Σε ένα τροχαίο δυστύχημα, αυτός που το προκάλεσε έχει την υποχρέωση (νομική και ηθική) να παραμείνει στον τόπο του δυστυχήματος. Αν το γεγονός ήταν μοιραίο, τότε οι ευθύνες είναι ακόμα μεγαλύτερες. Σε ενδεχόμενη εγκατάλειψη του θύματος, υπάρχει η δυνατότητα καταγγελίας του δυστυχήματος από έναν μάρτυρα του γεγονότος. Στον δικό μου αξιακό κώδικα, ο μάρτυρας έχει την ηθική υποχρέωση να το κάνει. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για όλους.
Είναι απολύτως δεκτό, κατανοητό και ζητούμενο να έχουμε όλοι πολιτικές αντιλήψεις, πεποιθήσεις, ίσως και κομματικές. Όσο αποδεκτό είναι για εμένα, άλλο τόσο είναι και για έναν δημοσιογράφο. Θα υπάρχει μια συμπάθεια, μια ενδεχόμενη αδυναμία αντικειμενικής κριτικής στον πολιτικό χώρο, πρόσωπο ή κόμμα που τον εκφράζει. Κάπου όμως, θα πρέπει να υπάρχει ένα όριο. Αυτό το όριο, έχει πια χαθεί.
Δεν είναι δυνατόν να μην ασκήσεις κριτική σε μια Κυβέρνηση που εξ’ αιτίας των χειρισμών της, κοντεύουμε στις 17.000 χαμένες ψυχές λόγω της πανδημίας. Δεν γίνεται να δίνεις βήμα αλλά να μην στριμώχνεις στα σχοινιά Υπουργούς των οποίων οι Υφυπουργοί μιλάνε για διαλογή -πια- ασθενών. Δεν χωράει ο νους να έχεις ως χώρα τόσους νεκρούς εκτός των ΜΕΘ και να μην το κάνεις πρώτο θέμα.
Δεν γίνεται να έχεις την υψηλότερη, σε σχέση με τους διεθνείς μέσους όρους, θνητότητα για τα περιστατικά covid και να μην στριμώχνεις τους πραγματικούς υπεύθυνους. Δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεις σε Κυβερνητικά στελέχη να μιλάνε για «πολυτελή συστήματα υγείας» την ίδια ημέρα που χάθηκαν 70 ψυχές. Δεν μπορεί να επιτρέπεις να περνάνε στο απυρόβλητο Υπουργοί, όταν το υγειονομικό προσωπικό έχει γονατίσει λόγω ελλείψεων. Δεν επιτρέπεται να βλέπεις ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό σχέδιο και να μην το καταγγέλεις.
Ακόμα κι αν δεν έχασες δικό σου άνθρωπο, έχασαν κάποιοι γνωστοί σου. Ακόμα κι αν δε νόσησες εσύ, νόσησε κάποιος που ξέρεις. Από τύχη δεν είσαι στην θέση τους και με τύχη δεν θα βρεθείς. Όταν λοιπόν βλέπεις το τρένο να έρχεται, δεν μπορείς να γυρνάς το κεφάλι από την άλλη σα να μη συμβαίνει. Πρέπει να σταθείς στο ύψος της περίστασης ώστε να ωφεληθεί η κοινωνία αλλά κι εσύ να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.
Αυτό όμως είπαμε ότι προϋποθέτει έναν αξιακό κώδικα, που δυστυχώς δεν είναι αυτονόητος για όλους. Κάποιοι απλά επιτρέπουν τον θύτη να εγκαταλείψει το θύμα. Όλοι κρινόμαστε στο τέλος.
