνει τους αυτουργούς της εξουσίας από κάθε έγκλημα που διαπράττουν κατά του λαού αφού παρουσιάζεται ως βαριά μεν αλλά σωτήρια δε επέμβαση υπέρ του… έθνους.
Οσο μεγαλύτερα η διαστρέβλωση, οι αστήρικτες κατηγορίες, η χυδαιότητα των αποδιδόμενων πράξεων και ο φόβος που αυτές γεννούν τόσο μεγαλύτερα τα δεινά που εξυφαίνονται αλλά και το άλλοθι των εγκλημάτων που έτσι θα μείνουν ατιμώρητα.
Η Ιστορία διδάσκει όσους τη γνωρίζουν επειδή τη μελετούν και καταδικάζει να την ξαναζήσουν –στη χειρότερη εκδοχή της– εκείνους που την αγνοούν ή νομίζουν ότι την έμαθαν από αυτούς που τη γράφουν στα μέτρα τους.
Βρίθει η ιστορία από «δημοκρατικά» ή «χριστιανικά» εγκλήματα που έμειναν ατιμώρητα, ακριβώς γιατί παρουσιάστηκαν με «χρηστά» άλλοθι. Χαρακτηριστικά παραδείγματα:
• Το 416 π.Χ. η δημοκρατική Αθήνα προχώρησε στην ολοκληρωτική σφαγή των Μηλίων επειδή αρνήθηκαν να προσχωρήσουν στη συμμαχία τους και προτίμησαν να παραμείνουν
ουδέτεροι, με το επιχείρημα ότι «το δίκαιο λαμβάνεται υπόψη μόνο όταν και τα δύο αντίπαλα μέρη κατέχουν ίση δύναμη για την επιβολή του. Οταν αυτό δεν συμβαίνει οι ισχυροί υλοποιούν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους… άλλωστε η έχθρα σας μας βλάπτει πολύ λιγότερο από τη φιλία σας».
• Για την εξάπλωση του χριστιανισμού (εκτός από τη διδασκαλία του Ιησού) χρησιμοποιήθηκαν κυρίως θρησκευτικοί πόλεμοι, σφαγιασμοί, σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση, εξόντωση των Ινδιάνων της Αμερικής και αντικατάστασή τους από Αφρικανούς σκλάβους.
• Ο ναζισμός φόρτωσε στο εβραϊκό έθνος (με ακραίες προβοκάτσιες) όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, για να εφαρμόσει τη λεγόμενη «τελική λύση» που οδήγησε στη δολοφονία (με τις πιο απάνθρωπες μεθόδους) περισσότερων από 2.700.000 Εβραίων.
• Η επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου» (μέχρι σήμερα) από τις δυνάμεις της συντήρησης αποτέλεσε το καλύτερο άλλοθι για την εφαρμογή ολοκληρωτικών πολιτικών, σκληρών διώξεων και «νόμιμων» δολοφονιών. Ο μακαρθισμός στις ΗΠΑ με άλλοθι τον «ερυθρό τρόμο» προέβη σε μαζικές απαγγελίες κατηγοριών για ανυπακοή και προδοσία σε υψηλά ιστάμενους κυβερνητικούς, προσωπικότητες στον τομέα της ψυχαγωγίας, εκπαιδευτικούς και διακεκριμένα μέλη εργατικών σωματείων.
• Η ταύτιση της Εθνικής Αντίστασης του λαού μας και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με σκληρούς και ψυχρούς εγκληματίες και η στρέβλωση της ιστορικής αλήθειας που παρουσιάζει (ακόμη και τώρα) τους αγωνιστές ως πράκτορες ξένων συμφερόντων και τους γερμανοτσολιάδες ως πατριώτες αγωνιστές αποτέλεσαν το εφαλτήριο του μεγαλύτερου εθνικού διχασμού και των πιο σκληρών διώξεων που οδήγησαν σε ατιμώρητα πολιτικά και όχι μόνο εγκλήματα.
Η ακραία αστυνομική βία που η κυβέρνηση εφαρμόζει καθημερινά με ευθεία καταπάτηση των βασικών αρχών της δημοκρατικής λειτουργίας εκδηλώνεται πάνω στο κοινωνικό υπόβαθρο της αδιαφορίας και της ανοχής που χτίζεται μεθοδικά επί πολλά χρόνια.
Έχουν δαιμονοποιηθεί το τρικάκι, η μπογιά, το σύνθημα κατά της αστυνομίας, οι ειρηνικές καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτιρίων (η Γερμανία επιδοτεί πάνω από 1.500 τέτοιες καταλήψεις), οι αυτονομημένες συλλογικότητες, αλλά όχι η εγκληματική δράση της ΧΑ με την τρομοκρατία, τους ξυλοδαρμούς, τις δολοφονίες.
Αλλωστε «η σοβαρή ΧΑ είναι χρήσιμη δύναμη για τον τόπο»,
όπως έχουν δηλώσει δημόσια και επανειλημμένα.
Ούτε αποτελούν εγκλήματα η υπεξαίρεση Φλώρου, η παιδεραστία Γεωργιάδη, το σκάνδαλο Novartis, το «Noor 1», η μαφία του ποδοσφαίρου και τόσα άλλα. Το έγκλημα παράγεται αποκλειστικά στα Εξάρχεια και φυσικά όχι από τους εμπόρους ναρκωτικών και τους διακινητές των προσφύγων αλλά από τους «μπαχαλάκηδες».
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης παράγεται όταν ο υφυπουργός Στ. Πέτσας αγνοεί το πόρισμα του ειδικού επιθεωρητή του υπουργείου Εργασίας, τα πορίσματα των ανακριτικών αρχών αλλά και τις επίσημες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και αποδίδει τους νεκρούς της Marfin στην Αριστερά.
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης παράγεται όταν ο (τσεκουράτος) υπουργός Μάκης Βορίδης δηλώνει ότι θα δεχόταν, ίσως, να συζητήσει για κάποια «υπερβολή» στη δράση της αστυνομίας, αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκαζε απερίφραστα την «αριστερή τρομοκρατία»!
Είναι γελοίο να μας κουνάνε το δάχτυλο αυτοί οι άνθρωποι, όπως και, κατά την Αγκάθα Κρίστι, «είναι γελοίο να τοποθετήσεις ένα αστυνομικό μυθιστόρημα στη Νέα Υόρκη. Η Νέα Υόρκη είναι από μόνη της ένα αστυνομικό μυθιστόρημα».
Ο Θύμιος Γεωργόπουλος είναι οικονομολόγος
